016 - Who Are You?

In gedachten liep ik door het nauwe straatje. Alice was nog even een paar winkels in gegaan, en mijn idee was om even langs de boekenwinkel te gaan. We waren nog even naar Victoria's Secret gegaan en hadden daar wat nieuw ondergoed gekocht. Alice had haar visioen voor zich gehouden, en toen ik erover nadacht was het eigenlijk best wel goor. Ze zag gewoon wat andere mensen van plan waren om te doen, en ik had er eigenlijk nog nooit aan gedacht. Volgens mij dacht ze dat het toekomst beeld van mij was afgekomen, maar ik had zo mijn twijfels bij Edward.
In de verte hoorde ik wat stemmen en geluiden en ik was blij dat ik niet alleen in het gebied was. Als er dan iets zou gebeuren, wat ik niet zeg dat dat zou gebeuren, dan zou er in ieder geval iemand in de buurt zijn. Ik liep een soort parkeerplaats achtig terrein op en zag een auto in de fik staan, ik keek er even verbaasd naar en haalde toen ongeïnteresseerd mijn schouders op. Toen hoorde ik een geluid en draaide me snel om, ik zag niets maar ik wist zeker dat er iemand in de buurt was. Mijn zintuigen stonden op hun scherpst en bij ieder geluidje bleef ik even staan om te luisteren. Toen ik bijna de parkeerplaats was overgestoken stond er opeens een jongen voor me. Ik greep naar mijn hart van schik en keek hem met grote ogen aan. Waar was hij nou zo een, twee, drie vandaan gekomen.
"Ehm...hallo?" zei ik, met een vragende stem. De jongen haalde een wenkbrauw op en ik zette mijn handen in mijn zij. Ik kreeg geen antwoord terug en met een geïrriteerde zucht vroeg ik hem: "Zou ik er alsjeblieft langs mogen?" De jongen schudde lachend zijn hoofd en met een snelle beweging gooide hij me op de grond. Foute beslissing, ging er door mijn hoofd heen. Ik stond makkelijk op en keek de vampier aan. Ik had vastgesteld dat het een vampier was althans, misschien was het wel wat anders zoals een tovenaar. Zou me niets verbazen als die bleken ook te bestaan. Voordat ik een vuist of iets anders kon uithalen naar de jongen werden mijn handen op mijn hand vastgemaakt. Met een kwaad gezicht keek ik het meisje aan, maar een glimlach verscheen op mijn gezicht. Ik klapte mijn vleugels uit, waardoor het meisje op de grond viel, en keek de jongen triomfantelijk aan.
"I'm not that easy." zei ik glimlachend. De rode ogen van de jongen werden groot van verbazing.
"Hè?" vroeg hij.
"Hèhè, ik dacht al dat je je stem verloren was." zei ik. Ik hoorde voetstappen achter me en draaide me om. Achter me stonden verschillende vampiers, allemaal een andere leeftijd, uitstraling en leven, maar ze leken allemaal op elkaar. Eentje rende naar voren met zijn vuist op me af, maar met een soepele beweging ontweek ik die, wat ervoor zorgde dat hij tegen de jongen aanknalde. Toen volgde er nog twee maar met een schop of een stoot wist ik die ook makkelijk uit te schakelen. De groep leek zich makkelijk te redden en met een frons op mijn gezicht draaide ik me om naar de jongen.
"Dus, je probeert een Army te maken, maarja ik ben een elf dus dat gaat niet. Als jij mij nou gewoon laat gaan en dan vergeten we dit alles. Iedereen blij, toch?" vroeg ik terwijl ik een hand door mijn haar haalde. De jongen schudden zijn hoofd en ik zuchtte. Mijn idee was gewoon geweest dat ik naar de boekenwinkel kon en daarna naar huis, maar deze jongen moest weer roet in het eten gooien.
"Ook goed, dan niet." zei ik en ik stond op het punt om hem aan te vallen. Maar net toen ik uit wou halen voelde ik een pijn door mijn lichaam gaan.

Reacties en/of Kudo's zijn welkom