Hoofdstuk zes.

Pas een stap binnen gezet en gelijk voel ik twee armen me omhelzen. 'Penn! Ik was zo bezorgd, ik dacht dat je opgegeten was ofzoiets!' roept Alice hysterisch. 'Het is al goed, ik leef nog.' zeg ik terwijl ik haar glimlachend aankijk. 'Doe me dat nooit, maar dan ook nooit meer aan!' roept ze. Lachend lopen we naar de woonkamer, waar ik op de bank ga zitten. Met een zucht kijk ik alle Cullens aan. 'Penelope.' begint Carlisle, 'je weet dat je de wolven met rust moet laten. En al helemaal niet te dicht bij de grens moet komen. Hoe vaak moeten we je dat nog vertellen!' ik hoor de kwade ondertoon in mijn stem en slik moeizaam. 'Ik doe ze helemaal niet kwaad hoor! Ik ben alleen maar aardig, en over de grens zou ik nooit gaan!' roep ik. Als ik ergens niet tegen kan, zijn dat mensen die denken dat ze me zomaar kunnen gaan commanderen. Ik leef dan wel in een Clan, maar ik wil niet leven zoals in een Pack, met een Alfa man. Dan was ik wel mijn eigen gang gegaan, en had ik me niet aangesloten bij de Cullens. 'Penelope, voorlopig willen we dat je binnen blijft. Je mag alleen nog naar school en jagen onder toezicht.' zegt Carlisle. Ik rol met mijn ogen. 'Je bedoelt huisarrest, I get it.' zeg ik terwijl ik opsta. Niemand gun ik nog een blik waardig en ik loop rechtstreeks naar mijn kamer. Met een snelle beweging doe ik de deur open en op slot. Met een geïrriteerde zucht laat ik me op mijn bed vallen. Ookal ben ik dan vampier, ouders en het tiener zijn kunnen soms mega irritant zijn! Maar hier laat ik het niet bij zitten. Oplettend loop ik naar het raam en doe die behendig open. Met eerst een kleine aanloop en dan een grote sprong spring ik uit het raam en ren door het bos. Je kunt mij dus echt niet verbieden om wolfje te pesten!