Chapter OO5

NIALL HORAN

Ik was op mijn oude plek, achteraan in de klas gaan zitten. Ik wist maar al te goed dat dat naast Grace was, dat was ik niet vergeten. Het was gewoon onmogelijk om haar te vergeten. Ik voelde de kriebels weer door mijn maag gaan toen ik het meisje waar ik zoveel van hield weer zag. Het liefst wou ik haar gewoon in mijn armen sluiten en zeggen dat alles weer goed zou komen, dat ik het gewoon in eerste instantie nooit met haar had uitgemaakt. Helaas was het niet zo gemakkelijk en kon ik haar ook niet zomaar benaderen. Ik kon niet gaan doen alsof er helemaal niets gebeurd was.
Ik schrok op uit mijn gedachten toen ik naast me een plotselinge “krak” hoorde. Ik draaide mijn hoofd een beetje zodat ik naar Grace kon kijken, ze had een potlood in haar handen die in tweeën was gebroken. Ik maakte wel een beetje zorgen, normaal gezien zou ze nooit zoiets doen.
‘Gaat het wel?’ Vroeg ik voorzichtig.
Oké, misschien wou ze wel helemaal niet dat ik tegen haar praatte, maar ik moest gewoon weten of alles in orde was. Nja, buiten het feit wat ik haar had aangedaan dan.
Ik keek nog steeds naar haar en wachtte op een antwoord, als ik dat al zou gaan krijgen dan. Uiteindelijk knikte ze toch lichtjes.
‘Ja, het gaat wel.’ Bracht ze zachtjes uit.
Haar zachte, gebroken stem was een slag in mijn gezicht. Het deed me beseffen hoe hard ik haar eigenlijk wel niet gemist had. Meer dan ik kon beschrijven. Zonder het zelf dan ook echt door te hebben verscheen er een klein glimlachje op mijn gezicht.

Tot mijn grote spijt zei ze tijdens het verdere verloop van de les niets meer tegen me. In tegendeel zelfs, ze deed haar uiterste best me niet aan te moeten kijken. And you know what, I couldn’t blame her. Ik had er zelfs immers voor gezorgd dat ze niet meer met me wou praten.
Bij die gedachte ontsnapte er een kleine zucht uit mijn mond. Ik moest echt dringend een manier gaan bedenken om haar voor me terug te winnen. Misschien wou ze me niet terug, maar ik vond dat ik het op zijn minst kon proberen.
‘Niall, weet jij het antwoord misschien?’ De stem van de leerkracht klonk door het lokaal.
Ik keek verward naar het schoolbord waar één of andere ingewikkelde som opgeschreven stond. Om eerlijk te zijn snapte ik er echt de ballen van. Ik had dan ook helemaal niet zitten op te letten met als gevolg dat ik mijn hoofd moest schudden.
‘Nee meneer.’ Antwoordde ik beleefd.
Hij wierp me een strenge blik toe waardoor ik wist dat hij doorhad dat ik niet aan het opletten was. Hij zuchtte eventjes teleurgesteld.
‘Als je beter zou opletten had je het misschien wel geweten.’ Zei bestraffend.
Ik knikte en richtte toen mijn ogen voor de eerste keer deze les op mijn boek.

Toen het schelle geluid van de bel het lokaal vulde nam ik mijn spullen vlug bij elkaar. Ik zag dat naast me, Grace, hetzelfde deed. Voordat ik haar ook maar kon aanspreken liep ze al naar de uitgang van het lokaal. Jaja, het was me nu wel duidelijk dat ze niet met me wou praten. Ik zuchtte een keer diep en slingerde mijn tas over mijn schouder heen. Fijne eerste dag was dit.
Ik baande me een weg door de rijen met stoelen en tafels waardoor ik uiteindelijk in de drukke gang terecht kwam. Dit was ook helemaal niet veranderd, nog altijd even druk zoals gewoonlijk. Ik voegde me bij de stroom in mijn weg naar het volgende lokaal. Deze les zou ik niet samen met Grace hebben, maar ik was niet van plan om al op te geven.

I would fight for her.

Ik hou van reacties.