1.6

Milou komt 5 minuten later aangelopen, nog steeds druk pratend en lachend samen met Charlotte. Ik stoot Tom even aan. Hij snapt gelijk wat ik bedoel en knikt kort. Milou en Charlotte lopen het clubhuis in, waarna ze afscheid nemen. Charlotte loopt naar de rest van het team van Milou, terwijl Milou naar ons toe komt. Ergens vind ik het wel jammer. Ik had Charlotte graag nog een keer gesprokken. Ze heeft iets, iets onverklaarbaars. Iet wat ik niet zo uit kan leggen. Ze straalt iets uit en datgene trekt mij aan.
Tom tikt me aan. ‘Drink je koffie op, dan gaan we.’ Ik knik. Mijn koffie laat ik wat rondtollen in het bekertje voor ik het voorzichtig achterover giet. Tom kijkt me breed glimlachend aan. ‘Heb je alles?’ vraagt hij aan Milou. Milou grinnikt even en knikt. ‘Je lijkt nu net mijn moeder, die vraagt dat ook altijd.’ Tom haalt zijn schouders op. ‘Ik heb gewoon geen zin om nog een keer terug te rijden,’ mompelt hij binnensmonds. Milou grinnikt zacht, blijkbaar heeft ze het al gehoord. ‘Nou kom, dan gaan we maar. Zijn er al veel mensen?’ Tom en ik wisselen een blik uit. ‘Geen idee, we waren binnen en werden er gelijk eropuit gestuurd om iemand om te halen.’ Grijnzend haalt Tom zijn hand door haar haar. Milou heft haar armen boven haar hoofd in de hoop haar haren te beschermen, maar zonder succes. De rest van de toch naar de auto verloopt zoals altijd als wij met z`n drieën bij elkaar zijn, druk en elkaar klierend.