Chapter OO7

GRACE SANDRELLI

De hand van mijn moeder wreef geruststellend over mijn rug heen nadat ik haar de uitleg had gegeven. Haar ogen hadden vol medelijden in die van mij gestaart waardoor het stoppen met huilen dus nog moeilijker was geworden.
‘Het komt allemaal wel goed.’ Fluisterde ze geruststellend.
Haar armen sloten zich om mijn lichaam heen en drukten me tegen haar lichaam aan. Het zou een soort van knuffel moeten voorstellen, maar het betekende meer dan dat. Het toonde aan dat ze er voor me was, wat er ook aan de hand mocht zijn. Toch bleef ze realistisch.
‘Gracie, ik weet dat het moeilijk is, maar je kunt hem niet blijven ontlopen.’ Zei ze voorzichtig.
Ik knikte lichtjes.
‘Dat weet ik, maar nu gaat het gewoon niet.’ Verklaarde ik.
Nu was het mijn moeders’ beurt om te knikken.
‘Het hoeft ook niet per se nu. Wanneer je er klaar voor bent.’
Ik knikte weer en glimlachte kleintjes naar haar terwijl ik een ‘Bedankt’ kon uitbrengen. Ze liet me daarna weer los en stond op om verder te gaan met hetgeen waar ze daarstraks mee bezig was geweest. Maar waarschijnlijk ook om me gewoon eventjes alleen te laten. Ik bleef dan ook nog gewoon een tijdje in de zetel zitten en staarde wat voor me uit.
Het was echt vreemd geweest om hem weer te zien na zo’n lange tijd. Maar dan vooral pijnlijk omdat ik daardoor nog eens kei hard besefte wat ik kwijt was.

Met een zucht hees ik mezelf omhoog uit de zetel en liep naar de trap toe zodat ik naar mijn kamer kon gaan. Daar bracht ik de laatste tijd wel erg veel tijd door. Maarja, ik had dan ook echt nergens anders zin in. Mijn vriendinnen probeerden me wel altijd te overtuigen om iets met hen te gaan doen, maar dat sloeg ik dan beleefd af. Het had ook echt geen zin als ik er als triestig meisje bij ging zitten terwijl de rest veel te vrolijk was naar mijn mening.
Eenmaal in mijn kamer aangekomen liet ik me met een zucht op mijn bed vallen. Het matras en de lattenbodem protesteerden hevig met wat luid gekraak door het plotse gewicht dat ze moesten dragen. Ik besteedde er verder geen aandacht aan en staarde alleen maar wat naar het witte plafond dat zich boven me bevond.

Blijkbaar was ik in de tussentijd in slaap gevallen, want het was ondertussen alweer vier uur. Ik kwam langzaam overeind en haalde één van mijn handen door mijn warrige haar heen. Misschien was het beter als ik er even een borstel doorheen zou halen, anders zou het toch niet goed gaan komen. Met een diepe zucht stapte ik mijn bed uit en liep naar de badkamer toe waar ik mijn haar wat fatsoeneerde. Dat zag er al veel beter uit.
Ik knikte even tevreden toen ik in de spiegel keek en verliet de badkamer weer. Voor het eerst in enkele weken had ik zin om naar beneden te gaan, dat was misschien wel een goed teken? Ik liep dan ook langzaam via de trap naar beneden waardoor ik in de woonkamer terecht kwam. Kennelijk was mijn moeder in de keuken bezig want haar stem kwam daar vandaan.
‘Grace, zou jij even naar de winkel kunnen gaan voor mij?’ Was haar vraag.
Ik knikte, al kon ze dat natuurlijk niet zien..
‘Tuurlijk, wat heb je nodig?’ Vroeg ik op mijn beurt.
‘Er licht een briefje op de tafel.’ Was haar antwoord.
Ik liep naar de tafel toe en nam het briefje in mijn handen. Gelukkig had ze niet al teveel dingen nodig en zou het snel gefikst zijn. Ik liep naar de gang toe waar ik mijn jas aandeed en vervolgens ging ik naar buiten. Het geld had ik ondertussen in mijn zak gestopt.

Let’s go shopping. ^^