There goes my hero. [4]

Part 4.
-
Vrijdagavond, het is eindelijk weekend. Geweldig, zou je denken. Ja, oké, dat is het ook, want dan hebben we twee dagen geen school. Maar ik zit hier dan altijd alleen op mijn kamer. Ik kan niet weg met vrienden, niemand die me zal uitnodigen. Want buiten Zahra heb ik niet veel vriendinnen. Mijn zus is er ook wel altijd voor mij, maar dat is anders. Zij is al ouder, heeft andere interesses. Ze snapt bijvoorbeeld niet hoe ik zo geobsedeerd kan zijn van Tokio Hotel, van Bill. Ze begrijpt niet dat ik er een drama kan over maken, over Bills haar. 'Waar jij je toch druk over maakt! Er zijn zoveel belangrijkere dingen dan je zorgen te maken over het kapsel van één of andere zanger.' zegt ze dan. Maar ik heb doelen in m'n leven. Zo blijf ik hopen dat Bill ooit terugkomt. Dé Bill, de Bill van vroeger. Ik weet ook wel dat door te hopen, niet veel zal veranderen, maar wat kan ik doen? Hem hypnotiseren, in een kapstoel gooien en zijn haar restylen? Komaan, ik droom graag, maar ik ben nog niet gek. Fantaseren, jammer dat dat niet als schoolvak bestaat. Daar ben ik namelijk heel goed in. Ik zou zo al mijn andere punten zo ophalen. En ik doe het ook nog eens graag. Fantasie is namelijk nog mijn enige bezigheid. Ik wil niet negatief doen, zeker niet. Ik ben een optimistisch persoon, dus ik zou beter blij zijn met wat ik wél heb. Bill zijn gedrag, zijn uiterlijk... Al die veranderingen die hij gemaakt heeft vond ik tot nu toe gewoon jammer. Maar ik begin me er meer en meer aan te ergeren. Egoïstisch, ik weet het. Want het is natuurlijk nog altijd Bills lichaam. Ik hoef me eigenlijk niet te moeien, hij doet dat met mijn uiterlijk ook niet. Maar de wereld houdt van Bill, het kan hem zijn succes kosten. Niet echt eerlijk, want ik weet dat het om de muziek gaat, en niet om het uiterlijk van de jongens. Maar als fan weet ik wel beter, en ik wéét gewoon dat sommige meisjes alleen om Bill geven. Om hoe hij eruit ziet.


-Comment&Rate