What if day becomes night and dreams become nightmares (part five)

Sophia huilde uit bij Lisa. Ze voelde zich vies, gebruikt en enorm slecht. Ze durfde dit eerst tegen niemand anders te zeggen dan tegen Lisa. Enkele dagen later zei ze het ook tege Inte. Voor de rest schaamde ze zich ervoor. Ze verwachtte dat het slechte gevoel wel over zou gaan, maar het ging steeds slechter en slechter met Sophia.
De eerste stap die ze zette, was naar het clb. Ze ging er elke week naartoe. Na enkele sessies zei de mevrouw van het clb (cel leerlingen begeleiding)dat ze Sophia niet konden helpen en dat ze professionele hulp moest gaan zoeken. Zo is ze terecht gekomen in een psychiatrie. Ze moest er naartoe omdat ze niet lief was voor zichzelf. Het was zelfs zo erg geworden dat ze weken niet gesproken heeft. Ze wou wel, maar ze kon gewoon geen klank uitbrengen. Ze mocht die tijd natuurlijk ook niet naar school gaan. Na een paar weken was het eerste wat ze zei "Jeroen haat mij" waarna ze weer begon te huilen. Nog een week later mocht Sophia proberen om met halve dagen naar school te gaan. Dit ging wel. Maar ze voelde zich nog steeds verschrikkelijk. Ze begreep niet hoe iemand zo gemeen kan zijn. Ze stuurde mails naar hem opdat hij misschien toch ooit nog eens zou terugsturen, maar tevergeefs. Hoe meer hij haar kwetsen kan, hoe beter hij zich voelen zal. Het was zo erg gesteld met Sophia dat de mensen van het clb voorstelde om een confrontatie aan te gaan met Sophia, medewerker van clb, Jeroen en zijn ouders. Dit zag Sophia niet zitten. Ze kon het zo regelen dat zij een brief naar Jeroen stuurde. Ze verwachtte dat hij zo goed kon liegen dat hij zich er wel uit zou praten. Zo zie je, Sophia was hem nog steeds niet vergeten.