14th.

Hailey Kush.

Glimlachend loop ik de winkel uit van Berta. Meteen loop ik door langs wat andere winkels die super mooie etelages hebben. Grijnzend blijf ik staan voor een winkel. De schoenen in de etelage. Mijn ogen worden groot, en mijn lichaam maakt een onverwachte rare kronkeling door de mooiheid. Grijnzend loop ik naar binnen toe. ‘De schoenen in de etelage zou ik graag willen passen, die prachtige paarse’, glimlach ik en knipper overdreven met mijn ogen naar haar. Lachend knikt ze en loopt naar achteren zodra ik mijn schoenmaat heb opgenoemd. Ze komt terug met een grote doos en overhandigt mij deze. Vrolijk draai ik me om, en voor ik het weet zit ik al op het bankje. Ik trap mijn versleten sneekers uit, en doe de paarse schoenen aan mijn voeten. Het zonlicht laat ze glimmen, waardoor ik ze nog liever wil hebben. Maar zodra ik zie wat de prijs is, begin ik mijn veters alweer los te maken. Dit was hopeloos, zoveel zakgeld kreeg ik net aan in een half jaar, als mijn leven meezat. Geïrriteerd begin ik aan mijn tweede schoen, waarvan de veters nog strakker zitten vastgeknoopt dan bij de ander.
‘Ben je nu alweer die schoenen aan het passen?’, hoor ik een stem lachend achter me zeggen. Geschrokken kijk ik om, recht in het gezicht van een onbekende. Onbegrijpelijk kijk ik hem aan, maar wend me daarna, zonder te antwoorden, weer op mijn onmogelijke losmakende veters. Ik zucht opgelucht als ik de veters eindelijk los heb. ‘Hailey, wat is er?’, vraagt de jongen weer als ik hem voorbij loop met de schoenen naar de kassa om ze terug te geven. ‘Hoe weet jij mijn naam?’, vraag ik voorzichtig en bekijk hem van top tot teen. Ik zou blij moeten zijn dat zo’n leuk uitziende jongen mijn naam wist, en mijn aandacht wilde, maar op dit moment vond ik hem echt een freak. ‘Hier’, glimlach ik tegen de vrouw en geef haar de paarse schoenen, waarna ik naar de uitgang van de winkel loop. Gelijk komt die jongen weer achter me aan, en gaat naast me lopen. ‘Van gister? We hebben gepraat op een terras?’, glimlacht hij wat ongemakkelijk en steekt zijn handen in mijn zakken. ‘Gister was ik bij Loïs, onmogelijk dat wij elkaar hebben gezien op een terras, of überhaupt hebben gesproken’, zeg ik verontwaardigt en wil weer verder lopen, maar die jongen blijft maar naast me lopen. ‘Wat heb ik gedaan? Je reageerde vanochtend ook al niet op mijn sms, wat is er gebeurd?’. ‘Oh, dus jij bent die stalker’, zucht ik en sla mijn armen over elkaar heen en voel hoe mijn tasje met een zwaai wordt meegenomen door mijzelf en met een klap tegen zijn schouder aankomt. ‘Oh sorry!’, roep ik uit en deins opzij terwijl ik naar zijn arm kijk. Hij lacht wat suf, en haalt zijn schouders op. ‘Maar… Hailey, hoe kun je me vergeten zijn?’, zucht hij zachtjes en laat zijn blik naar de grond gaan. In mijn ogen was het gewoon nooit gebeurd, in mijn ogen leek hij gek, was hij gestoord en had de raarste dingen ondervonden die er niet waren. Maar zijn ogen stonden vol teleurstelling, teleurstelling dat ik hem niet zou herkennen. ‘Misschien was het een droom? Ik bedoel… dat we elkaar hebben ontmoet?’, glimlach ik voorzichtig en haal mijn schouders op. ‘Hoe kom ik dan aan je nummer?’. ‘Misschien ergens gevonden? Als het goed is weet jij dat’, lach ik zwakjes en loop weer verder tot hij me tegenhoud. ‘Ik ben Justin’, glimlacht hij vrolijk en steekt zijn hand mijn kant op. Ik grinnik, en pak zijn hand aan. ‘Hailey, Hailey Kush’. ‘Een kopje koffie mevrouw Kush?’, glimlacht Justin onwennig en wijst naar een klein restaurant verderop. Ik knik meteen, en hoor mijn moeders woorden herhalen in mijn hoofd. Twee uur, twee uur lang. Ik glimlach toch maar en ga met Justin mee. Hij was te leuk om alleen te laten zitten.
---
We met, and i fell in love with your eyes.