2.1

Bill point of view;

‘Simone, kan Milou bij jullie in de auto?’ Een geeuw verlaat mijn mond terwijl ik mijn hoofd tegen het raam laat vallen. Weer een vroege morgen. Gisteren was het later geworden dan gedacht en dat hakt er nu in. Ook Tom is moe. Uit zijn mond komen meerdere geeuwen. Zijn ogen zijn half ogen en moe staart hij uit het raam. We moesten vroeg op weg naar onze “bestemming”. Gisteravond is iedereen van de familie aangekomen. De een wat later dan de ander. De laatst kwamen rond 9 uur in de avond aan.
Gordon opent de kofferbak weer. Verschillende tassen worden erbij gepropt, voor zover dat mogelijk is. ‘Tom, schuif op,’ mompelt Milou vermoeit. Tom haalt zijn hoofd van het raam af en kijkt haar aan. ‘Tohom, schuif op. Ik moet erbij.’ Langzaam komt Tom in beweging en schuift hij op. Milou gaat naast hem zitten en legt haar hoofd tegen de ruit aan. ‘Hoelang is het rijden?’ vraag ik aan Gordon. ‘Iets minder dan een uurtje.’ Een geeuw verlaat mijn mond. Iets minder dan een uurtje, met de files in Duitsland meegerekend wel meer dan een uurtje. Mooi, perfect, dan kan ik tenminste even bijslapen. Ik smak wat met mijn lippen en sluit mijn ogen. Het zou geweldig zijn als ik het komende uurtje even lekker kan bijslapen. Het maakt me niet uit wat de rest doet, als ik maar kan slapen. Verschillende mensen hoor ik nog wat tegen elkaar zeggen, maar het maakt mij niet zoveel uit. Als ze me nodig hebben, hoor ik het wel. Welterusten wereld. Bill gaat even lekker slapen.

‘Bill!’ Langzaam open ik mijn ogen half. ‘Wat,’ mompel ik, ‘laat me slapen.’ Mijn ogen voelen nog zwaar aan en sluiten zich weer. ‘Bill!’ Geërgerd open ik mijn ogen. Snappen ze nou niet dat ik even wil slapen? ‘Wat?’ mompel ik terwijl ik moeite doe om mijn ogen open te houden. ‘Milou vroeg iets?’ Ik ga wat meer overeind zitten. Mijn hand ondersteund mijn hoofd, maar mijn ogen zijn in ieder geval nog open. ‘Wat dan?’ Tom kijkt naar Milou. Ze glimlacht even flauw. ‘Ik ben binnenkort jarig en het leek mij misschien wel leuk als jullie op zouden willen treden met Tokio Hotel op mijn verjaardag.’ Ik kijk Tom aan. ‘Ik zeg doen! Alleen we moeten het wel even vragen aan Georg en Gustav en aan David dat hij die dag vrij houdt.’ Tom knikt instemmend. ‘We zullen zien of het we het kunnen regelen.’ Op Milou haar gezicht verschijnt een glimlach. ‘Bedankt,’ zegt ze zacht. ‘Kan ik nu weer slapen?’ mompel ik. Tom schudt grijnzend zijn hoofd. ‘We zijn er.’ Ik til mijn hoofd op en zie dat we in een bos staan. Geweldig, een bos. Een bos met allemaal kleine diertjes die ik niet mag.