Chapter 6

'Staat je goed' zei Taylor lachend en daar ging een kussen richting zijn hoofd 'Lachen is leuk en gezond enzo alleen soms kies jij gewoon de verkeerde momenten uit om te gaan lachen, niet doen dus' 'sorry' zei hij, sprong naast me op de bank en trok de capuchon over mijn hoofd 'Het is dat ik een jurk aan heb maar anders moest je uitkijken' ik keek hem semi-dreigend aan van onder de muts 'Oh, gelukkig' ik gaf hem een duw 'Nou doe die film erin' de capuchon trok ik weer van mijn hoofd en Taylor liep naar een kast 'Ik stem horror' 'Prima' 'Huh?' 'Verbaast het je?' 'Nou ik had het anders uitgedacht ik dacht, ik zeg horror jij zegt ah nee en dan zeg ik toch wel en dan kijken we een enge en nouja...Dan kijken we een enge film' hij deed zijn hand door zijn haar en stopte de DVD hoofd schuddend in de DVD speler. Ik volgde hem lachend 'Wat je net zei was best wel vreemd' 'Ja hea, sorry' hij kwam weer naast me op de bank zitten, 'Nou wat is het geworden?' 'Orphan' ik vond het zo jammer dat ik een jurk aan had, ik zit altijd het liefst helemaal in een soort propje op de bank. In ieder geval met mijn benen niet op de grond. 'Wil je een broek?' jezus wat was hij voor iemand? Onee, als mensen zeggen "ik ben echt zo iemand..." dan gaat er iets goed mis dus dit moet anders zeggen: Jezus wie is deze mind reader? Nee dit klinkt overtuigend... Nouja ik moet antwoord geven 'Als het kan...' 'Tuurlijk, Matt heeft een zusje die heeft hier wel wat spullen liggen, vast ook wel een broek' hij zette de film weer op pauze en liep weer door de deur waar hij eerder met een vest uitgelopen was. En ook deze keer kwam hij terug met een grijze joggingbroek 'Wil je je ergens omkleden?' 'Heel graag' hij wees me de badkamer 'Tot zo' het enige wat ik weer kon doen was lachen, wat is dat toch vreemd ik kon alleen maar lachen. Als hij wat zei: Hayley was weer aan het lachen. Als hij naar me keek: Hayley was weer aan het lachen en in het ergste geval was ze ook nog aan het blozen, damn. Als hij alleen al naast me liep: Hayley was aan het lachen. Ik stond nog steeds met de joggingbroek in mijn handen. Ik trok het vest over mijn hoofd en maakte mijn jurk los, en wie heeft in vredesnaam bedacht die sluiting aan de achterkant te maken. Ik kreeg het niet los. Shit. Taylor. Ik liep de bad kamer uit terug naar de woonkamer 'Taylor?' ik stond op mijn blote voeten in mijn jurk met mijn armen die in een vreemde houding achter mijn rug graaiden in de deuropening. Misschien stond mijn haar ook nog omhoog, dat weet ik niet. 'Ja?' 'Zou je me even kunnen helpen met mijn jurk?' 'Tuurlijk' hij liep naar me toe 'Dan moet je je wel even omdraaien' 'Oja sorry' ik hield de jurk aan de voorkant vast en Taylor maakte het tot halverwege mijn rug los 'Dankje' 'Graag gedaan' hij moest nu ook lachen ik zag het niet maar ik kon het horen aan zijn stem. Ik liep terug naar de badkamer en trok snel de joggingbroek aan en het te grote vest weer over mijn hoofd. Het kan gewoon niet zo zijn dat ik er nu nog aantrekkelijk uitzag. Ik haalde de klemmetjes uit mijn haar en deed het snel in een staart. Make-up, ik gooide wat water in mijn gezicht en waste mijn make-up van mijn gezicht. In kastjes zocht ik naar een handdoek, gevonden. Ik liep snel terug naar de woonkamer 'Gelukt?' 