-015-

'Bye!' roepen we. We zwaaien naar Christian, Caitlin en Sandi die ons in de deuropening uitzwaaien. Ik trek een brede glimlach en geef ze een kushand en dan rijden we weg. Op weg naar het vliegveld. Zodra we de hoek om zijn verdwijnt mijn glimlach. 'Wat is er?' vraagt Justin, die het meteen had opgemerkt. 'Ik voel me schuldig tegenover Caitlin en Christian.' mompel ik. 'Waarom?' vraagt hij. Ik zucht, moet ik dit gaan vertellen of maak ik me druk om niks? 'Ze hadden het gister over me. Ze zeiden dat ik nu zo vaak met hen omging en bijna nooit meer met hen.' Ik zie dat Justin boos wordt. 'Dat slaat nergens op!' 'Maar het is wel zo.' zucht ik. 'Nee, wat kan jij daar aan doen, ik moet zonodig jouw vader zoeken! Als zij dat hadden gedaan was je ook vaker met hen opgetrokken!' Ik zucht weer. Hij heeft gelijk. Ik kijk hem dankbaar aan maar hij blijft boos voor zich uitstaren. 'Is het zo erg?' vraag ik als ik Justin na een tijdje nog steeds boos zie kijken. 'Ze moeten niet over je lullen!' zegt hij boos. 'Laat maar, het is al goed.' zeg ik sussend. Maar Justin blijft boos kijken.

'Hoelang is het vliegen?' vraag ik Justin als we in het vliegtuig zitten. Justin haalt zijn schouders op. 'Lang genoeg om muziek te luisteren en in slaap te vallen.' Ik glimlach en kijk zenuwachtig uit het raampje. 'Wil mijn vader wel dat ik kom?' vraag ik even later. Weer haalt Justin zijn schouders op. 'Maar... straks wil hij mij niet zien.' zeg ik nog zenuwachtiger. 'Jawel joh! Waarom niet, je bent zijn dochter!' ik draai me om en vraag me af of die man nog weet van mijn bestaan, hij wist dat hij een kind zou krijgen maar misschien is hij dat al vergeten.
Na een hele tijd in het vliegtuig ben ik blij dat ik weer op de grond sta, ik heb altijd al een hekel aan vliegen gehad. Ik heb geen vliegangst maar fijn vind ik het ook niet, in dat geval is het goed dat ik niet zo'n leven als Justin heb. Hij alleen maar in een vliegtuig. 'Ik ga even naar de wc goed?' vraag ik. We zijn gaan zitten in de Starbucks op het vliegveld. Justin knikt. Ik loop de wc's in, er staat niemand. Best wel gek, er zijn net vliegtuigen geland. Ik kijk in de spiegel en ineens krijg ik het benauwd. Daar sta ik dan, in Italië. Met een of andere popster die ik nog maar twee weken ken. Zonder moeder, ver van mijn bekende omgeving. Op weg naar mijn vader, die ik nog nooit heb gezien. Ik wil terug, terug naar huis. Maar dat kan niet, Justin heeft morgen al een concert en ik heb niet genoeg geld en lef om alleen weer in het vliegtuig te stappen. Ik pak mijn mobiel en stuur Liz een smsje. Ik ben in Italië, het is supergezellig! xxx hou van jou! Zelfs tegen mijn beste vriendin durf ik niet eerlijk te zijn. Ik zucht. Wat moet ik doen? Tegen Justin zeggen dat ik heimwee heb? En wat moet hij er dan mee? Mij troosten is het enige wat hij kan doen. Nee, ik moet gewoon doorzetten.

'Wat is er?' vraagt Justin als ik terug kom. 'Huh, niks? Hoezo?' 'Je hebt rode ogen.' zegt hij. 'Oh, ik kreeg een smsje van een vriendin en daarom moest ik heel hard lachen, ik denk dat het lachtranen zijn.' verzin ik vlug. Justin knikt en ik zie dat hij me niet gelooft, maar hij vraagt niet verder. Ik probeer te glimlachen en neem een slok koffie, die Jsutin voor me heeft gehaald. 'Er is echt wel iets.' zegt hij als we Starbucks even later uitlopen. Ik schud mijn hoofd. 'Ik vind het spannend, das alles.' mompel ik. Justin stopt met lopen en kijkt me doordringend aan. 'Ik geloof je nog steeds niet.'