Chapter Five.

De volgende ochtend was alles nog even mooi als toen ze geland waren. De vogeltjes floten vrolijk, waardoor Lieske en Marloes wakker werden. Ze hadden allebei heerlijk geslapen, zelfs de palmbladeren waren comfortabel.

'Wat gaan we eten?', Vroeg Lieske toen ze eenmaal goed wakker waren. 'Geen idee.', Lachte Marloes. Ze pakte wat kattenvoer uit haar tas, voor Teuntje. De kat miauwde vrolijk en begon meteen aan haar ontbijt.
'We hebben nog koekjes. En we vinden vandaag vast wel ergens fruit.', Bedacht Lieske. Marloes knikte. Lieske haalde een van de rollen koekjes uit haar rugzakje en maakte 't open.
'Hoeveel? Vijf?' 'Ja, dat is vast wel genoeg. We vinden zometeen wel wat fruit.', Antwoordde Marloes. Lieske at zelf ook vijf koekjes.

In de middag waren de meiden druk bezig aan hun boomhut. Ze hadden al een mooie boom gevonden en waren nu op zoek naar bruikbare stukken hout.
Marloes liep langs het strand, op zoek naar hout van roeibootjes die waren vergaan in het zand terwijl Lieske in het woud op zoek ging naar bruikbaar hout.

Marloes haar voeten gleden steeds dieper het zand in. Er leek geen einde aan dat strand te komen. En ze had nog helemaal niets gevonden, lekker begin. Ze zuchtte. Moe ging ze in het zand zitten en staarde een beetje voor zich uit, naar de zee.

De zee. De golven. Het water. De boten. De gigantissche zee. De prachtige golven. Het magische water. De vreselijk horizon-verpestendem boten.
Eigenlijk was Neverland niets zonder hem. Ze was nog maar een dag weg en had nu alweer spijt. Hoelang zou ze het hier nog uithouden, zonder hem?
Haar vingers draaiden in het zand. Maakten tekeningetjes, kleine figuurtjes. Schreven letters, woorden, korte zinnetjes.

Een paar hartjes, cirkeltjes, hartjes en sterretjes stonden in het zand. En letters.

I'm so rude. Never wanted to leave you. And I did, so stupid, so foolish. I miss you. I love you, honey.