~1

Ik wou mijn ogen wel open doen, maar ik kon het gewoon niet.
Net alsof er lijm op je oogleden is gespoten waardoor je nu voor eeuwig vastzit.
Mijn vinger kon ik wel bewegen.
Maar telkens als er een dokter bij is zegt hij tegen de vreemde die aan mijn bed zit, dat het slechts een reflex is.
Oja, er zit een vreemde aan mijn bed.
Een jongen.
Heeft al een baard in zijn keel, waarschijnlijk even oud als ik. 16 dus.
Geen idee wat hij bij mijn bed doet.
Ik heb ook geen idee hoe ik in het ziekenhuis terecht ben gekomen.
Zou mijn vader me hebben gebracht? Vast niet, mijn leven betekende ongeveer evenveel voor hem als gezond blijven.
Helemaal niks dus.
Hij had wel gezegd dat we die avond een gast zouden hebben, maar hij was toen al dronken.
Ik denk niet dat dat het is.
Misschien heeft hij me op straat gegooid en ben ik bijna aangereden door degene die nu bij mijn bed zit.
Die misschien alleen maar bij mijn bed zit omdat hij zich schuldig voelt, Dat zou in ieder geval voor mij wel de enige reden zijn.
Ik ben namelijk doodsbang voor ziekenhuizen.
Voor die vreselijke ziekenhuis geur die ik iedere dag moet inademen.
Een mengeling van chloor en ziekte.
Als ik meer kon bewegen dan mijn vinger, was ik allang weg gevlucht.
Waarschijnlijk het raam uit, of een andere snelle vluchtroute.
Het gevoel dat ik mijn ogen niet kan openen wordt wel steeds minder.
Vanochtend kon ik 0.1 millimeter zien van de buitenwereld.
bijna helemaal niks dus.
Alleen een minuscuul streepje licht, waarna mijn ogen weer dichtvielen alsof er bakstenen op lagen.
Zou dit betekenen dat ik vooruitga?
Ik ga in ieder geval niet achteruit, anders zou ik door de muur heen moeten kunnen.
Haha.
Nog iets wat ik heb ontwikkeld in de vreselijk lange tijd die ik hier al lig,ik heb een enorm droog gevoel voor humor gekregen, genaamd sarcasme.
Vroeger durfde ik dat nooit.
Moet je bedenken wat voor een watje ik eigenlijk was.
Wel tegen een lerares ingaan, maar niet eens sarcastisch durven denken.
Tss, het wordt nog wat met mij.