~077~

Mary Brooks

Ik schrik wakker en schiet overeind. Scherpe pijnsteken doorboren mijn lichaam en ik grijp naar mijn ribben. Als ik om me heen kijk, weet ik weer waar ik ben, het Krijsende Krot. Ik kijk hoe laat het is, half drie. Moeizaam kom ik overeind en strompel nog een rondje door het huis, maar Zwarts is nog steeds nergens te bekennen. Ik verander in een hond en ga zo weer terug richting het Kasteel. Ik heb lang genoeg gewacht, ik had het mis, hij is er niet. De afschuwelijke pijn die door mijn lichaam trekt kan ik als hond beter negeren, dus blijf ik zo lang mogelijk in die vorm. Als ik weer terug verander, zak ik meteen in elkaar van de pijn. Met veel moeite weet ik weer overeind te krabbelen en ik sla de onzichtbaarheidmantel om me heen. Als ik binnenkom, schrik ik me dood. Overal staan leraren en ze fluisteren paniekerig. In de Ziekenzaal is niemand te vinden, dus besluit ik maar gewoon naar de leerlingenkamer te gaan. De pijn trekt vast wel weer weg.
Maar ook op de gang bij de leerlingenkamer van Griffoendor staan leraren. Wat is er gebeurd? En hoe kom ik ongemerkt binnen? Ik loop een zijgangetje binnen en zorg dat ik helemaal bedekt ben, om vervolgens te gillen. Het werkt, de leraren komen meteen de gang binnengestormd en ik hobbel naar het portret. Het lijkt alsof alle Griffoendors in de leerlingenkamer staan, want het staat echt propvol. Gelukkig merkt niemand dat het portret openging. In een donker hoekje, doe ik de mantel af en vouw hem op. Ik strompel naar Harry en duw het in zijn handen.
‘Bedankt.’
‘Euh… Ik..’ Stamelt hij.
‘Is er iets? Wat is er gebeurd hier? Ik was aan het kijken of ik nog iets van die verassing kon maken.’
‘Zwarts was in de leerlingenkamer….’
Zwarts was in de leerlingenkamer? Ik heb… Wat? Maar… Alles voor niets?
‘Is hij echt jouw vader!’ Roept Ron dan ineens.
Ik word rood. Hoe weet hij dat? Als mijn ogen die van Fred vinden, kijkt hij me emotieloos aan. Snel sla ik mijn ogen neer, maar ik loop toch naar hem toe. Ik moet weten of hij het heeft verteld.
‘Heb jij-’
Ineens voel ik nog een scherpe pijn en dan wordt alles zwart.


Lalalalala, ik denk dat ik morgen niet kan schrijven, maar misschien ook wel, maar ik weet het niet, lalalalala(A)