119. Even rustig worden.

De tranen stonden in mijn ogen toen ik mijn fiets uit het fietsrek haalde. Ik moest een paar keer slikken om ze weg te krijgen. Gefrustreerd zat ik aan de rubberen handvatten te prutsen. Hoe kon hij? Ik moest hem echt niet hebben die Ruben. Vurig hoopte ik dat hij binnen de kortste keren terug naar Spanje moest, maar ik wist maar al te goed dat ik nog even met hem ging opgeschept zitten. Ik keek echt op om te gaan turnen soms en dat was echt niet van mijn gewoonte. Meestal stond ik te springen om te gaan maar nu. Nog steeds boos stampte ik goed door op mijn fiets. Ik wilde even niemand horen of zien, zelfs Bill niet. Hoe 1 iemand toch zo je humeur kan verpesten.

Toen ik thuis aankwam zette ik mijn fiets tegen de voorgevel en stampte naar binnen. mijn ouders waren niet thuis dus liep ik maar meteen naar boven waar ik op mijn bed plofte. Ik wierp een blik op de poster van Bill die naast me ging en plots schoten de tranen terug in mijn ogen. “ Ik verdien hem gewoon niet.” Mompelde ik terwijl de tranen bleven komen. ik snikte luid. Ik haatte Ruben! Hij maakte me soms zo onzeker over Bill. Nog steeds gefrustreerd plukte ik aan mijn nagels. Ik moest mezelf even kalmeren en vooral niet meer aan Ruben denken. Ik keek even in mijn boekenkast om te zien waar ik het laatste Harry Potter boek had gelegd waar ik in aan het lezen was. Uiteindelijk vond ik hem in mijn nachtkasje en ging op mijn bed zitten en las rustig een paar bladzijden.

Bruut werd ik weer naar de echte wereld gezonden door mijn mobieltje die afging. Ik legde mijn boek aan de kant en keek op het schermpje en zag dat het Friedolien was die belde. “ Hallo.” Zei ik droog. Meteen hoorde ik Friedolien aan de andere kant van de lijn hysterisch vertellen. “ Wees eens rustig hyperactieve kip!” lachte ik en ik hoorde hoe Friedolien aan de andere kant van de lijn begon te lachen. “ Irina heeft me net gebeld.” Zei ze nadat ze was uitgelachen. “ Ja?” zei ik op een vragende toon. “ En ze had goed nieuws voor me.” zei Friedolien op ene mysterieuze toon. “ Vertel nou!” zei ik ongeduldig. “ Aangezien ik mijn turncarrière kwijt ben, “ ik hoorde dat ze het even moeilijk had “ heeft Irina me net en wondermooi voorstel gedaan.” “ Uhu.” Zei ik droog en spoorde haar aan om verder te vertellen. “ Ze heeft me net tot coach benoemd van de beginnelingen!” zei ze hyperactief. “ Neen!” zei ik ongeloofwaardig. “ Ja!” antwoordde Friedolien meteen. “ Maar dat is super tof! Je gaat dat echt super doen!” zei ik dolenthousiast. “ Echt,hé!” gilde Friedolien bijna. “ Wanneer mag je starten?” vroeg ik. “ Normaal gezien ergens volgende week, normaal kan ik dan al met krukken lopen. Dan start mijn opleiding van een paar weken en dan kan ik les geven.” Ratelde ze door. “ Ik ben echt blij voor je, en super dat je volgende week al met krukken mag rondlopen. Dan hoef ik je nergens meer naartoe te rollen.” Zei ik op een speelse toon. “ Alsof je het erg vond om met me rond te racen!” kaatste Friedolien terug. Beiden schoten we weer in een giechelbui. “ Ik ga je nu moeten laten.” Zei ze plots “ ik moet nog naar het ziekenhuis voor de revalidatie.” “ Oké, Frie. Ik zie je morgen wel ofzo.” Zei ik en legde neer.