~077~
Mary Brooks
Ik schrik wakker en schiet overeind. Scherpe pijnsteken doorboren mijn lichaam en ik grijp naar mijn ribben. Als ik om me heen kijk, weet ik weer waar ik ben, het Krijsende Krot. Ik kijk hoe laat het is, half drie. Moeizaam kom ik overeind en strompel nog een rondje door het huis, maar Zwarts is nog steeds nergens te bekennen. Ik verander in een hond en ga zo weer terug richting het Kasteel. Ik heb lang genoeg gewacht, ik had het mis, hij is er niet. De afschuwelijke pijn die door mijn lichaam trekt kan ik als hond beter negeren, dus blijf ik zo lang mogelijk in die vorm. Als ik weer terug verander, zak ik meteen in elkaar van de pijn. Met veel moeite weet ik weer overeind te krabbelen en ik sla de onzichtbaarheidmantel om me heen. Als ik binnenkom, schrik ik me dood. Overal staan leraren en ze fluisteren paniekerig. In de Ziekenzaal is niemand te vinden, dus besluit ik maar gewoon naar de leerlingenkamer te gaan. De pijn trekt vast wel weer weg.
Maar ook op de gang bij de leerlingenkamer van Griffoendor staan leraren. Wat is er gebeurd? En hoe kom ik ongemerkt binnen? Ik loop een zijgangetje binnen en zorg dat ik helemaal bedekt ben, om vervolgens te gillen. Het werkt, de leraren komen meteen de gang binnengestormd en ik hobbel naar het portret. Het lijkt alsof alle Griffoendors in de leerlingenkamer staan, want het staat echt propvol. Gelukkig merkt niemand dat het portret openging. In een donker hoekje, doe ik de mantel af en vouw hem op. Ik strompel naar Harry en duw het in zijn handen.
‘Bedankt.’
‘Euh… Ik..’ Stamelt hij.
‘Is er iets? Wat is er gebeurd hier? Ik was aan het kijken of ik nog iets van die verassing kon maken.’
‘Zwarts was in de leerlingenkamer….’
Zwarts was in de leerlingenkamer? Ik heb… Wat? Maar… Alles voor niets?
‘Is hij echt jouw vader!’ Roept Ron dan ineens.
Ik word rood. Hoe weet hij dat? Als mijn ogen die van Fred vinden, kijkt hij me emotieloos aan. Snel sla ik mijn ogen neer, maar ik loop toch naar hem toe. Ik moet weten of hij het heeft verteld.
‘Heb jij-’
Ineens voel ik nog een scherpe pijn en dan wordt alles zwart.
Lalalalala, ik denk dat ik morgen niet kan schrijven, maar misschien ook wel, maar ik weet het niet, lalalalala(A)
Reageer (30)
Haha, dit berichtje onder mij van Fidem is zooooo freaking geniaal. Ik heb hier 5 minuten plat gelegen, en nu heb ik buikpijn. Al vind ik die laatste twee zinnen wel een beetje eng. x)
1 decennium geledenVerder!
1 decennium geledenWow! Stomme Fred!! En ik denk dat ik ook maar verhalen van Fidem ga lezen, aangezien ze in een reactie al een goed verhaal kan neerzetten(A)
Je doet het echt heel goed!!
Faith
1 decennium geledenSnel verder Nox!!
NEEE!!!
Heeft Fred dat verteld.
Nu ga ik hem slaan en niet zomaar een zacht tikje.
Heel erg hard.
Nu ben ik echt boos en ik ben niet leuk als ik boos ben *idee*
Fred en George zitten vrolijk aan het ontbijt.
'Kijk Fred een uil voor je' Grinnikt George en hij wijst naar een blauwe uil.
Fred trek zijn wenkbrauwen op 'Hij is blauw'.
George lacht hard 'Ik zou me niet druk maken over die uil vriend, eerder over wat hij bij zich heeft'.
'Hoe bedoel-'?
