-017-

Justin klopt aan. Ik kijk zenuwachtig naar het goude nummerbordje. Maar ik draai gauw mijn hoofd weg zodra ik mezelf zie staan. Ik kijk de gang door. Het is helemaal leeg en stil, ik hoor alleen Justins ademhaling. 'Er is niemand, wat jammer, kom!' zeg ik en ik wil weglopen maar Justin trekt me terug en klopt nog eens. 'Dat is het nadeel van niet afspreken' grijnst hij. 'Kom we gaan.' zeg ik weer en ik loop naar de lift. 'Nee wacht nou!' roept Justin. Ik sta recht voor de lift en wil op het knopje drukken als de deuren open gaan. Een grote man in pak kijkt me streng aan door een klein rond brilletje. Ik stap opzij en glimlach naar hem. Hij loopt langs mij de gang in. Ik zie Justin een beetje ongemakkelijk voor de deur staan. Ik stap de lift in en wenk hem maar dan hoor ik de man zeggen: 'Wat doe je voor mijn deur? Heb je een afspraak met me?' Mijn ogen worden groot en ik kijk de gang in. Ik zie Justin een beetje zenuwachtig tegen de muur aan staan. 'Ehh... ja, ik ben hier met uw dochter.' zegt Justin. 'Nonsens. Ik heb geen dochter.' zegt de man terwijl hij zijn pasje tegen het oog in de deur houdt. De deur gaat open en hij loopt naar binnen. 'Nou, wegwezen. Hup!' zegt de man streng. Maar Justin blijft staan. 'U lijkt op haar.' begint hij. 'Ze heeft dezelfde ogen als u, en de vorm van uw hoofd is net als die van haar.' zegt hij terwijl hij de man aankijkt. 'Ga weg!' zegt de man dreigend. 'Maar uw dochter is helemaal uit Amerika gekomen om u te zien, haar moeder is pas overleden en...' Er komen tranen in mijn ogen. Ik blijf in de lift staan maar hou de deuren open. 'Wie is haar moeder dan?' vraagt de man. 'Vraag het haar zelf.' zegt Justin beleefd. 'Wacht even.' hoor ik hem zeggen en Justin loopt naar me toe. 'Please ga mee.' fluisterd hij. Hij trekt me uit de lift en ik loop verlegen mee naar de man. Ik staar naar de grond. 'Wie is je moeder?' vraagt hij. Ik voel nog meer tranen in me opkomen en Justin slaat een arm om me heen. 'Kom binnen.' zegt de man.

Een kwartiertje later staan Justin en ik weer in de lift. 'Ben je blij?' vraagt Justin. Ik haal mijn schouders op 'Het voelt niet alsof het mijn vader is.' zucht ik. Ineens blijft de lift hangen. We kijken verbaasd van de deur naar elkaar weer naar de deur. Maar die gaat niet open. 'Ja hoor.' zucht Justin en ik zie hem geirriteerd op het noodknopje drukken. Maar er komt geen reactie. 'Gelukkig blijft het muziekje wel doorspelen' zeg ik sarcastisch. 'Misschien moeten we springen' zegt Justin. Ik kijk hem verbaasd aan. 'Als we hard genoeg springen gaat 'ie vanzelf naar beneden.' legt hij uit. 'Geloof je ook nog dat de ooievaar baby's rondbrengt?' vraag ik nog steeds sarcastisch. Justin knikt en trekt er een gek hoofd bij. Ik schiet in de lach. 'Wat vind je van mij?' vraagt Justin vlak daarna. 'Je bent lief, grappig... knap! Waarom?' Justin gaat op de grond zitten. 'Omdat... mensen zeggen vaak dat ik grote eigendunk heb, asociaal ben enzo.' 'Dat zijn haters, die kennen je niet! En trouwens, dat is helemaal niet zo!!' Maar Justin reageert niet en kijkt strak voor zich uit. 'Hé...' ik ga naast hem zitten en sla mijn arm om hem heen. 'Trek het je niet aan, die mensen willen je kapot maken, omdat ze jaloers zijn.' 'Maar het lukt ze wel!' zegt Justin hij kijkt me recht aan. Ik zie tranen in zijn ogen komen. 'Sorry.' zegt hij en hij staat op. 'Waarvoor?' vraag ik terwijl ik ook weer ga staan. 'Dat ik zo zielig doe. Oh rotding!' Justin drukt geirriteerd op het noodknopje. Ik pak zijn armen vast, zodat hij stopt met drukken. 'Wat is er? Waarom ben je zo geïrriteerd?'