7.4

Ariane Granger
Vrolijk liep ik met Justin over straat in de richting van het strand. Onze handen raakten elkaar steeds net niet. Wat heel irritant is, omdat ik steeds de neiging heb om zijn hand vast te pakken. Ik moet glimlachen om de gedachte, ik kan me ergens herinneren dat ik hem niet uit kon staan. Heel ver weg, in mijn achterhoofd ofzo. Ondertussen zijn we aangekomen bij de duinen en je kan de zee al ruiken. Ik hoor Justin diep adem halen en mijn hand dan pakken. Mijn grijns word breder en ik verstrengel mijn vingers met de zijne. Het voelt raar. Fijn, vertrouwd. niet iets dat goed te beschrijven is. We zijn boven aan de heuvel, 'Wie het eerste beneden is gerold?' vraag ik enthousiast terwijl ik al op de grond lig en mezelf een zet geef. 'Valsspeler!' roept hij, terwijl hij snel gaat liggen en begint te rollen. Mijn hoofd draait en ik lach als Justin over me heen komt rollen. 'Kijk uit slome!' roep ik tegen hem terwijl mijn hoofd weer door het zand gaat. Bah, vies, dat moet ik onthouden, geen zand meer happen. 'GEWONNEN!' Gil ik als ik voor de tweede keer over Justin heen gerold ben. 'Nee!' roept hij en hij rolt bovenop me. 'jij speelde vals.' zegt hij dan. Ik raak met mijn vinger zijn neus aan. 'Had je gedroomd.' zeg ik. 'Dus, wat krijg ik als winnaar?' vraag ik vervolgens na een korte stilte. Hij grinnikt, 'wat zou je willen hebben?' Ik kijk naar zijn lippen en glimlach dan. 'Ik weet wel wat.' Hij buigt zich dichter naar me toe, 'I thought you'd never ask.' En hij drukt zijn lippen op de mijne.