Te laat besefte Fred wat hij bedoelde. De uil had een knalrode envelop aan zijn poot die verschrikkelijk vloekte bij zijn blauwe verendek.
Fred vloekte niet heel ridderachtig en zette het op een lopen.
Hij rende langs leo die verbaasd toe keek hoe zijn vriend werd achtervolgd door een uil. Toen zag Leo wat de uil bij zich had en bulderde hij het samen met George uit van de pret.
Fred was ondertussen in paniek naar de leerlingenkamer gerend en had halverwege de gang het wachtwoord geroepen. Hij had niet geluisterd naar de verwijten van de Dikke Dame. Hij was het portretgat doorgesprongen en had zich verscholen achter de dichtsbijzijnde zetel.
jammer genoeg was de uil snel en was hij het portretgat doorgevlogen voor de Dikke Dame dichtklapte en mopperend een nieuw wachtwoord kon bedenken. Fred dook angstig ineen toen de uil over zijn hoofd scheerde en met zijn klauwen door Freds rode haar ging.
De uil vlood krassens weg en Fred keek angstig naar de rode brief -die de uil op zijn schoot had laten vallen-.
De brief trilde en fred ging vlug rechtopstaan, hij hield de brief zo ver mogelijk van zijn gezicht vandaan en de meeste leerlingen keken nieuwsgierig naar hem.
Een eerstejaars fluisterde iets in het oor van zijn vriend, maar Fred kon niet verstaan wat ze zeiden omdat de brulbrief ontplofte.
'Fred Antonius Wemel
Hoe durf je zomaar mary's geheim te verraden!
Jij hebt hele grote problemen jongeman, reken daar maar op.
Oh het liefst wil ik je slaan, waarom ben je zo driftig?!
Mary kan er niets aan doen dat dat dat die ene kerel haar vader is!
Maar daar trekt een boze Fred Wemel zich natuurlijk niets van aan.
Nee hoor, hij moet het zonodig weer rondbazuinen!
Vervelend mannetje!
Afzender: Fidem' Krijste de brief.
Daarna vloog de brief in brand en dwarrelde de zwartgeblakerde stukjes papier vrolijk met de wind mee door de leerlingenkamer.
Die doodstil was geworden.
'Waar sloeg dat op'?
Ron was de eerste die iets uit kon brengen.
Fred haalde zijn schouders op 'Ik heb me ingeschreven voor: So you think you can play in a lovestory. Ik won en sindsdien vallen lezers van dat verhaal me steeds lastig'.
Hij streek even door zijn haar 'Vast omdat ik zo knap ben'.
Angelique was de eerste die een spottend lachje liet horen, en al snel deed heel de leerlingenkamer mee. Zelfs Fred.
Hij wordt gestoord in zijn lachbui door een meisje dat hem ongeduldig op zijn schouder tikt.
'Ik ben Mary en als je het niet erg vind: ik zit in een depressie en de lieve lezers proberen mij op te vrolijken omdat ze medelijden met mij hebben en jou gewoon stom vinden omdat je mijn geheim verraden hebt'.
Fred staarde haar aan.
'En dus niet omdat je zo stom bent-' Vervolgde het meisje.
Ze werd echter onderbroken door Nox die de leerlingenkamer in kwam paraderen.
'En zo is het genoeg. Jullie bepalen hier niet wat er gebeurd, dat doe IK namelijk'.
Opnieuw was de leerlingenkamer stil geworden en iedereen keek Nox aan.
'Ja ik schrijf verder' Zuchte ze geërgerd.
De hele leerlingenkamer barste in luid gejuich uit en in een donker hoekje glimlachte Fidem tevreden.
'Missie geslaagd'.
Wauw dit is echt de langste reactie ooit geschreven volgens mij, dus nu schrijf je wel verder toch? *kijkt smekend*
xxxx 1 decennium geleden
fred moet mary helpen
1 decennium geledensnel verder