Tom

Op mijn blootte voeten rende ik in volle vaart door het bos. Ik moest hem vinden, ik moest hem zien. Al veel te lang had ik zijn mooie ogen moeten missen.
Ik rende verder. Vochtige taken raakten mijn lichaam en lieten striemen achter op mijn gezicht. Misschien een groot probleem voor elke andere elf, maar niet voor mij. Kan toch gebeuren, dat je in je haast een paar taken langs je gezicht krijgt?
Mijn ogen vlogen vliegensvlug overal langs, maar ik zag hem niet. Ik hoopte daarom maar dat hij bij het meertje was, de mooiste plek van het hele bos. Ik wist dat hij daar graag zat. Al keek hij niet altijd blij. Maar ik begreep hem goed, hij miste zijn vriend.

Bij het meertje aangekomen zag ik hem zitten. Iets wat ik niet verwacht had aangezien hij hier al zo lang niet meer was geweest. Elke dag was ik hier, alleen. Ik kon alleen maar hopen dat hij kwam. En nu was hij hier.
Ik ging achter een struik staan en keek tussen de bladeren door naar de jongen. Hij was niet alleen, maar samen met een meisje. Ze waren heel klef bezig waardoor mijn hart brak. Aan zijn gedachten te horen was het voor mij al lang duidelijk dat hij hier niet met haar wou zijn. Achter die glimlach die er op zijn gezicht speelde zag ik duidelijk zijn onrust. Hij dacht alleen maar aan zijn vriend, aan mooie tijden die hij met hem gehad had.
Het meisje lachte vrolijk, ze was knap en totaal anders dan ik. Zij was zo een meisje dat wel voorzichtig zou doen met takken. Ik mocht dat soort meisjes niet, en aan de gedachten van het meisje te horen, hoefde ik haar ook niet te mogen. Ze datete alleen met Tom omdat hij populaire was.
Maar toch kon ik ergens blij om zijn, ik wist nu eindelijk zijn naam. Tom.
Het meisje drukte kusjes in Tom zijn nek, ik werd jaloers en boos. ‘Blijf nou van hem af, je wil hem niet eens!’ zei ik, blijkbaar net iets te hard.
Tom’s ogen schoten naar de struik waar ik achter zat en ik besloot om te voorschijn te komen.
‘Ga weg!’ schreeuwde ik naar het meisje. En ik keek haar boos aan. Maar blijkbaar maakte dat haar niet bang. Iets wat vast met mijn lengte te maken had. Ik was klein, kleiner dan andere elfen en mensen. Maar dat was alleen zo omdat mijn ouders dat ook waren. Maar het feit dat ik klein was betekende toch nog niet dat ik haar niet aan kon? Ze zou eens beter moeten gaan na denken, dat meisje.
Tom keek me verbaast aan. ‘Wie ben jij?’ fluisterde hij zachtjes.
Ik lachte even naar hem en richtte me toen weer op het meisje. ‘Ga weg, zei ik toch.’
‘Ik laat me niet zomaar wegsturen,’ zei ze arrogant.
Maar dankzei mijn gave wist ik dat ze stiekem doodsbang was. En ik gaf haar groot gelijk.
Ik begon oogcontact te zoeken met het meisje. Haar ogen waren gif groen, maar zeker niet lelijk. Oog contact had ik al snel. Nijdig keek ze me aan, alsof ze me elk moment kon aanvallen. Maar ik wist dat ze dat niet zou doen, ze durfde het niet.
Een lach verscheen op mijn gezicht terwijl ik het mooie blonde haar van het meisje veranderde in zwart haar. De krullen die ze er in had zitten liet ik er uit glijden. Haar haar hing nu futloos over haar schouders. Al de glans was verdwenen, ze had dooie punten gekregen en haar haar was verschrikkelijk vet geworden, dankzij mij.
Ik verbrak het oogcontact en keek even naar Tom. Zijn grote bruine ogen gleden van mij naar het meisje en weer terug. Een lach verscheen op mijn gezicht, iets dat eigenlijk altijd gebeurde als ik naar hem keek.