'Ja, dankje' 'Geen dank, Matt is trouwens de jongen waar het appartement van is' 'Dat dacht ik al' ik kon nu eindelijk lekker op gerold op de bank gaan zitten. Taylor keek me nog steeds aan 'Wat is er?' 'Niks' ik keek hem vragend aan, hij trok zijn schouders op, ik lachte. Alweer. 'Oke, doe je de film aan?' 'Ja'. Ik zag de humor er wel van in, die film. Een 33 jarige smurf die een hele familie wil uitmoorden. Nu denk je, wat is daar grappig aan? Maar kom op je trekt die film uit de kast je begint te kijken, komt er een heel eng kind die vreemd kijkt, dat kan dan toch ook niet veel goeds betekenen. Toch? Horror, thriller, whatever allemaal zo heerlijk voorspelbaar. Maar ik moet toegeven dit is een goede film. Ik had een kussen nodig. Soms. Of Taylor's arm die was ook handig, alleen leek Taylor het enger te vinden dan dat ik het vond. Ik heb gelachen. De aftiteling begon. 'Vond je het eng joh?' ik aaide over zijn hoofd 'Nee echt niet' 'Echtwel' 'Een beetje, maar jij ook' 'Ja maar ik geef het eerlijk toe, jij bent gewoon de kerel aan het uithangen' 'Wat moet dat moet' 'Jaja' 'Wil je nog wat drinken?' 'Heel graag, gewoon water' 'Gezond' hij ging weer via de rugleuning van de bank naar de keuken. Atletisch. Hij kwam niet veel later terug, wederom via de rugleuning, ja ik moest lachen. Hij gaf me het glas water 'Waarom lach je?' 'Nou heb je wel eens over na gedacht waarom de ene kant van de bank lager is dan de andere kant?' 'Ow echt waar? Wat zeg je nu' 'Doe normaal ik sloeg mijn kussen tegen zijn buik en hij tikte met zijn vinger tegen mijn glas waardoor de helft van het water over me heen viel 'HE!' ik sprong op en begon te lachen 'Oke, nu heb jij zo'n groot probleem' 'Oei' hij sprong weer over de rugleuning, wat bij mij iets minder atletisch ging, maargoed. Ik heb een tijdje met een glas achter Taylor aangerend, totdat ie de keuken was in gerend en vergat dat je er maar aan 1 kant uit kon, of je moest over het aanrecht klimmen. Maar dat was een lastige opgave, de bank ging nog. Maar het aanrecht. Nee. 'Ghaha, hebbes' hij stond in de hoek en ik liep naar hem toe 'Neehoor' hij duwde mij heel snel, met beleid in de andere hoek en hield mijn pols vast waardoor het glas scheef boven mijn hoofd hing, het water droop er net niet uit. Oh ja, gespierde jongen, sterke jongen, joepie, ik ging nat worden. 'Oke, doe maar niet' 'Genade' 'Dat nooit' ineens realiseerde ik me hoe dichtbij hij eigenlijk stond. Ik voelde zijn warme lichaam tegen de mijne, zijn hand naast de mijne op het aanrecht. Ik kon zijn blik niet meer ontwijken en dit was het moment waarop ik vergat dat er een glas boven mijn hoofd hing, ik op het punt stond heel nat te worden en alles in mij ontzettende doordraaide. Mijn hart moest wel buiten adem zijn. Kon niet anders. De hand met het glas ging naar beneden en het glas belandde op het aanrecht. Hij lachte voorzichtig, wat een ogen. Zijn hand ging langs mijn wang, mijn adem stopte, alles stopte. Zijn mooie ogen kwamen steeds dichter bij, shit. 'Euhm, ik moet weg sorry' ik glipte langs de arm die nog op het aanrecht stond. Ik liep heel snel de deur uit. Onee, mijn kleren. Ik draaide me om en zuchtte. Ik bonsde op de deur en Taylor deed de deur weer open 'Sorry' zei hij 'Mijn kleren' ik wees naar binnen