There goes my hero. [11]

Part 11.
-


Ik zucht diep, van opluchting en blijdschap. Snel kijk ik nog even bij Verzonden Items, je weet nooit dat er iets mis ging. 'Haha, maar geen nood!' lach ik ironisch. 'Mailtje is verzonden, Billieboy.' Ik sluit alles af, en klap mijn laptop zachtjes dicht. 'Ik ga snel even het nieuws aan Zahra melden. Muhaha, wat zal ze fier zijn op haar beste vriendin.' Ik ben echt blij, en fier op mezelf. Bijna een ego, maar dat geeft niet. Ik ga dan ook Bill veranderen, dan mag je al wel eens een ego hebben. Ik grijp mijn fiets snel vast, en spring er elegant op. Of wat je elegant kan noemen. Snel fiets ik naar Zahra's huis toe. Onderweg denk ik al aan allerlei plannen, en zelfs persconferenties omdat ik later superberoemd word met mijn daden. "Desi, of moeten we zeggen Mega Desi, want jij hebt Bill volledig omgetoverd, zo kan je het wel noemen. Hoe heb je dit kunnen realiseren?" Ik hoor ze het al zeggen. Met tientallen micro's van allerlei tv-zenders. Ondertussen ben ik al aangekomen bij Zahra. Ik gooi mijn fiets tegen het hekje en zucht diep in. 'Here I come, baby.' lach ik. Ik druk op de bel, en hoor hoe ze door het huis weerklinkt. Ook hoor ik nu voetstappen, die steeds dichterbij komen. Het is Zahra die uiteindelijk voor de deur staat en me raar aankijkt. 'Wat is er?' vraagt ze. Ik frons en kijk haar diep in de ogen. 'Hoezo, wat is er?' herhaal ik haar vraag. 'Ja,' bevestigt ze, 'ik zie zo dat je weer iets hebt uitgestoken. Het staat gewoon op je gezicht te lezen.' Langzaam maar zeker verschijnt er een gemeen lachje op mijn mond. 'Nou, ik zal het dan maar vertellen, zeker. Ik kan het blijkbaar toch niet verbergen.' zeg ik, nog steeds met het lachje op mijn mond. 'Kom binnen.' zegt ze, als teken dat ze het wilt horen. Ik stap de trap op en Zahra trekt de deur achter zich dicht. 'Nou?' vraagt ze, terwijl ze me een flesje Cola aanbiedt. 'Ik stuurde een mail naar David Jost.' Meteen val ik met de deur in huis, maar zo ben ik altijd. Het heeft geen zin om rond de pot te draaien, ze komt mijn geweldige idee ooit toch te weten. Hoewel ik geen spijt heb van mijn onderneming, ben ik toch verbaasd dat haar mond openvalt. 'Wàt deed je?' vraagt ze, terwijl ze het goed genoeg heeft verstaan. 'Een mail gestuurd. David Jost. Klik, verzend.' Alweer verschijnt mijn typische lachje. 'En jij denkt écht dat hij gaat reageren?' vraagt ze, terwijl ze een paar tellen daarna in lachen uitbarst.


-Comment&Rate