‘Wat heb je met haar gedaan?’ vroeg hij verbaasd.
Ik vond het niet nodig om te antwoorden, hij kon het zelf toch zien?
‘Ah,’ gilde het meisje. Ik grinnikte en keek toe hoe ze met tranen in haar ogen naar haar haar keek. Vervolgens keek ze Tom en mij allebei even boos aan en liep met grote stappen terug het bos in.
‘W-wat? Waarom? Hoe?’
Tom kwam moeilijk uit zijn woorden, maar gelukkig kon ik gedachten lezen, anders was ik er echt niet achter gekomen wat hij bedoelde en van me wou weten.
‘Ze vind je niet leuk,’ zei ik terwijl ik me op het stuifzand liet zaken. Ik keek over het meer heen en liet Tom even in privacy nadenken. Ik hoop dat hij me kon geloven.
‘Hoe bedoel je, ze vindt me niet leuk?’ mompelde hij verbaast.
Ik zuchtte even, hij snapte best wat ik bedoelde. Mijn vijf woorden waren makkelijk te begrijpen. Hij moest het alleen even verweken. Daarom zweeg ik, zodat hij de tijd kreeg omdat te doen.
Voorzichtig ging hij naast me zitten. En ik kon het niet laten om zijn gedachtes te lezen. Ik was gewoon te nieuwsgierig.
Ik las dat er vragen door zijn hoofd vlogen. Eerst gingen die vragen over het meisje, dat blijkbaar Lucy heette. Maar al die vragen antwoorde hij zelf telkens al. Voor hem was het overduidelijk geworden dat Lucy hem niet leuk vond. Maar hij bleef stil door denken. Nieuwe vragen doken op in zijn hoofd. Vragen over mij. Wie was ik? Wat was ik? Wat kon ik? Wat had ik met Lucy gedaan? Waarom was ik zo mooi?
Ik grinnikte even en Tom keek me even vragend aan.
Ik schudde zachtjes mijn hoofd.
‘Je mag je vragen best stellen hoor,’ zei ik.
Tom wachtte even met zijn antwoord en probeerde mijn woorden te plaatsen. ‘Welke vragen?’ zei hij na een tijdje.
‘Die vragen, die door je hoofd spoken. Ik weet zeker dat ik de antwoorden heb.’
‘He?’
Tom leek me helemaal niet te begrijpen. Iets waardoor dit allemaal steeds grappiger voor mij werd. Een grote lach speelde op mijn gezicht en ik wachtte totdat hij meer zou gaan zeggen.
‘Waarom lach je nou zo?’ zei Tom teleurgesteld.
‘Omdat jij gewoon ontzettend grappig bent. En trouwens ook laf. Stel gewoon is een keer die vragen. Anders antwoord ik ze gewoon hoor.’
Tom keek me aan alsof ik gek geworden was. Ik hoorde dat zijn hersens weer aan het werk gingen. Weer opzoek naar wat ik bedoel en weer dezelfde vragen, die hij maar niet durft te stellen.
‘Oke, ik ben Eve, ik ben een elf. Ik kan gedachtenlezen en een paar toverkunstjes. Ik heb Lucy betoverd, en ik ben zo mooi omdat ik dat van mijn ouders geërfd heb,’ zei ik lachend.
Tom zweeg even en verwerkte al de feiten die ik hem zonet had duidelijk gemaakt. Na een tijdje zei hij zachtjes. ‘Ow’ Waarna hij verder ging met zwijgen en denken. Zijn gedachtengang ging nu heel raar. Wat ik wel kon begrijpen. Hij wist nu dat ik zijn gedachten kon lezen. Hij kon nu niet zomaar alles denken. Maar hij wist niet, dat ik het meest over hem al wist. Ik liet hem maar even gaan terwijl ik genoot van zijn heerlijke gedachtes.

‘Wat moet ik doen?’ vroeg Tom opeens.
