O11

Emily Juilliet Gray.

De laatste 10 minuten les. Ze zeggen wel eens ‘de laatste loodjes wegen zwaar’ Eerst snapte ik daar niets van, maar sinds de middelbare school begin ik het spreekwoord te snappen. Het laatste uur les duurt net zo lang als de rest van de dag! “pssst!” hoor ik naast me. “ja dude?” zeg ik vrolijk. “Heb je die hakken van Ashley gezien?” Ik rol lachend met mijn ogen. “Ja, hoezo. Ik heb ze ook?” zeg ik serieus. Ik zie dat Joy schrikt. Dan begin ik te lachen. “Got ya!” zeg ik. Ze lacht. “Ik kreeg bijna een hartinfarct!” zegt ze lacherig. Ik let nog even op en dan klinkt de bel. Ik val bijna van mijn stoel als ik een luide gil hoor. “UITTTT!” roept Joy. “Man ik schrik me kapot!” Ze glimlacht.

Ik open de voordeur en loop meteen richting de keuken. Ik hoor de deur achter me dichtvallen. “Papa!” roep ik vrolijk als ik hem in de keuken zie staan met een klein kadootje in zijn hand. “Is dat voor mij?” vraag ik liefjes. “Nee, het is voor de buurvrouw” zegt hij serieus. Ik trek een pruillip. Hij begin te lachen. “Maar waarom?” vraag ik nieuwschierig. “Ik heb gewoon een goede bui vandaag” zegt hij vrolijk. Ik kijk naar het kadootje. “Zal ik het je maar geven?” vraagt hij dan. Ik knik heftig. Hij geeft me het cadeautje, ik open het. Een golf van blijdschap gaat door mij heen als ik zie wat het is. “Wat mooooi!” gil ik kei hard.”Hij is echt mooi”