There goes my hero. [6]

Part 6.
-

Het beeld, die blik in zijn ogen, en vooràl, de reden waarom hij in dat boekje stond blijft door mijn hoofd spoken. Bill, mijn Bill heeft gewoon dreadlocks! Ik kan en wil het nog steeds niet geloven. Zijn prachtige en herkenbare manen waren een reden waarom ik zo van hem hou. Hij durfde anders zijn, hij was speciaal. En hij zag er oogverblindend uit. Het maakte hem tot wie hij was. Niemand anders stond met die manen, alleen Bill was er mooi mee. Als iemand zo'n kapsel zou hebben, het zou belachelijk zijn. Maar niet bij Bill. 'Gatverdamme, Bill! Wat gebeurt er toch met je!?' roep ik door mijn kamer en klop met m'n vuist tegen één van z'n posters. 'Man, je verpest alles!' roep ik nu met meer verdriet dan woede in mijn stem. 'Je verpest jezelf, je muziek, en je verpest je fans! Ik wil geen Bill die zichzelf niet is.' Dit keer staan de tranen in mijn ogen. Maar ze laten rollen, doe ik niet. Hij is het gewoon niet waard, niet zoals hij nu is. Plots voel ik m'n gsm trillen in mijn broekzak. Ik verdring de krop in mijn keel en haal hem eruit. Het is Zahra, vertelt m'n schermpje. 'Laat me toch met rust.' zucht ik, maar ik neem toch op. 'Wat?' vraag ik brutaal. 'Man, wat scheelt er met joù?' vraagt ze, net zo gemeen als ik het zei. En gelijk heeft ze, wij twee hebben hetzelfde karakter, en dat botst dan wel eens. 'Wat dénk je dat er scheelt?' vraag ik sarcastisch. 'Het is gewoon maar, hoor, Bill z'n leeuwenmanen zijn gewoon weg! Wég!' roep ik door de telefoon. 'Maar voor de rest, is alles geweldig. Fantastisch zelfs.' Ik rol met m'n ogen en zucht diep. 'Mens, hou eens op over Bill, hij's niet de koning ofzo!' Ik krijg het warm vanbinnen, van woede. 'Jij moet het zeggen, wié liep er de hele tijd te zagen over Bill toen we gingen wandelen? En wat kan mij de koning schelen?! Bill is veel belangrijker, dat weet je zelf ook wel.' Er volgt een lange stilte, waarschijnlijk omdat ze weet dat ik gelijk heb.


-Comment&Rate