Hfd 13 - Fight with the voice

‘Rose..’ hij kijkt me bezorgd aan. ‘Wat doe je hier?!’
Ik knijp mijn ogen dicht, alsjeblieft, laat het een nachtmerrie zijn!
Ik zucht even en adem diep in. ‘Dat kan ik ook aan jou vragen.’ mompel ik. Het komt er botter uit dan ik verwacht. Zijn gezicht betrekt. ‘Ik ben hier omdat ik jou zag..’ zegt hij langzaam. Ik sta op en veeg het zand van mijn kleren af. ‘Ik moet snel naar huis.’ zeg ik en ik ren weg, weer klimmend. Ik hoor voetstappen achter me, en weet dat hij me volgt. Ik stop en draai me om. ‘Danny, laat me met rust!’ zeg ik boos. Waarom doe ik zo boos tegen hem? Waarom heb ik die stomme tegenstrijdige gedachtes? Ik wil zo graag dichtbij hem zijn.. ‘Ga weg, Danny.’ herhaal ik boos. Hij kijkt me aan. ‘Ik weet wat je doet, Rose. En nu ik het weet kan ik je niet meer laten gaan.’
Ik schud mijn hoofd. ‘Ik doe helemaal niks! Je moet me gewoon met rust laten!’ ik voel de woede in me opkomen. Wat een eikel, wat denkt hij wel niet?! Ik wil hard huilen, hij is zo lief, ik hou van hem en toch mag ik hem niet.. Ik loop een stukje verder, naar de rand van een dak. ‘Danny, laat me met rust.’ Ik kijk naar beneden en slik.
Hij schudt zijn hoofd. ‘Ik ga niet weg.’ Hij zet een stap dichterbij, ik zet een stap verder naar de rand van het dak. ‘Kijk uit!’ zegt hij bezorgd.
‘Maak je nou niet druk over mij! Laat me met rust!’ Nu ben ik echt boos en verdrietig, de tranen stromen over mijn wangen. ‘Rose..’ fluistert hij meelevend, hij zet nog een stap naar me toe, ik zet weer een stap achteruit. Nu sta ik echt tegen de rand aan. ‘Ik ben bang, Rose.. Ik weet niet waar je tot in staat bent..’
Ik schud boos mijn hoofd. ‘Nee, dat weet je inderdaad niet! Dat weet niemand, omdat het niemand interesseert!’ schreeuw ik nu boos over de daken. ‘Ga weg, Danny..!’ demp ik mijn stem weer. Ik veeg mijn tranen weg, maar de volgende maken mijn wangen weer nat.
Hij wilt iets zeggen, maar ik ben hem voor. ‘Dus je wilt weten waar ik tot in staat ben? Nou, om eerlijk te zijn, om daar beneden te belanden.’
Hij kijkt geschrokken. ‘Nee! Rose, doe dat niet!’ roept hij angstig.
‘Als jij je niet meer met mijn leven bemoeit.’ zeg ik langzaam. Waarom zeg ik dit?! Ik wil hem juist zo graag zoveel zien.. Maar het mag niet. Écht niet.
Ik zie hem twijfelen. ‘Waarom?’ vraagt hij dan ineens.
‘Wat?’ zeg ik verbaasd. ‘Waarom vind je me zo vreselijk?’
Ik zucht. ‘Je moet eens weten..’ flap ik eruit.
‘Wat..?’ Danny kijkt me vragend aan. ‘Als ik het je kon vertellen zou het allemaal veel makkelijker zijn.’ Ik draai me snel om en sprint zo snel mogelijk over de daken naar mijn huis, hopend dat hij me niet weer volgt. Gelukkig is dit niet het geval. Ik klim door mijn raam naar binnen, alsof ik niet weg ben geweest.
De deur wordt opengesmeten. ‘Rose! Waar was je net?!’ zegt mijn moeder boos. Ik zwijg, ik weet namelijk niks te verzinnen.
‘Nou ja, je hebt het eten gemist. En je hebt een week huisarrest.’