4.

Lamaya POV

Het enige wat ik zie is de donkerblauwe kleur van de lucht, gevuld met zalmkleurige wolken, en de zon die er doorheen schijnt. Ook zie ik bergen gevuld met sneeuw en een rivier voor het gebied. Zachter uitgedrukt, mijn lievelingsplek, tientallen schilderijen van gemaakt, waar maar 1 van is opgehangen, het schilderij die ik als eerst had gemaakt. Daarom was het ook geen prachtig kunststuk, ik was 5. In die tijd had je niet door hoe het ging in de wereld, en geen zorgen. Ik wist nog niks in die tijd, maar nu was alles bekend gemaakt, en ik moet vertrekken naar de Aardesturingsschool in het zuiden. Ik moet alles achter me laten en pas na een hoeveelheid langdurige jaren, kan ik mijn lievelingsplek weer opnieuw ontmoeten. Maar zo lang kan ik niet wachten, misschien overleef ik het geen eens. Misschien ontstaat er oorlog en moet ik nog langer wegblijven, en wanneer ik eindelijk terug kan, is de hele boel in puin. Maar hoop moet blijven bestaan, er kunnen genoeg positieve dingen gebeuren, er kunnen vriendschappen opbloeien. Met mijn linkerhand bewegend in de richting van de rivier, laat ik mooie vormpjes maken in het water, en bevroor het in ijs. Geen flauw idee wat de vorm is, met meest lijkt hij op een hartvormig iets. Ik laat het zijn gang weer gaan in de stromende rivier en werp mijn laatste blik op het uitzicht.