Hfd 7 - Fight with the voice

De rest van de pauze zit ik in mijn eentje op een bankje. Met mijn knieën opgetrokken, mijn hoofd leunend op mijn knieën. Ik wil huilen, maar doe dat niet. Ik hou me in, want wat zouden de anderen wel niet denken? Als de bel gaat loop ik richting het lokaal waar ik heen moet. Gelukkig moet ik naast Yana zitten. Ik loop naar mijn plek, pak mijn Wiskunde boeken eruit en ga klaar zitten. Na een paar minuten komt Yana binnen en doet hetzelfde. Ze zwijgt en staart naar het bord, wat niet veel zin heeft, want er staat nog niks op. ‘Yana..’ begin ik mijn zin, maar ineens komt de lerares druk pratend binnen. Ze kijkt even naar me, en richt zich dan weer op het bord. Onder de les pak ik een papiertje. ‘Het spijt me’ schrijf ik erop. Ik schuif het richting Yana. Ze leest het briefje, legt het aan de kant en gaat dan weer verder aan haar werk. Ik zucht. ‘Ik weet niet wat ik de laatste tijd heb, ik voel me gewoon niet zo goed.. Ik wilde helemaal niet zo flauw doen, het kwam er gewoon ineens uit. Ik weet niet waarom.’ schrijf ik en ik schuif het weer naar haar toe. Ze leest het briefje en schrijft er dan iets op. Ze schuift het terug naar mij. ‘Meisje, wat is er aan de hand? Zeg nu niet dat er niks is, want er is wel iets. Wil je me het vertellen in de pauze?’ lees ik.
Mijn mobiel begint te trillen. Ik kijk stiekem onder de tafel.

1 nieuw bericht – Onbekend – 11:17
Als je iets zegt dan krijg je nog meer ongeluk dan je al hebt.

Ik slik. Mijn gedachtes zijn dubbel, moet ik het wel vertellen? Yana kan me helpen. Maar ik wil niet nog meer ongeluk.. Wat nou als ik het stiekem doet? Dat die Bloody Mary het niet ziet? Ik pak het briefje en schrijf erop. ‘Oké.’

In de tweede pauze kijk ik angstig om me heen. ‘Yana, kom.’ ik pak haar arm en trek haar mee naar de wc’s. We gaan samen in een hokje staan.
‘Rose, wat doe je?!’ fluistert ze. Ik leg mijn vinger op mijn mond, om te zeggen dat ze stil moet zijn. ‘Ik word gestalkt via de telefoon en de computer, door ene Bloody Mary,’ begin ik. Ik zeg maar niks over wat ik denk dat de oorzaak is: Ana. ‘ik kreeg net een sms’je dat ik niks moest vertellen omdat ik anders nog meer ongeluk zou krijgen..’ zucht ik. Yana kijkt met grote ogen. Ik pak mijn mobiel en laat haar sommige sms’jes zien. Niet over de hartaanval, nee, dat niet.
Nadat we zachtjes gefluisterd hebben stappen we het hokje uit. Sommige meisjes kijken ons vreemd aan, wat we negeren. ‘Wacht even.’ zegt Yana. Ze loopt naar de spiegel om te kijken of haar haar nog goed zit. Ik loop haar achterna en kijk ook in de spiegel. ‘Wacht, ik moet nog even naar de wc.’
ze loopt een hokje in. Ik kijk nog een keer in de spiegel, ineens zie ik iemand achter me staan. Ze heeft een bloederig gezicht en kijkt me gevaarlijk aan. Haar mond maakt bewegingen, waar ik ‘je faalt’ uit kan halen. Ik schrik en kijk angstig naar achter. Er staat niemand. Ik kijk nog een keer in de spiegel, het meisje is weg.