03- De Storm breekt los

Onderweg naar de zaal waar Aro het liefste zat, waar zijn hoge stoel stond, kwamen we een hele boel vampiers tegen. Ik vind het irritant als ze me zo nakijken, want ik voel me er niet goed bij, watende dat ze bijna eten krijgen, maar nu nog dorst hebben. ik weet dat ik erop moet vertrouwen dat ik hier veilig ben, en dat er niemand is die Jane tegen kan houden. Halfweg komt ze plots weer naast me staan, ik hoor haar zuchten. Plots voelde ik de grond onder mijn voeten verdwijnen, en nu wist ik ook waarom Jane zuchtte.
'Felix, zet me neer.' siste ik. Ik voelde zijn handen om mijn heupen en hoeveel ik met mijn benen zou schoppen, het zou niets uitmaken. Dimitri stond er maar onverschillig bij, het maakte voor hem niet echt iets uit wat Felix deed, zolang hij er geen problemen door kreeg. Alec glimlachte vriendelijk naar me, en ik zag de consentratie in zijn ogen. Felix verstarde en liet me los, Jane moest me opvangen, wat grappig is als je weet dat ik ongeveer 2 hoofden groter ben dan zij. Ik draai me om, en zie dat Felix nog steeds met een gespannen gezicht voor hem keek, maar ik heb het gevoel dat hij nog steeds niets zag. Heel even keek ik naar Alec, die haalde zijn schouders op, lachte en dan hoorde ik Felix opgelucht adem halen. Ik voelde dat hij een pluk haar ophefte, maar wat hij precies deed, wist ik niet. Daarna was hij weg. Ik hoorde Jane wel nog steeds commentaar geven tegen Felix.
'Kan hij zich nu nooit gedragen? Moet je daar nu zo oud voor zijn geworden?' Ik stootte Jane aan, met het gevolg dat ik een grote, blauwe plek op mijn arm had. toen ik eindelijk haar aandacht had, alleen omdat ik de hele tijd binnensmonds vloekte. Ik wees rond me en dan naar mijn oor, ze knikte. Felix gedrag was een van die dingen die ik niet aan Aro liet zien, en daar had ik een goede reden voor. Nog voor ik rond me kon kijken om te zien wie rond me stond, trok Jane me al verder, de volgende gang in.
Aro zat op zijn troon waar hij zo graag zat, zijn bezorgde blik verdween meteen toen Jane en ik binnenkwamen en maakte plaats voor een vriendelijke glimlach. Jane knikte naar hem en maakte een klein buiginkje voor ze weer weg ging. Ik keek achter me maar zoals gewoonlijk was ze al weer weg, maar het zou best kunnen dat ze nog ergens in de buurt was. Aro stond recht, stond in een knip naast me, nam mijn hand en leidde me naar de stoel van Marcus. het was een middeleeuwsachtig gebaar, maar wat wil je? hij heeft allerlei tijden mee gemaakt, en blijkbaar zijn sommige dingen nog blijven hangen. Hij was het minst van al aanwezig, en caius was verschrikkelijk bezitterig als het over zijn troon ging.
'We hebben elkaar nog niet erg veel gezien sinds we terug zijn, is het niet?' Zo'n zonde..' typisch Aro, maar ik vond het best leuk om hier te zitten. Op een of andere manier maakte dit me rustig, hier zitten, luistern en praten met Aro. Hij was er altijd voor mij, net zo als de andere. Dan kende ik mijn echte familie niet, ik had er hier een. Misschien wel betere...
'hoe gaat het met je? heb je jezelf wel kunnen bezighouden zonder ons in de buurt?' vroeg hij en om weet ik veel welke reden, het leek alsof hij er meer mee bedoelde dan het leek voor mij.
'Ja, ik kan me alleen redden, al heb ik Gina wel voor de voeten gelopen, geloof ik.' Aro's lachje schalde door de zaal. Plots zag ik Caius staan, hij ijsbeerde van de ene kant van de zaal naar de andere kant... in een seconde. dan stond hij even stil en ging dan opnieuw verder. Het is niet dat mijn oren zo slecht zijn dat ik niet kon horen wat hij zei. Hij was vooral in zichzelf bezig, maar dan heel duidelijk.
'Er moet een andere manier zijn... Een ketting is zo sterk als de zwakste schakel, die moeten we hebben.' Ik probeerde te volgen maar ik had duidelijk geen enkel idee waarover het zou kunnen gaan. ik miste duidelijk een heel aantal dingen, en meer dan alleen details.
'Wat is het probleem?' vroeg ik, je wist nooit of ik kon helpen. Caius keek me aan, plots stond hij voor me, ik probeerde mezelf zo rustig mogelijk te houden. Aro stond achter hem, met zijn hand op Caius' schouder. Heel even keken ze elkaar in de ogen, en daarna was hij weg.
'NIets waar jij je zorgen over moet maken, je zal hier altijd veilig zijn.' zei Aro, al had ik zeker het gevoel dat hij Caius had moeten tegenhouden. Ik keek heel even in zijn rode ogen, al werden ze wat aan de donkere kant. Ik haalde mijn schouders op.
'Best, Caius of Marcus verteld het me wel.' zei ik optimistisch. 'Als je ze kan vinden, én overtuigen.' antwoordde Aro. 'Ik zie wel..' en meteen probeerde ik er zo snel mogelijk weg te raken, voor hij me tegen hield.
'Jane, waarschijnlijk heb je alles gehoord, dus weet je ook wat ik van plan ben.' zei ik luidop. Ik moet behoorlijk raar lijken, de hele tijd praten zonder dat er ook maar iemand te zien is.
