What must I do? ~1~

Langzaam doe ik mijn ogen open. Raar, ik kan me niet herinneren dat ik in bed lag. Mam zal me wel naar boven gedragen hebben. Ik probeer op te staan, maar mijn armen en benen doen pijn en ik heb barstende hoofdpijn. Kreunend ga ik weer terug in bed liggen. Opnieuw sta ik op en ga met pijn en moeite voor de spiegel staan. Ik zie een meisje met lang zwart haar, een spierwit gezicht in haar nachtjapon. Op haar armen en benen zitten allemaal blauwe plekken en ze heeft een blauw oog. Mijn gezicht vertrekt als ik aan mijn oog kom. Shit, dit krijg ik niet allemaal weggewerkt met foundation. Ik kijk op de klok. “Shit, nou moet ik ook nog opschieten anders kom ik te laat op school” zeg ik geïrriteerd tegen mezelf.

Gehaast fiets ik het schoolplein op. Snel zet ik mijn fiets in de fietsenstalling en ga snel naar mijn kluisje. Ik kijk op mijn horloge en zie dat het 1 minuut voor half 9 is. “Dat word haasten” zeg ik tegen mezelf.
Als ik de deur van het lokaal open die, zie ik dat iedereen al zit. Ik kijk de lerares aan, ze gebaard dat ik kan gaan zitten. Ik kijk haar dankbaar aan en ga snel naast Evie zitten. De les begint, ik staar verveeld voor me uit. Geschiedenis interesseert me sowieso niet en ik ben ook nog heel erg moe, van de pijn werd ik steeds wakker.

Na school ga ik nog even naar mijn kluisje en heb met Veerle en Evie bij de fietsen afgesproken. Ik zie ze smoezen, maar als ik aan kom gelopen stoppen ze. Ik kijk hun raar aan. Veerle begint te praten, ze heeft mijn hint begrepen; ik wil weten wat er aan de hand is. “We vinden” begint Veerle “dat je de laatste tijd nogal raar doet. Je bent altijd heel moe, zit onder de blauwe plekken en als we willen afspreken kan het nooit bij jou”. Ik voel dat ik rood word. “Lotte, wat is er aan de hand?” vraagt Evie bezorgd. “Wat, er uhh is niks aan de hand” zeg ik met mijn ogen op mijn schoenen gericht. “Ik moet nu naar huis, ik uhh moest mam helpen met de boodschappen” zeg ik. Ik stap op de fiets en rij weg. “Sorry” roep ik er nog achteraan.

Zodra ik thuis ben ren ik naar boven en laat me huilend op mijn bed vallen. Ik wil het zo graag vertellen, het zit me zo erg dwars. Ik wil er met hun over praten, bij hun uithuilen. Maar ik kan het niet, het voelt gewoon al verraad. Het is wel beter, maar dan halen ze me uit huis of ze sluiten hem op. Ik kan nou alleen nog maar huilen, alles komt eruit. Mijn mascara en oogpotlood zijn helemaal uitgelopen, en loopt met zwarte straaltjes over mijn wangen heen. Na zo’n 10 minuten gehuild te hebben, hoor ik voetstappen op de trap. Ik krimp ineen. Nee niet nog eens. Nee alsjeblieft niet!!