Verschrikt keek ik op. Ik was zonet even in dromenland. Daar was Tom ook, maar daar zei hij niks, en hield ik me ook niet bezig met zijn gedachten. Net als nu. Ik heb geen vlouw idee waar hij het over had.
‘Sorry, ik was even in gedachten.’ deelde ik mee.
‘Dan moet ik het maar vertellen, hé?’ vroeg hij.
Ik knikte en haakte mijn ogen in de zijne. Bijna zochten mijn gedachtes dromenland weer op. Maar ik kon ze net op tijd stoppen. Ik moest nu naar Tom luisteren.
‘Het gaat om Koen, ‘ begon hij twijfelend en ik wist meteen waar hij het over had.
‘Ik weet genoeg, ‘ zei ik.
‘En, wat moet ik doen? Ik mis hem verschrikkelijk.’
‘Weet ik niet, ik heb nog nooit iemand verloren. Maar misschien moet je je gevoelens wat meer openstellen?’ dat laatste zei ik voorzichtig. Ik wist dat hij dat moeilijk vond.
‘Dat heb ik nu toch gedaan?’
‘Ik ken je probleem al heel lang, echt vrijwillig heb je het dus niet gedaan.’
Tom zweeg even. Hij dacht na over mijn woorden. Hij wou weten hoe ik die dingen allemaal wist, maar ik zou hem pas antwoord geven als hij er naar vroeg. Want dat vind ik veel leuker.
‘Hoe?’ vroeg hij uiteindelijk twijfelend.
‘Ik volg je al een tijdje,’ zei ik.
‘Ow..’
Het werd weer stil tussen ons. Ik begon te luisteren naar het geluid van de natuur. Naar de bomen, die zachtjes heen en weer waaiden, naar het gekletter van het water, naar de vogeltjes. Wat hield ik toch van het bos.

‘Je weet dus ook dat niemand afweet van het bestaan van Koen?’ vroeg Tom opeens.
Ik knikte. ‘Omdat je vrienden hem een nerd vinden, zouden ze ook wel van mij vinden.’
Tom keek me raar aan. ‘Nee, ze zullen niet door je schoonheid heen kunnen kijken.’
Ik zweeg even. Ik snapte wel wat hij bedoelde. Maar ik snapte niet waarom hij dat over zijn vrienden zei. Ik bedoel, het is toch best negatief naar ze? Hij beschrijft ze als grote players die alleen maar om uiterlijk geven. Zou hij zelf ook zo een player zijn?
‘Waarom zeg je dat over je vrienden, je mag ze best wel wat slimmer beschrijven hoor!’
‘Ik zou niet weten hoe,’ mompelde hij.
Er viel weer een stilte waarin ik aan het denken werd gezet. Eigenlijk had ik altijd al het idee gehad dat hij niet tussen zijn vrienden passen. Zijn daden wel, maar zijn gedachtes niet. Hij was zichzelf niet. En ik zou er alles voor willen doen om hem weer zich zelf te maken.
Ik richtte mijn blik weer op Tom en keek hem diep in zijn bruibe ogen aan. ‘Heb je zin om even alles te vergeten?’ vroeg ik geheimzinnig.
Tom knikte en keek me nieuwsgierig aan.
Een glimlach ontstond op mijn gezicht en ik stond op. Ik stook mijn hand uit zodat ik Tom omhoog kon hijsen. ‘Je gaat nu iets mee maken wat je nog nooit hebt mee gemaakt,’ zei ik en ik spreidde mijn vleugels.
‘Wow,’ zei Tom, die waarschijnlijk al door had wat ik van plan was.
Ik grinnikte kort en begon met mijn vleugels te wapperen. Steeds sneller bewogen ze heen en weer en al snel verlieten mijn voeten de grond. Ik was nog laag bij de grond en pakte Tom stevig aan zijn beide armen vast. Vervolgens tilde ik hem omhoog. Het was zwaar, en ik kon het ook niet lang volhouden. Maar ik wist dat het voor zolang het duurde geweldig was voor mij en voor Tom.