There goes my hero. [15]

Part 15.
-

'Gatver...' vloekt Zahra. Ik kijk haar rustig aan. 'Wat?' vraagt ze als ze mijn blik in haar ogen merkt. 'Vind je het dan niet erg?' vraagt ze met een ongelovige blik. 'Nou, zo heel erg is het niet.' zeg ik zacht, terwijl ik naar de muur kijk. 'We kunnen er altijd voor zorgen dat Tokio Hotel net een tikkeltje minder succesvol wordt...' Met een gemene grijns op mijn gezicht sluit ik mijn laptop af. 'Euhm, volgens mij vergis ik me even.' zegt Zahra nogal geschokkeerd. 'Wàt zei je precies?' Ze hoopt heel diep in zichzelf dat ik iets anders zal zeggen, dat ze het even niet goed gehoord heeft. 'Zahra, je hebt goed genoeg gehoord wat ik zei. En ik ga het niet herhalen, want als ik dat doe, doet het pijn diep in mij... Maar het is gewoon onze laatste hoop! Wat kunnen we anders nog doen?' Die laatste vraag stel ik gewoon aan mezelf, ik hoef helemaal geen antwoord. Want er is gewoon geen antwoord. Zahra is het even niet met me eens, dat zie ik aan de manier waarom ze kijkt. 'Je bent echt gek, Dees.' Ik rol met mijn ogen. 'Hoe ga je dat dan doen, Inspecteurtje?' Sarcastisch draait ze zich om, recht met haar ogen in die van mij. Alsof ze elk moment kan ontploffen, me elk moment een klap verkopen. 'Wel, Zàhra,' zeg ik al even ironisch en gemeen als zij dat deed, 'dat weet ik eerlijk gezegd nog niet!' Ik zie dat ze dat fijn vind, dat ze er plezier in heeft dat ik er geen idee van heb hoe ik Tokio Hotel zal sabboteren. 'Denk je dat het makkelijk is om je éigen idolen de afgrond in te wensen? Je éigen lievelingsband zien falen? Je éigen held langzaam zien sterven!?' Ik voel hoe de tranen van woede en machteloosheid klaar staan om te vloeien. Maar dat pleziertje gun ik haar niet. Ik hou me sterk, voor mezelf en voor Tokio Hotel.


-Comment&Rate