A broken heart. Forever?

Terwijl de bruinharige jongen de laatste woorden woedend uitspuwt, draait het meisje zich rustig om en loopt ze naar de deur. Nog voor ze de deur bereikt, verlaat de eerste traan haar ooghoek.
Terwijl ze hem wegveegt, hoort ze hoe hij opnieuw tegen haar uitvliegt.
“Michiel,” hoort ze zichzelf met een brekende stem zeggen, “ik weet dat ik een fout heb begaan. En ik heb er spijt van, maar ik kan de klok niet terugdraaien. En het helpt niets als jij me hier nu zit te verwijten.” Nog voor de zin beëindigd is, stromen de tranen alweer over het meisje haar wangen.
Terwijl ze met beperkt zicht, door de nog steeds opwellende tranen, naar de deur sloft, opent ze die en zo loopt het meisje de straat op.

Voor de buitenwereld is ze gewoon een meisje met liefdesverdriet. Voor haar vrienden en familie is het een gebroken tiener.
Hoe levendig en actief Sarah vroeger was, zo depressief is ze nu. Haar wangen, die vroeger steeds roodgloeiend waren door haar vele gelach, zijn nu lijkbleek. Haar aanstekende lach is verdwenen. Net als de lichtjes in haar ogen. Haar blonde lokken lijken minder te schijnen, en haar vrolijke, kleurige kleding blijft in de kast hangen.

Zaterdag, vijf dagen na de ruzie met Michiel zit Sarah op haar kamer. Stilletjes neuriet het blonde meisje mee met het liedje dat de radio afspeelt.
‘For all the times,
For all the cries,
For all the pain,
I’ve caused.
I apologize…’
En wanneer het liedje eindigt, denkt Sarah terug aan twee weken terug. Hoe vaak ze de gedachten heeft verdrongen, dit keer kan ze het verleden niet tegenhouden.

26 juni, eindelijk is het zover. De fuif waar het meisje al zo lang naar verlangde, is vanavond. Gekleed in een moderne jeansbroek, een blauw shirtje met een leuke print en een paar nieuwe ballerina’s, loopt Sarah met haar vriendinnen haar huis uit. Het feestadres is maar 5 minuutjes wandelen, de moeite dus niet om met de fiets te gaan.
Na de korte wandeling, horen de meisjes de muziek al. De tieners joelen en haasten zich naar de ingang. Nadat ze allemaal hun eerste drankje besteld hebben, gaan ze één voor één de dansvloer op.
Twee uur, veel alcohol en een heleboel gedans later, valt de jongen haar voor het eerst op. Hij komt naar Sarah toe, en niet veel later zijn ze samen aan het dansen.
‘Ik ben Jonas,’ roept hij in haar oor.
‘Sarah.’
En voor ze het beseft drukt hij zijn lippen op de hare. Zijn lippen zijn zacht, en zijn manier van kussen is helemaal anders dan die van Michiel. Michiel!

Dat was het. Die ene stomme kus die haar hele leven verandert heeft. Terwijl de tranen over haar wangen stromen, denkt ze terug aan Michiel.
Hij was haar alles. Hij is haar alles. Zonder hem kan en wil ze niet leven. Ze wil niet zonder hem leven! Ze moet en zal hem terugkrijgen.

Het meisje stapt haar kamer uit, de straat op. Een klein kwartiertje wandelen later komt ze aan in de Kasteelstraat. Het huis komt in haar vizier en Sarah schraapt al haar moed samen om verder te gaan.
De witte, gigantische nieuwbouw wordt groter en groter naarmate ze verder stapt. Wanneer ze het huis bereikt stapt ze het grindpad op en schuifelt verder naar de voordeur. Ze haalt diep adem en drukt op de bel.
Na een tijdje wachten wordt de deur geopend. De jongen die ze zo gemist heeft, staat vlak voor haar. Dichter dan hij in de laatste 5 dagen ooit geweest is.
‘Michiel, we moeten praten…’
‘Dat zeg jij.’
’Alsjeblieft, Michiel, je moet weten hoe ik me erbij voel.’ En toen, totaal onverwacht, kust hij haar.
Na een poosje laat hij haar los en begint hij terug te praten.
‘Het spijt me dat ik zo boos was, ik weet dat het stom was. Maar ik kan je niet missen, ik hou va-‘ De rest van zijn woorden zijn onhoorbaar, door Sarah die haar lippen terug op de zijne drukt.