Hfd 5 - Fight with the voice

De dag daarna gaat mijn wekker om half 7. Kreunend stap ik mijn bed uit en loop ik in mijn nachtjapon naar beneden. Ik pak een bord, smijt er een boterham op, hagelslag eroverheen en gooi het daarna weer weg. Zo, nu lijkt het tenminste alsof ik heb gegeten. Ik slof weer naar boven en zoek kleding uit. Een zwarte broek met een zwart T-shirt, met daaroverheen een legergroen vest met gaten erin, natuurlijk horen deze gaten erin. Ik kleed me om en loop de badkamer in, waar ik snel mijn haar in een staart bind, mijn tanden poets, mijn make-up opdoe en daarna weer naar mijn slaapkamer loop om mijn schooltas te pakken. Beneden pak ik een stuk komkommer en prop dat in mijn tas, samen met een flesje water. Ik ben weer klaar voor school.

Halverwege de dag op school krijg ik ineens weer steken in mijn hart, ik probeer het te negeren, maar als ik eenmaal uit school ben is mijn ademhaling ook minder regelmatig. Op de fiets met Yana moet ik telkens vragen of het wat langzamer kan. Yana antwoordt hier dan lachend op dat ik een watje ben en geen conditie heb. Kan ik het haar maar uitleggen, dan sta ik er tenminste niet meer alleen voor.

‘Ana, kan je me helpen?’ vraag ik hardop. Ze antwoordt niet. Ik raak licht in paniek, wat is er aan de hand? Ik adem diep in, en slaak een klein gilletje door de steek in mijn hart. ‘Wat doe je met me?’
Alweer geen antwoord.
Ik probeer normaal door mijn neus te ademen, maar dan krijg ik te weinig lucht binnen. Ik hap telkens zacht naar adem, adem diep in en uit, probeer geen pijn te voelen. Het lukt niet. Ik ga op mijn bed liggen, alles draait om me heen. Ik adem diep in en uit, maar nog steeds te weinig lucht. ‘Help me,’ kreun ik. Ik rol om en kijk tegen de witte muur aan, die rondjes danst. ‘ik wil niet dood..’
Na die fluistering van een zin, werd het zwart voor mijn ogen.