Chapter two

Brooke Julia Sheer

Ik staar door het raam van mijn kamer heen, naar het huis aan de overkant. Justin zijn huis. Vanmorgen had mijn moeder gehoord dat hij een auto ongeluk heeft gehad en al een paar dagen in coma ligt. De laatste keer dat ik Justin gesproken had, was een jaar geleden. Je kon het niet eens spreken noemen, het was eerder een grote ruzie. Een waar onze vriendschap, van wat er nog van over was, officieel geëindigd was. En dat allemaal door Caitlin en haar stomme vriendengroep. Er rolt een traan over mijn wang als ik terug denk aan de vreselijke dingen die hij tegen me geroepen had. Twee jaar geleden, op Caitlin haar vijftiende verjaardag had ze met hem gedanst. Sinds dat moment gingen ze steeds vaker met elkaar om en vergat hij onze afspraken. Toen hij in de pauze ook niet meer bij ons kwam zitten en zelfs mee lachten om de grapjes die Caitlin en haar vriendengroep over ons maakten wisten Sven en ik eigenlijk al dat het niet lang meer zou duren voordat het echt voorbij was. Dat gebeurde op het moment dat hij mij dat vreselijke mailtje had gestuurd, een mailtje waar we de volgende dag ruzie om kregen. En ook al zijn we geen vrienden meer, toch maakte ik me vreselijk veel zorgen om hem. Als ik de deur van mijn kamer achter mijn rug open hoor gaan veeg ik snel mijn tranen weg. “Lieverd, ik heb goed nieuws.” Ik draai me om en forceer een glimlach op mijn gezicht. “Wat?” “Justin is wakker geworden.” Ik haal nonchalant mijn schouders op. “Fijn.” Ik wou niet laten merken dat ik nog steeds om Justin geef, waarschijnlijk zal ze dan beginnen over ziekenhuis bezoeken en het opnieuw meegaan naar zijn huis als zij weer eens een ‘vrouwen-avond’ heeft met Pattie. “Brookie, toch. Dat kan wel wat enthousiaster. Hij was tenslotte je beste vriend.” “Exact, hij wás mijn beste vriend.” Ze zucht en verlaat mijn kamer. Ik kijk terug naar Justin zijn huis en glimlach, hij is wakker.