#57

Justin
Om twee uur ’s middags kwamen we aan in Rome. We reden naar het hotel en brachten onze bagage naar de kamers. Toen we dat gedaan hadden had ik een interview op de planning staan. Toen dat ook gedaan was had ik nog een soundcheck en daarna had ik nog wat tijd voor mezelf. Ik liep mijn kamer in en zag Lucy op bed zitten met een laptop op schoot. ‘Hi.’ Ik glimlachte naar Lucy en ging toen naast Lucy op bed zitten. ‘Wat ben je aan het doen?’ ‘Oh, beetje internetten.’ Antwoordde Lucy. ‘Hoe ging de soundcheck?’ Ik knikte. ‘Wel goed.’ Lucy glimlachte. ‘Mooi.’ Daarna richtte ze haar aandacht weer op de laptop. ‘Zou ik nu even met Ryan en Chaz praten? Misschien kan ik ze ompraten en hoeven jullie niet zo gemeen meer tegen elkaar te doen.’ Begon ik. Lucy keek me aan. ‘Moet je zelf weten. Ik heb niet veel vertrouwen dat het goed gaat komen.’ Ze haalde haar schouders op. ‘Oké, dan ga ik even.’ Ik sprong van bed af en liep naar de kamer van Ryan en Chaz.
Ik liep de kamer binnen en zag Ryan en Chaz natuurlijk weer achter de Xbox zitten. ‘Hoi, kan ik even met jullie praten?’ vroeg ik meteen. Chaz en Ryan stopten met het spel en keken me aan. ‘Waarover?’ vroeg Chaz toen. ‘Lucy.’ Antwoordde ik. ‘Nee, dan niet.’ Zei Chaz meteen en Ryan en Chaz richtten hun aandacht weer op het spel. Ik zuchtte, draaide even met mijn ogen en ging toen voor de tv staan. ‘Hee, ga weg man. Wat doe je nou?’ riep Ryan kwaad. ‘Jullie aandacht trekken. Kom op. Heel even.’ Ik keek ze smekend aan. Ryan zuchtte. ‘Heel even dan. Echt maar heel even!’ Hij keek me waarschuwend aan. Ik knikte en plofte op een stoel neer. ‘Nou, wat zijn jullie van plan?’ vroeg ik maar meteen. ‘Wat?’ vroeg Chaz. ‘Ja, wat. Wat zijn jullie van plan met Lucy?’ Ik haalde vragend mijn wenkbrauwen op. ‘Niks. Hoezo?’ zei Ryan toen terwijl hij Chaz even waarschuwend aankeek. ‘We hebben jullie wel gehoord hoor, dus lieg maar niet.’ Zei ik. ‘Nou, dan heb je het waarschijnlijk helemaal verkeerd gehoord.’ Zei Chaz snel. Ik kon zien dat ze aan het liegen waren. Ze keken elkaar echt de hele tijd aan. Ik zuchtte. ‘Oké, maar waarom doen jullie dan niet gewoon normaal tegen haar?’ ‘Omdat ze raar is. Dat hadden we toch al gezegd?’ Zei Ryan. ‘Hoe weten jullie dat nou? Jullie kennen haar niet eens. Jullie hebben nog nooit een normaal woord met elkaar gewisseld.’ ‘Dat weten we gewoon. Dat voelen wij aan. Wij hebben daar speciale krachten voor.’ Ryan wiebelde even met zijn wenkbrauwen. Ik rolde met mijn ogen. ‘Oké, dat was het? Dan kun je nu wel weer naar Lucy gaan.’ Chaz sprak Lucy spottend uit. Ik stond boos op. En dat noemden zich vrienden. Oké, is snap het als een van je vrienden je vriendin niet zou mogen maar Ryan en Chaz probeerden het niet eens. Met grote passen liep ik de kamer uit en sloeg de deur met een klap dicht. Ik was boos en dat mochten ze weten ook.