Prologue

2009

Brooke Julia Sheer

“Ik weet niet of dit wel zo’n slim plan was, er heeft nog niemand tegen ons gepraat.” Zegt Sven. “We kunnen beter naar mijn huis gaan, en een horror film gaan kijken, zoals we al van plan waren.” Stel ik voor. Sven knikt en wil zich al omdraaien, richting de deur. “Nog heel even.” Zegt Justin terwijl hij naar Caitlin Beadles aan het staren is. Ik zucht en plof neer op de bank die vlak achter ons staat. Sven komt naast me zitten en slaat zijn armen over elkaar heen. “Justin, ze ziet je echt niet staan.” “Hoe weet je dat nou weer?” “Omdat je geen rijke sporter bent.” Zeg ik. “Maar een slimme, arme nerd.” Voegt Sven daar aan toe. “En daar is niets mis mee, want wij zijn het ook.” Justin grijnst en propt zicht tussen ons in. “En toch zal ze me op een dag zien staan.” Ik schud lachend mijn hoofd. “Ik hoop het voor je.” Hij glimlacht kort naar me en kijkt dan weer naar Caitlin die in haar iets te korte jurkje tegen Chaz Sommers aanschuurt. Ze kijkt onze richting op en even lijkt het als of ze deze kant op komt lopen, iets wat ik me waarschijnlijk verbeeld. “Hi, guys. Hebben jullie het een beetje naar jullie zin?” Ik heb het me niet verbeeld, dé Caitlin Beadles staat zowaar met ons te praten. “J-ja.” Brengt Justin stotterend uit. Er draait een slow-dance nummer en Caitlin steekt haar hand uit naar Justin. “Vinden jullie het erg als ik Justin even van jullie leen?” Vraagt ze met een klein glimlachje. “Nee, natuurlijk niet. Leen hem maar zolang als dat je wilt.” Zegt Sven met een grote grijns. Terwijl Caitlin hem mee neemt de dansvloer op kijkt Justin naar ons, zijn gezicht staat als iemand die zojuist de jackpot gewonnen heeft. De nummers razen voorbij en verveeld zitten Sven en ik op de bank te kijken naar Justin en Caitlin. “Gaan we zo naar huis?” Vraag ik aan Sven. “Ben je moe?” Ik knik en onderdruk dat met een grote gaap. “Ik weet alleen niet of Justin wel zin heeft om mee te gaan.” Ik haal mijn schouders op. “Dan gaan we zonder hem, zijn moeder zou hem zo-ie-zo ophalen.” “Vooruit dan, gaan we lopen?” Mijn huis was twee straten verderop dus knikte ik maar. “Vertel jij het Justin?” Vraag ik. “Dan kan ik nog even snel naar het toilet.” “Kan je het niet ophouden tot we bij jou zijn?” “Nope.” Hij rolt met zijn ogen maar loopt uiteindelijk wel de dansvloer op terwijl ik het toilet probeer te vinden.

Doen of niet?