Hfd 11 - Fight with the voice

‘Rose..?’ hij kijkt me aan, alsof hij bang is dat ik ben versteend. Ik staar naar de grond, een traan glijdt langzaam over mijn wang. ‘Is het waar, Rose?’
Wat wil ik graag de waarheid vertellen tegen hem.. Waarom is het leven zo moeilijk?!
‘Nee..’ zeg ik dan met de laatste moed die ik nog heb. Hij kijkt me ongelovig aan. ‘Weet je het zeker?’
Ik knik aarzelend, waarom zou ik het niet gewoon vertellen?
Pssst. Oh, ja. Daarom.
‘Danny, maak je geen zorgen over mij. Ik eet niet graag op school, ik eet altijd thuis. Ik kan gewoon niet bruin worden door de zon, zo ben ik gewoon.’ Verklaar ik. Ik zie dat hij het iets meer gelooft. ‘En dat afgevallen zijn? Nee, Danny. Ik ben niet afgevallen, tenminste niet wat ik weet.’ zeg ik. Mijn kracht begint weer op gang te komen. ‘Dus..’
Wat zou ik graag nu in zijn armen willen liggen, gewoon het gevoel hebben dat ik veilig zou zijn. Dat hij me zou beschermen tegen alle pijn.
Hou afstand van hem, je ziet toch dat hij het door zal krijgen?! Hou afstand. Het is hij of ik.
‘Ik ga, ik heb hoofdpijn. Doei.’ Met deze woorden stap ik op mijn fiets en laat ik hem achter. De tranen glijden weer over mijn wangen terwijl ik naar huis fiets. Waarom moet dit. Waarom?!

Voordat ik naar binnen loop, adem ik nog even diep in en veeg ik mijn laatste tranen weg. Dan doe ik snel de deur open en loop door de hal heen richting de trap. ‘Ik ben thuis!’ roep ik. Snel ren ik de trap op, naar de zolder. Naar mijn kamer. Ik gooi de kamerdeur open, smijt het weer dicht en laat me weer huilend op mijn bed vallen. Na een tijdje zijn mijn tranen op, ik snik alleen nog maar en staar voor me uit. Denkend over de toekomst. Heb ik nog wel een toekomst?
Als je bij hem wegblijft wel, dan ben je in de toekomst een succesvol, mooi, dun meisje MET zangtalent.. Ik schrik hiervan op, zingen.. Ik moet nu niet opgeven. Ik moet ervoor gaan! Ik sta op en loop naar de spiegel. Hier werk ik mijn mascara een beetje bij, zodat mijn ouders het niet zullen zien, en dan spring ik achter mijn laptop. Als die is opgestart zet het mijn MSN gelijk online.

Bloody Mary zegt:
OOOH BABY. YOU’RE SOOOO PERFECT FOR MEEEEEE.

ROSE zegt:
…?

Bloody Mary zegt:
Ken je dat liedje niet, die is van Pink. Zal je moeten kennen, hoor je namelijk overal. En vooral omdat je zo iemand bent die perfect wilt zijn… Dus, jij denkt dat je kan zingen? Fail.

Ik ben bang. Verschrikkelijk bang. Praat ik nu met dat meisje met het bebloede gezicht? Nee, dat kan niet. Dat moet verbeelding zijn.

Bloody Mary zegt:
Weet je nu al wie ik ben?

ROSE zegt:
Nee.. Geen idee.. Ben jij dat meisje die ik zag in de spiegel?
Ineens springt Bloody Mary op offline, en twee minuten daarna valt ook mijn MSN uit. Gek, maar het maakt me niet uit. Dan ben ik tenminste van die angst af, tenminste, het is nu minder. Nu is ze weg.
Snel ga ik naar het internet en zoek ik bij Youtube een liedje.
Mijn keuze komt uit bij het liedje Superchick – Stand in the Rain.
Het liedje is zo herkenbaar voor me, en dit liedje zingen is voor mij geen probleem! Ik sluit mijn computer snel weer af, en voel me weer wat tevreden. Tot mijn gedachtes weer afdwalen naar Ana, Danny en Bloody Mary.