Hfd 10 - Fight with the voice

De rest van de dag kan ik niet opletten in de les. Songfestival. Dik. Alles dringt door mijn gedachtes. Yana kijkt me bezorgd aan. ‘Rose, gaat het wel meisje?’ vraagt ze als ik voor de honderdste keer mijn pen uit mijn hand laat vallen. ‘Sorry, ik voel me niet zo lekker.’ mompel ik zachtjes.
‘Eet je wel goed?’ vraagt Yana. Fijn, dat heb ik net nodig. De tranen springen in mijn ogen. Yana steekt haar vinger op. ‘Meneer, mag ik even met Rose naar de toilet? Ze voelt zich niet lekker..’ De leraar knikt meelevend en samen verlaten we het lokaal. We lopen langzaam richting de wc’s. Yana kijkt me vragend aan, wachtend tot ik iets zou zeggen. Als ik niks zeg, schraapt ze haar keel. ‘Dus.. Wat is er?’
Ik adem diep in. Als je het aan iemand vertelt raak je me kwijt, en dan wordt je weer zo’n mislukkeling..
‘Ik denk dat het gewoon zenuwen zijn voor de audities.’ zeg ik langzaam. Yana knikt begrijpend. ‘Maak je geen zorgen, meisje.’
Makkelijker gezegd dan gedaan. Ik heb totaal geen zin meer in school, dus Yana gaat met me mee om me af te melden bij de receptie, met de smoes tegen haar dat ik me niet lekker voel. Na een tijdje moet Yana terug naar de klas. Ik strompel naar mijn kluisje en pak de boeken waarvan ik huiswerk heb. Ik trek mijn jas aan. Daar komt Danny aanlopen. ‘Hé, waar ga je heen?’ vraagt hij verbaasd. Ik mompel weer de smoes dat ik me niet goed voel. ‘Wat rot voor je! Ik moet nu weer snel naar de klas voordat die aap weer op me gaat flippen.’ zegt hij grinnikend. Hij geeft me een knuffel en pakt even mijn hand vast. Ik zie aan zijn blik dat hij schrikt als hij voelt dat mijn handen ijskoud zijn. ‘Doei, Rose.’ zegt hij lief tegen me, en hij loopt door. Als hij mijn hand loslaat, voel ik iets in mijn hand. Als hij weg is, kijk ik snel in mijn hand. Een opgefrommeld briefje.

Kan ik je na de les spreken? Bij het bos achter de school. X Danny

Ik kijk op mijn horloge: nog 5 minuten voordat de bel gaat. Ik loop naar buiten met mijn fiets en fiets richting het bos van de school, waar ik binnen twee minuten ben. Ik gooi mijn fiets neer op de grond en ga zitten op een omgevallen boomstam. Er gaan 10 minuten voorbij en daar komt Danny aan. Hij begroet me weer met een knuffel. ‘Waarom wil je me spreken?’ vraag ik nieuwsgierig. Hij zucht, zoekend naar zijn woorden. ‘Ik ben iets van je te weten gekomen.’
Ik kijk geschrokken op. ‘Wat dan?’
Hij lijkt te twijfelen. ‘Ik weet niet of het waar is..’
Ik knik. Zeg het nou maar gewoon, laat me niet nog langer in zenuwen zitten..
‘Ik zie je nooit eten. Je handen zijn IJskoud. Je zit vaak lijkbleek, bent soms draaierig.. en ik heb je laatst je eten zien weggooien.’ zegt hij verdrietig.
Ik voel mijn wangen rood kleuren, dit kan niet waar zijn!
Ik zwijg.
‘En je bent ook nog eens afgevallen, wat duidelijk te zien is.’ eindigt hij zijn verhaal terwijl hij kijkt naar mijn sleutelbeenderen.
Ik zeg nog steeds niks. Blijf bij me. Zorg ervoor dat je me niet kwijtraakt!