'Meester Marcus weet ik niet zijn, maar Meester Caius is in de oude bal zaal. Ijsberen...' zei ze luchtig. Ik knikte en zoals altijd stond jane me op te wachten. plots voel ik dat ik een stuk sneller vooruit ga en een seconde later sta ik naast Jane.
'Het ging anders maar traag, hé?' hoor ik Felix lachen. Ik was bang dat Jane weer zou mopperen maar blijkbaar had ze zichzelf voorgenomen om er niet lastig meer over te doen. Nog geen drie seconden later stonden we aan de andere kant van de burcht. Jane klopte aan de deur, zelf hoorde ik niets, maar ik zag Jane's gezicht betrekken, dus dat betekende niet erg veel goeds. De deur vloog open en Caius stond met een boze trek om zijn mond uit de deur te staren. Toen hij zag dat ik bij Jane en felix stond, was de deuropening niet langer versperd. tot mijn verbazing zat ook Marcus in de zaal. Ik probeerde zo zelfzeker mogelijk naar voren te stappen. 'Ik heb gemerkt dat er problemen zijn, waarom zou ik er niet van mogen weten?' Nu keken de twee oudste vampiers naar mij.
'Aro vindt dat het niet belangrijk genoeg is om jou er zorgen om te laten maken. Soms is onwetendheid beter dan de waarheid.' zei marcus. ik zuchtte, niet in staat om mijn teleurstelling verborgen te houden.
'Nee, ik vind gewoon dat Elisabeth zich er niet moet over zorgen maken, want ik denk dat er voor haar geen gevaar is.' kwam Aro plots tussen.
'Sorry, maar dat is Bullshit.' zei ik, Marcus glimlachte, Caius vond mijn opmerking minder leuk. Ik zag marcus zuchten en ik wist dat hij vond dat ik het moest weten, en dat hij het me zou vertellen.
'Het heeft te maken met de Cullen clan, Weet je nog dat ik vertelde over de onsterfelijke kinderen?' vroeg hij. ik knikte en nam gebruik van de kort pauze om me neer te zetten in een van de andere zetels. Aro noch Caius leek Marcus plotselinge opwelling om me de waarheid te vertellen echt leuk te vinden. Jammer dat zij er zo over dachten, maar als Marcus als een van de oudste besloot om het me te vertellen konden de andere niet veel anders doen. Felix kwam achter me staan, en dat viel op.
'Wel, we zijn hun richting uitgetrokken omdat we een -valse, maar dat wisten we pas achteraf- verklaring hadden van iemand die een vampier kind had gezien. Het is een bijzonder meisje, Renesmee.' Hij keek naar Aro, die omwille van zijn grote interesse/ verzameling voor of van speciale gaven en meer. Hij knikte en probeerde te lachen in mijn richting. 'Wel, ze is een halfvampier, maar laten we zeggen, dat ze in een bijzonder sterke Clan is geboren.' Caius kwam naar de voorgrond.
'We vrezen dat het voor hen wel om meer zou kunnen draaien dan alleen maar samen zijn. Eenmaal dat meisje volwassen vampier is, is ze de negende in het "gezin". En ze hebben nog een hele groep weerwolven aan hun kant.' het was gemakkelijk om te zien dat hij het niet leuk vond.
'Transformators, Caius.' Verbeterde Aro zachtjes. Ik wist niet echt wat hij daarmee bedoelde, maar wist wel dat Caius een heilige schrik voor weerwolven had opgedaan, een paar eeuwen terug.
'Je denkt dat ze willen aanvallen?' gokte ik. Caius en Aro knikten.
'Ze zijn te sterk, en tegen dat wij er aankwamen hadden ze een vampier of dertig bijeen, plus zestien wolven.' Ik zuchte.
'En dat noem je niet erg belangrijk en niets om me zorgen over te maken?' Marcus zuchtte verveeld.
'Het probleem is dat ze een tijdje geleden al bang waren dat wij ze zouden aanvallen, omdat ze toen al groot waren, en toen waren de vierde vrouw en het kleintje er nog niet bij, en het maakte er laatst niet veel beter op toen Aro en Caius gezorgd hadden voor extra redenen voor mocht de vampierbaby toch niet juist mochten zijn. Ze vertrouwen ons nu helemaal niet meer.' Ik hoorde wel wat hij zei, maar kon het niet meteen begrijpen. 'Maar er zijn meerdere Clans die jullie niet vertrouwen.' zei ik verbaast. Nog voor dat iemand anders kon antwoorden zei Felix; 'Die zijn niet zo groot en zeker niet zo sterk, ookal zeggen ze dat ze niet willen vechten.' Marcus knikte. 'Carlisle is erg tegen geweld, volgens hem is het alleen maar mogelijk als je jezelf moet verdedigen.' Terwijl hij dat zei, legde ik de link. 'Carlisle? zoals Carlisle Cullen? Julie vriend die hier nog gewoond heeft?' Dit is iets wat ik niet wou weten, de volturi waren de goeie van het verhaal, die hun wereld beschermden. NIet een groep die zoveel macht wou dat ze zelf hun vrienden de rug toe keerden. 'Jullie hebben zitten zoeken hoe jullie een vriend aan de kant zouden krijgen? ALsjeblieft zeg!' waarschijnlijk maakte ik niets van indruk op hen, nu wou ik dat ik een vampier was, dan zou ik tenminste iets kunnen doen tegen hen. Van pure ellende liep ik gewoon weg naar mijn kamer. Ik was heel zeker van wat ik zou doen, het jaagde me alleen schrik aan, want ik had er nog nooit eerder alleen voor gestaan. Veel keus had ik niet, ik moest tijd hebben, weg van Volterra.