There goes my hero. [14]

Part 14.
-

Ze kijkt me aan, en blijft maar kijken. Ze vraagt zelfs niet van wie hij is, maar ze komt naast me staan, om zelf te kijken. Volgens mij om het zeker te weten. Want als ik zou zeggen dat het van David komt, bestaat de kans dat ze me niet gelooft. Dat ze haar oren dan gewoon niet zou kunnen geloven. 'En?' vraagt ze, terwijl ze eigenlijk zelf kijkt. 'David Jost.' zeg ik zacht. Ze staart me met grote ogen aan, en begint zacht te lachen. 'Ik ben trots op je.' zegt ze stil, maar toch heel erg gemeend. Ik vind het lief dat ze het zegt. 'Bedankt, Zahra.' zeg ik even zacht terug. Ze lacht. 'Nou?' vraagt ze plots. 'Wat schrijft hij?' Ik moet lachen. Want inderdaad, ik heb de mail nog niet eens gelezen. Ik focuste me alleen maar om wié hem schreef. 'Nou, goede vraag.' bevestig ik. 'Dat zullen we snel te weten komen...' Vol spanning neemt Zahra snel een stoel en zet zich neer naast me. Ik open de mail en begin hem luidop voor te lezen, hoewel Zahra zelf ook leest.

"Beste Desi,

Waarschijnlijk dacht je geen antwoord te krijgen,
maar zo ben ik niet. Als manager van Tokio Hotel probeer ik de fans zoveel mogelijk tevreden te stellen, dus ik mail altijd wel iets terug.

Nu op je aanzoek;
Het spijt me zeer, maar zal niet kunnen doorgaan.
Tokio Hotel heeft op dit moment veel succes, dus ik zou het onnodig vinden om iets anders te proberen.
Nogmaals, het spijt me voor je.

Vriendelijke groeten,
David Jost."

Vol ongeloof kijkt Zahra me aan, als ik de laatste zinnen lees.


-Comment&Rate