There goes my hero. [9]

Part 9.
-

"Changing my idol." schrijf ik met grote hoofdletters op een A4-blad. Ik lach wat in mezelf, soms vind ik het gek wat ik doe. En vooral dan ga ik er nog mee verder. Ik hang het blad op mijn prikbord, en blijf er lachend naar starend. Alsof het allemaal zal gebeuren, door naar het blad te kijken. Dat alles wat ik in mijn hoofd heb zitten van zelf zal gaan. 'Oké.' zucht ik. Ik zet alles netjes op een rij, en begin bij het begin. 'Eerst Bill zien te vinden.' denk ik luidop. Ik frons m'n wenkbrauwen. 'Hmm, hoe ga ik dat doen...' mompel ik, en ik denk even goed na. Tot ik plots, niet veel later, een logische oplossing vind. Of toch denk te vinden. Ik grijp één van mijn Tokio Hotel-cd's van m'n rek. Ik glijd met zowel met m'n ogen als met mijn vinger over alle belangrijke informatie. De namen, adressen, e-mails... Zou ik de manager kunnen overhalen met een simpele mail? Hij zal waarschijnlijk denken dat het van een geobsedeerde fan komt. En als je even goed nadenkt, is dat wel zo. Want wie heeft nu ook het idee om z'n idool én op te zoeken én te veranderen. Geen enkele andere gek, dan een geobsedeerde fan dus. 'Achja, wat maakt het ook uit.' zucht ik diep, terwijl ik het papiertje uit m'n cd haal. 'Het kan me ook niet schelen wat die gasten van mij denken, ik heb een doel.' Als ik mezelf bezig hoor, pratend terwijl er niemand luistert, moet ik lachen. Typisch ik. 'En ik heb gelijk, dat wéét ik. Misschien zullen ze dat ooit ook wel beseffen.' Ik maak een wiebeltje met m'n wenkbrauwen en leg de cd in m'n radio. 'Play!' zeg ik luid, en de eerste noten weerklinken al gauw. 'Here I go!' shake ik mee met Raise Your Hands. 'Billetje, verwacht je maar aan je ergste nachtmerrie. Deze fan zul je niet gauw vergeten.' giechel ik naar een poster van mijn favoriete idool.

-Comment&Rate