019 - I Love Balls!

Langzaam, bang om te vallen, liep ik de trap af. Ik hoorde de jongens in de woonkamer een spelletje aan het spelen waren en een glimlach verscheen op mijn gezicht. Als ik dan zou vallen, zouden ze het in ieder geval niet zien. Nou, ze zouden het vast wel horen en dan zouden ze hierheen komen en zouden ze mij op de grond zien liggen. Bad plan. Wat was de oplossing: niet vallen, maar dat ging niet zo heel makkelijk op de hakken die Alice me had aangetrokken. Ik kon wel op hakken lopen, geen probleem, maar zulke hoge had ik nog nooit aangehad.
'Ly, kom je nog?' hoorde ik Alice ongeduldig vragen. Ja, die kon makkelijk praten, die stond al beneden.
'Ja, ja.' zei ik, volgens mij was er een bange ondertoon te horen in mijn stem want ik hoorde haar lach zachtjes door de gang. Ik was bijna beneden en zette de laatste voet neer. Eindelijk had ik vaste grond onder mijn voeten, en ik kon weer opgelucht ademhalen. Ik keek omhoog en keek recht in de gouden ogen van degene van wie ik zoveel hield.
'Hey.' zei ik. Een glimlach verscheen op zijn gezicht en gelijk ook op die van mij.
'Je ziet er prachtig uit.' zei hij.
'Dat moet je tegen Alice zeggen, zij heeft alles gedaan.' zei ik. Ik stak mijn arm door zijn uitgestoken arm en samen liepen we de woonkamer in. Daar zaten Alice, Rosalie, Jasper, Emmett, Esmé, Carlisle, Lucille en Nate, allemaal al in net pak of gekleed in jurken. Emmett floot goedkeurend tussen zijn tanden door en Esmé klapte verrukt in haar handen.
'Geweldig!' riep Alice. Zo te zien en te horen was ze erg tevreden met haar creatie, en haar enthousiasme was aanstekelijk.
'Let's go?' vroeg Emmett.
'Let's go.' zei ik lachend.

Met open mond keek ik de zaal rond. Het was prachtig! De mooiste plek waar ik ooit in mijn hele leven was geweest. Nou, dat misschien niet, maar dit kwam er dicht in de beurt. Na een rit van een uur, waarbij Emmett vooral grappen had gemaakt over het feit dat ik en Lucille nog nooit hadden gedanst. Lucille en ik hadden hem bijna van kwaadheid uit de auto gegooid, maar later besloten we dat het toch niet zo aardig was geweest als we dat hadden gedaan.
Ik keek rond in de zaal en zag veel mensen die ik echt niet kende, ze zagen er ook niet uit als normale mensen. Ik stootte Edward aan.
'Dit is een vampier bal, of niet?' vroeg ik. Hij knikte.
'Crap.' zei ik.