36. Verdrietig

'Morgan?’ vroeg de jongen weer. Morgan en ik draaide zich om. ‘Dat is mijn naam, wat is er?’ vroeg Morgan aan de jongen. Ik zag de pijn in Morgan’s ogen. Dit was zijn broertje. ‘Hoe kan dit? Je was toch dood?’ vroeg de jongen. ‘Sorry, maar wie ben jij eigenlijk?’ vroeg Morgan. De jongen was in shock. ‘W-wat? Je kent me niet meer? Ik ben het Orson, Orson Delano? Je broertje’ zei Orson. ‘Sorry, maar ik ben de jongste, en ik heet Cullen. Ik kom uit een weeshuis, en heb nooit een broertje of zusje gehad’ zei Morgan. ‘Maar je bent het echt! Ik weet het zeker’ zei Orson. ‘Sorry jongen, ik ben niet degene die je zoekt’ zei Morgan. Hij had pijn in zijn ogen, hij ging waarschijnlijk iets ergs zeggen. ‘Ik denk dat je verder moet zoeken naar je broer, Orson.’ zei Morgan. ‘Maar jij bent mijn broer, dat moet! Maar hoe? Je was dood verklaart’ zei Orson. ‘Sorry Orson, maar ik ben nog nooit ziek geweest waardoor ik dood kon gaan. Ik ben je broer echt niet’ zei Morgan. ‘Wat een rare school’ mompelde ik als schijn tegen Morgan ‘Ik werd ook al voor iemand anders gezien die overleden was’ Orson keek me aan. ‘Morgan! Je bent het wel! Alsjeblieft zeg dat jij Morgan Hutton Terance Delano bent!’ schreeuwde Orson. ‘Sorry, maar ik heet Morgan Kyne Cullen’ zei Morgan. ‘Wat was je achternaam voor je geadopteerd was dan?’ vroeg Orson. ‘Wyndam’ zei Morgan. ‘Niet, niet liegen!’ snikte Orson. ‘Ik lieg niet Orson, iedereen op de wereld heeft wel een dubbelganger, jou broer leek dan waarschijnlijk op mij’ zei Morgan. ‘Maar hoe kan het dan dat je Morgan heet?!’ vroeg Orson. ‘Dat moet je aan mijn moeder vragen’ mompelde Morgan. ‘En waar is zei dan?’ vroeg Orson. Morgan keek hem aan met een trieste uitdrukking. ‘In haar graf’ antwoorde Morgan. Orson keek hem geschrokken aan. ‘Sorry Orson, maar als je mij en mijn familie nu met rust wilt laten, in wil nog lunchen’ zei Morgan. Orson knikte en liep snikkend weg. Toen was het stil aan tafel. Ik pakte voor de schijn een stuk pizza en at hem op. Bah! Dat was nog viezer! Ik keek Morgan aan. ‘Ik heb hem gekwetst’ mompelde hij. ‘Morgan je kon niet anders’ zei ik en ik drukte een kus op zijn mond. Meteen was het stil in de kantine en ik hoorde vele jongens zuchten. Ja, nu waren alle vrouwen van de Cullens bezet, dat wisten ze nu. Alsof ze een kans hadden. Bella had gewoon geluk met Edward. ‘Tot hoe laat zitten jullie vandaag?’ vroeg Bella. ‘Twee uur’ mompelde ik. ‘Eerste Biologie en dan Gym’ zei ik. ‘Sla Gym maar over, als ze je zien rennen gaat het fout’ zei Bella. Ik knikte. De bel ging en Morgan en ik liepen naar Biologie. Morgen zou ik Spaans hebben met Alice, gelukkig was zij mijn beste vriendin. Biologie was saai. Alles hadden Morgan en ik al gehad dus concentreerde we ons alleen op elkaar. Het verdriet stond in zijn ogen. Thuis zou hij wel uitbarsten. De bel ging weer en we liepen terug naar mijn kever. Emmett en Rosalie zaten tot drie uur en de rest was uit, dus renden die twee terug. Alice en Jasper gingen met Edward en Bella mee. Ik trok mijn blouse recht en stapte mijn auto in. Samen met Morgan reed ik terug naar huis.