-20-

'EMILY!' roept Justin blij. Hij komt bijna rennend op me af en geeft me een hele lange knuffel. 'Ik heb je gemist!' zegt hij als hij me weer los laat. Ik glimlach 'Ik jou ook' We gaan op de bank zitten met wat drinken en doen hetzelfde als we altijd deden. Kletsen, ouwehoeren zou mijn moeder zeggen. Praten over niks. Maar even later begint Justin over mijn vader. 'Hoe is het om bij je vader te wonen?' Ik wil automatisch leuk zeggen, maar eigenlijk vind ik het niet leuk. Ik woon meer alleen. Maar als ik dat zeg, wordt Justin waarschijnlijk ongerust en hij ziet er al zo moe uit, dit wil ik hem niet aan doen. 'Gezellig!' zeg ik en ik probeer het vrolijk te laten klinken. Even zie ik Justin twijfelen 'Is hij mee? Ik wil hem wel weer eens ontmoeten.' Ik schud mijn hoofd. 'Uitje van zijn werk, hij komt rond 11 thuis.' zeg ik. 'Oh, ben je vaker alleen?' vraagt Justin. Ik voel me ongemakkelijk worden, ik wil niet liegen tegen Justin. 'Soms, maar niet lang hoor. Hooguit 2 uurtjes.' Ik staar naar mijn schoenen en voel dat ik rood wordt. 'En je moeder... praat je nog weleens met je vader over haar?' Ik voel tranen in me opkomen. Papa gelooft niet dat ze dood is. Ik bijt op mijn lip om mn traan tegen te houden. 'Oh sorry.' zegt Justin ongemakkelijk. 'Ik had er niet over moeten beginnen.' hij slaat een arm om me heen en begint me te troosten en houd verder op over mijn vader. Een uurtje later komt Pattie binnen. 'Oh, Emily je bent er nog. Justin, is het niet handig als je gaat slapen?' Ze blijft in de deuropening staan tot ze Justin 'mhmh' hoort mompelen en gaat dan weer weg. Justin rolt met zijn ogen en ik schiet in de lach. 'Zullen we contact houden? Want ik ben morgenochtend alweer weg, en dan zal ik je wel weer een hele tijd niet zien.' Ik knik en we wisselen onze nummers uit en dan ga ik weg. Zo snel mogelijk, geen idee waarom maar ik voelde me daar niet prettig.
De volgende ochtend zat ik op Omegle, met onbekende mensen chatten. Daar had ik gewoon ff zin in. Ik open een nieuwe chat en praat met een jongen, Bart. Hij was ook Nederlands en is met zijn ouders ook naar Italië verhuisd toen hij acht was. We wisselde elkaars msn uit en gingen daar verder chatten. Tegen het einde van de middag moest Bart weg, maar hij beloofde die avond weer online te komen.
Ik besloot de stad in te gaan en liep naar Starbucks waar ik even later op het terras aan mijn koffie begon. Ik keek op mijn horloge en baalde, weer een halve dag verpest aan die computer. Vorig jaar verveelde ik me echt niet. Toen was ik leuke dingen aan het doen met Christian en Justin, of ik probeerde weg te lopen bij Loïs. Maar hier heb ik niet veel vrienden. De enige waar ik mee om ging was Amina. Maar toen ik vertlde dat ik met Justin omging geloofde ze me niet en dacht ze dat ik loog. 'Gaat het, meisje?' ik schrik op uit mijn gedachte en kijk een jongen aan met een bruin leer jasje, blond, warrig haar en hele mooie blauwe ogen. Ik knik verlegen. 'Mag ik hier zitten?' vraagt hij. 'Ja natuurlijk.' ik schuif de stoel naar achter en de jongen neemt plaats. 'Jij ben niet Italiaans he?' vraagt hij nadat hij me de hele tijd heeft aangestaard. Ik schud mijn hoofd. 'Ik ben Nederlands, verhuisd naar Amerika en nu woon ik hier.' vat ik kort samen. De jongen knikt. 'Ik ben ook Nederlands' zegt hij. 'Ik ben verhuisd op mijn achtste toen mijn ouders uit elkaar gingen.' Ik kijk hem verbaasd aan. 'Hoe heet je?' vraag ik. 'Bart'