Hoofdstuk 1.

"Tuuut tuut tuut!" Galmt het door de kamer. Langzaam word ik wakker "Stomme kut wekker, waarom wek je me?" mompel ik, wanneer ik het ding een dreun geef om het op te laten houden. Mijn benen schuif ik naar de rand van het bed, waar mijn knieën buigen zodat mijn voeten net niet op de grond komen. Langzaam en geeuwend kom ik overeind, en dan bedenk ik me ineens dat vandaag mijn eerste schooldag is. "YES!" roep ik uit, en sta op om een vreugde dansje te doen. Nog steeds dansend ga ik naar de badkamer, kleed ik me uit en stap ik onder de douche. De warme stralen glijden over mijn lichaam, lang blijf ik onder het warme water staan totdat mijn handen en voeten beginnen te rimpelen. Ik doe de douche uit, en stap uit de douchecabine. Ik pak een grote en zachte handdoek en begin me af te drogen. Ik zorg met een toverspreuk dat een borstel mijn haar goed doet terwijl ik mijn tanden vrolijk poets. Ik wikkel de grote handdoek rond mijn lichaam en stap de badkamer uit. Ik loop mijn grote kast in en pak een wit zomerjurkje vol met bloemen, en een paar leuke ballerina's. Ik trek het aan en voilà, ik ben aangekleed. Ik bekijk mezelf kritisch in de spiegel, terwijl ik mijn make-up aan het opdoen ben. Langzaam komt mijn slang, Edyth, mijn inloop kast binnen. "Goedemorgen Almira, vandaag is de grote dag he" sist ze. "Goedemorgen Edyth!" zeg ik vrolijk en dan zeg ik iets zenuwachtiger "Jaa ik weet het, wat als ze me niet mogen, of, of, of ze bang voor me zijn?" "Dat zullen ze niet zijn, ik weet het zeker". Ik geef haar een dankbare glimlach, maar mijn zenuwen zijn nog steeds niet volledig weg. Mijn maag knort, ik grinnik. Ik til Edyth op en leg haar als een sjaal rond mijn nek. Ze nestelt zich tegen me aan en ik loop zachtjes naar beneden. Beneden aangekomen loop ik gelijk door naar de keuken, en pak ik een bakje cornflakes. Ik pak ook wat lekkers voor Edyth, wat ze als een echte slang, in een keer doorslikt. Ik eet snel mijn cornflakes op en veeg mijn mond af aan een servetje. "Sorry Edyth, maar je moet in deze bak" zeg ik met een verontschuldigend pruillipje. "Ah nee toch" zegt ze met een afkeurende ondertoon, met een het-spijt-me-maar-ik-doe-het-lekker-toch blik pak ik haar van mijn nek en stop ik haar in de (reptielen)bak. Ik pak mijn koffers op en open de deur. Ik zet een stap buiten en een warm zomer briesje begroet me. Ik sluit de deur en loop naar de auto die op de oprit staat, ik gooi mijn spullen in de achterbak en vertel de chauffeur dat ik klaar ben en we kunnen rijden. Het bos waarin het huis staat waar ik sinds kleins af aan al gewoont heb, dorpen, weides en tankstations vliegen voorbij. Ik zucht, nadenkend over het komende jaar. wie zullen er allemaal bij me in de klas zitten, en hoe zullen de docenten zijn? En dan spookt er nog een vraag door mijn hoofd, wat eigenlijk nog niet eerder in me opgekomen was: Zullen we veel huiswerk en moeilijke proefwerken hebben? Ik kreun, en ik had me nog wel zo op dit jaar verheugd. Een beetje telleurgesteld staar ik naar buiten. Ik zie dat we in een stad aankomen 'Londen' staat er op een welkoms-bord. Wauw, wat is het hier groot en wat een hoop mensen! Ik kijk mijn ogen uit, tot de auto stopt voor een treinstation. "We zijn er, mevrouw." zegt de chauffeur. Ik knik, en de chauffeur opent mijn deur. Ik strek mijn benen even uit van het lange zitten waarna ik uitstap. Ik loop naar de achterkant van de auto en de chauffeur geeft me mijn koffers aan. Ik pak ze dankbaar beet en bedank hem. Met een hoop koffers in mijn handen houdend, over mijn schouder dragend en voor me uit duwend loop ik het station binnen.
Ik pak een kar waar ik al mijn koffers en andere spullen op kan zetten, en zet mijn spullen erop. Ik kijk naar de ticket in mijn hand 'Zweinstein Express, perron 9 3/4. Hmm, hoe ga ik dat nou vinden. Ik loop naar perron 9 en kijk goed om me heen of ik andere mensen zie die net als ik opzoek zijn naar perron 9 3/4.