Chapter six

Justin Drew Bieber

“En toen sloeg ze de deur voor de tweede keer dicht.” Sven begint te lachen. “Typisch Brooke.” Ik zucht. “Wil je me vertellen wat ik heb gedaan?” “Dat is niet echt mijn taak om te vertellen, dat moet Brooke zelf doen.” “Wil je me dan wel vertellen wat ik bij jóú heb gedaan?” “Niet echt veel, je cancelde onze afspraken, maakte grapjes over me en op een gegeven moment kwam je zelfs niet meer bij ons zitten in de pauze. Toen kwam er een grote ruzie tussen jou en Brooke, en vroeg je me te kiezen. Natuurlijk koos ik voor Brooke, je was echt een ongelofelijke eikel.” “Het spijt me.” Zeg ik zacht. “Wat is het laatste dat je je kan herinneren.” “Dat jij, Brooke en ik samen naar Caitlin haar vijftiende verjaardags feest gingen.” Hij glimlacht. “The night it all started.” “Echt?” Hij knikt. “Caitlin vroeg of je wou dansen, en vanaf die dag ging je steeds meer met haar om.” “Wel toevallig, dat dat precies de laatste avond is dat ik me kan herinneren.” “Sven, lieverd, we gaan eten.” We draaien ons beiden om en zien Sven zijn moeder bij de voordeur staan. “Justin?” “Hi, mevrouw Revon.” Ze glimlacht. “Dat is lang geleden, wil je misschien blijven eten?” Ik kijk naar Sven die zijn schouders naar mij ophaalt. “Oke, gezellig.” We staan beiden op en volgen haar naar binnen toe. “Ik heb lasagne gemaakt, dat vind je lekker toch?” “Die van u zeker.” Weer glimlacht ze. We schuiven aan tafel aan, Sven zijn zusje kijkt ons verbaasd aan. Hetzelfde geld voor zijn vader, iets waardoor ik me ongemakkelijk voel. Al twee jaar had ik niet aan deze tafel gezeten, maar voor mij voelt het alsof het nog een week geleden was. “Hoe gaat het nou met je, ik hoorde over je ongeluk.” “Het gaat goed, eigenlijk.” “Hij heeft geheugen verlies.” Zegt Sven dan zacht. Ze kijken me allemaal aan. “Dat verklaard een hoop.” Mompelt Sven zijn zusje. “Wat erg.” Zegt Sven zijn moeder. “Ik denk niet dat het zo erg is.” Zeg ik zacht.

Top 5?