Chapter OO8

GRACE SANDRELLI

Ik wachtte netjes totdat de deuren van de winkel automatisch open gleden en liep toen naar binnen. De deuren schoven achter me langzaam weer dicht totdat de volgende persoon zou komen om naar binnen te gaan.
Ik had alles nog onthouden wat ik moest hebben en nam alvast een mandje van de hoge stapel af. In de winkel was het redelijk fris, wat ook wel logisch was aangezien ze hun groenten enzo al moeilijk op een warme temperatuur konden bewaren. Ik wandelde rustig een eerste gang in en zocht de rekken af naar de spullen die ik nodig had. Al snel vond ik het eerste item van mijn denkbeeldige boodschappenlijstje. Ik liep zorgvuldig alle rijen af totdat ik zo ongeveer alles had gevonden wat mijn moeder nodig had voor het eten van vanavond.
Ik besloot om gewoon naar de kassa te gaan nu en alles af te rekenen. De vrouw haalde alle streepjescodes langs één of ander ding dat telkens een “piep” liet horen wanneer de code gescand was. Ik stopte ondertussen alles netjes in een tas en betaalde het bedrag dat in groene cijfers op het kleine beeldscherm tevoorschijn kwam. Gelukkig had ik genoeg geld mee, anders had ik echt een probleem gehad. Ik sloot de vingers van mijn linkerhand om de handvaten van de tas en hief hem zo omhoog, klaar om de winkel weer te verlaten en het helemaal naar huis te slepen.

Eenmaal terug buiten trok ik met mijn vrije hand de rits van mijn jas wat hoger dicht. Het waaide namelijk nogal flink buiten. Ik keek eigenlijk niet echt voor me, maar meer naar de grond die zich onder mijn schoenzolen bevond. Met als leuk gevolg dat ik dan ook tegen iemand op knalde. Dat was ook weer typisch iets wat mij kon overkomen. Gelukkig kon ik dit keer wel mijn evenwicht bewaren. Ik keek dan ook direct op naar de persoon.
‘Sorry, mijn..’ Ik stopte in het midden van mijn zin.
Het leek wel alsof mijn keel opeens werd dichtgeknepen waardoor ik geen zinnig woord meer kon uitbrengen. Ik stond mezelf toe om mijn ogen even over zijn gezicht te laten glijden, geen goed idee.
‘Sorry, gaat het?’
Het was al de tweede keer dat hij vandaag vroeg of alles in orde was. Waarom moest hij nu zo verdomd moeilijk doen? Het was toch best simpel om gewoon verder te wandelen en me met rust te laten. Niet?

‘Ja.’ Mompelde ik als antwoord.
Ik was echter niet van plan om nog langer te blijven staan en liep langs hem door. Hij leek het toch niet eens te zijn met mijn idee en greep mijn onderarm vlug vast voordat ik verder kon lopen.
‘Grace, het spijt me.’ Zijn woorden klonken zacht.
Een zucht ontsnapte uit mijn mond. Hij kon wel de waarheid spreken, maar daar had ik op dit moment echt helemaal niets aan. Het veranderde niet dat hij met echt ontzettend veel pijn had gedaan.
‘Wat wil je dat ik doe? Zomaar vergeten wat je gedaan hebt?’
Hij schudde zijn hoofd en sloeg zijn ogen neer.
‘Ik weet dat je dat niet kunt, en ik kan je ook geen ongelijk geven. Ik wil gewoon dat je weet dat ik nog steeds ongelofelijk veel van je hou.’
Ik moest toegeven dat het toch wel iets met me deed, maar dat liet ik hem niet merken.
‘Je bent te laat, Niall.’ Zei ik zacht.

It’s too late to apologize.