Chapter 5

Inmiddels was de fles wijn ook open en was ons gesprek een beetje op gang 'Kom je straks bij mij een film kijken?' vroeg Taylor toen het eventjes weer stil was. 'Ja is goed' 'Leuk' ik lachte, alweer. ik at mijn bord leeg en we bestelden een dessert. 'Vertel es wat over je thuis' 'Over mijn thuis?' 'Ja, Nederland, familie, vrienden, zoiets' 'Oke prima, nou ik woonde in Hilversum met mijn twee broers Kas en Flip' hier moest Taylor om lachen 'Vind je het grappig?' grinnikte ik 'Ik vind die namen leuk, volgens mij kan ik dat niet eens normaal zeggen' inderdaad de poging mislukte, waardoor ook ik alweer in de lach schoot. Wat was dat toch, ik heb nog nooit zoveel gelachen geloof ik. 'We woonden bij mijn oom en tante, ik heb mijn ouders nooit gekend. Mijn moeder was overleden na mijn geboorte en mijn vader kon alleen niet voor ons zorgen' 'Het spijt me voor je' 'Dankje, maar ik weet niet beter' 'Nee maar toch, en het dansen hoelang doe je dat al?' 'Vanaf dat ik me kan herinneren, mijn oom had een dansschool. Klassiek ballet, daar ben ik mee opgegroeid. Mijn eerste vriendje deed hiphop en freestyle waardoor ik daar ook mee in aanraking kwam. Toen dat uit ging wou ik dit niet meer doen het deed me te veel denken aan hem. Toen heb ik zelfs een half jaar niet gedanst, maar ik kon niet zonder. Toen heeft mijn oom me weer tot dansen gekregen en heb ik me weer gericht op het klassieke en moderne deel van het dansen' 'Jij kan dus ongeveer alles?' 'Ballroom. Dat kan ik niet, de rest kom ik wel aardig uit denk ik. Niet arrogant bedoeld, maar ik geloof gewoon in wat ik kan' 'Dat mag je' na mijn uitgebreide danslevensverhaal belandde ook ons dessert op tafel. Taylor had gelijk dit restaurant was geweldig. Taylor was ook geweldig. Ow, wacht dat dacht ik echt. Woow, dat is raar. Hij was knap en gezellig enzo maar geweldig? Volgens mij viel dat wel mee. Mijn gedachten hadden zich eventjes vergist denk ik. 'Hayley?' nee toch hij had vast al tien keer mijn naam genoemd, ik was weer met hele andere dingen bezig 'Sorry, wat zei je?' 'Niks, ik vroeg me af waar je aan dacht. Ik heb betaald, we kunnen gaan' dit hele gebeuren heb ik even gemist, ik heb niet eens gemerkt dat hij opstond of ging zitten of iets in die aard. 'Oke, jou huis toch?' 'Het is het huis van een vriend van me die woont hier, maar als het goed is ie er niet' 'Oke, maakt niet uit' hij hield mijn jas voor en ik stak mijn armen erdoor 'Dankuwel meneer...' ja en toen 'Lautner' lachte hij 'Dankuwel meneer Lautner, dat klinkt wel chique niet?' 'Opzich' we liepen naar buiten, waar een flits me verblinde en deed verstijven en een ruk aan mijn arm mij van van plek trok. Nog een flits, nog sneller lopen, nog een flits, een duw in mijn rug en toen zaten we in de auto. Ik realiseerde me ineens dat ik sinds de uitgang van het restaurant tot nu nog geen adem had gehaald, ja dus ademhalen in, uit, wat was dat? 'Gaat het wel? Je bent een beetje bleek' 'Wat...Was dat in godsnaam?' 'Niks' oke, nu begreep ik er helemaal niks van, ik was nu voor niks blind en had voor niks bijna mijn arm uit de kom? Daar doe ik het niet voor 'Dat was niet niks' 'Sorry, dat vertel ik nog wel es' hij wou het dus blijkbaar niet vertellen, dan niet. De rest van de weg was het stil. Niet prettig stil. Hij parkeerde de auto en we stapten uit en liepen een een flat in. 'Het spijt me' zei Taylor toen we de trap op liepen, we moesten naar de bovenste verdieping alleen deed de lift het niet. 'Het geeft niet' ik ga ook maar even niet moeilijk doen, we hadden het gezellig gehad en dat ging ik niet verpesten nu 'Ik zal het je nog wel een keer vertellen, oke?' hij stopte even, ik liep nog een paar treden door waardoor ik nu iets groter was 'Het maakt niet uit, echt niet' 'Meen je dat?' zijn bruine ogen, zijn mooie bruine ogen gingen van mijn gezicht naar zijn hand op de trapleuning, zijn hand haalde hij door zijn haar en hij keek me voorzichtig aan. Zo. Nu wist ik even niks meer te zeggen, behalve lachen. Maar dat deed ik de hele avond al, heel spannend was dat dus niet. 'Ik zweer het' 'Gelukkig, kom' hij pakte mijn hand en liep nu sneller naar boven, en ook dit was weer een hele opgave met die enorme hakken aan mijn voeten. 'Doe es rustig' grinnikte ik 'Sorry, ik heb opgeruimd en ik ben er erg trots op' nu kon ik door het lachen helemaal niet meer lopen 'Mijn voeten doen zeer, ik doe die dingen nooit meer aan' ik wou ze uittrekken, maar Taylor had me al opgetild 'Wat doe je?' 'Het zijn nog 4 trappen, dat laat ik je niet lopen zonder schoenen' ik schudde mijn hoofd en Taylor liep de trappen op 'Zo we zijn er' hij stak de sleutel in het gat en deed de deur open. Het was een erg ruime kamer met enorme ramen die uitkeken over de stad, Taylor liep naar binnen 'Van buiten ziet het er helemaal niet zo mooi uit' 'kom maar binnen hoor' ik stond nog steeds op de drempel. Taylor nam mijn jas aan en wees dat ik op de bank kon gaan zitten. Het was verschrikkelijk koud hier. 'Taylor?' 'Ja?' hij hing over de rugleuning van de bank, waardoor ik een opnieuw opkomende grinnik niet kon bedwingen, het was een komisch gezicht. 'Een hele stomme vraag maar heb je misschien een vest voor me?' 'Tuurlijk' hij liep een deur door en kwam niet veel later terug met een donker vest. Ik trok het aan, wat was dat toch, elk vest was mij te groot. Nou was dit wel overdreven groot. Het was zelfs langer dan mijn jurk, dus of mijn jurk was heel kort of ik ben gewoon een smurf. Waarschijnlijk het laatste al was ik niet blauw. Gelukkig. Oke, sorry ik dwaal weer af in het onzin kletsen.