23.

Om vijf uur was Gordon thuis, maar nadat hij zijn hoofd om de hoek had gestoken om me gedag te zeggen, verdween hij in de computerkamer. Een half uur later volgde Simone. “Heb je je wel een beetje kunnen vermaken?” Ik knikte, terwijl ik opstond van Bill’s bed en de cd-speler uitdrukte. Die muziek had ik alleen maar voor de sier aangezet, omdat ik bang was dat iemand zou zien waarom ik me in Bill’s kamer bevond. Ik liep achter Simone aan de woonkamer in. “Waar werk je eigenlijk,” vroeg ik geïnteresseerd toen we aan de keukentafel waren gaan zitten. “Ik ben bloemist, hier in het dorp.” Een beetje verbaasd knikte ik terwijl ik in mijn thee roerde. Ik vroeg me af of ze gestudeerd had. Zonder het in de gaten te hebben zat ik naar een foto van Bill te staren die op het dressoir stond. “Kijk je naar Billy?” Ik schrok op. “Ehh… Ik denk het?” Ik deed alsof ik niet zeker wist hoe hij heette. Simone stond op om het lijstje te pakken. Ze glimlachte terwijl ze weer ging zitten. “Hier is hij denk ik… 9.” Ze schoof de foto achter het glas vandaan om naar de datum te kijken. “Ja, februari 1999.” Ik rilde. “Hij is wel… apart hè?” Ik wist niet precies welk woord ik moest gebruiken en ik voelde me een enorme leugenaar door te doen alsof ik hem niet kende. Simone knikte weer. “Ja, hij is altijd al een beetje anders geweest. Altijd maar bezig om een ster te worden…” Ik trok mijn neus ongecontroleerd op. “Hij is wel leuk, hoor.” Ze lachte. “Jazeker, hij was een schatje.” Ik zag haar ogen twinkelen. “Nu niet meer dan?” Ze keek me opeens recht aan. “Oh, jawel.” Een zucht streek over haar lippen.



Ze miste hem, ik kon het zien. Mensen keken zo typisch als ze iemand misten. Maar ik was er niet zeker van of ze Bill miste, of haar kleine zoontje. Hij was wel degelijk veranderd en vast minder knuffelig dan hij vroeger geweest was. Ze was haar beide zoons in één keer kwijt geraakt. Het moest raar zijn om opeens geen tweeling meer in huis te hebben.



“Wil je nog wat foto’s zien?” Voor ik antwoord kon geven had ze er al fotoalbums bij gepakt. Ze lagen zo voor het grijpen dat ik ervan overtuigd was dat ze er vaak naar keek. Ze sloeg de eerste pagina open. “Hier, mijn zoontjes als baby’s.” Ik keek naar de twee mollige kindjes die in hun rompertjes met grote ogen de lens in keken. Ik kon niet zien wie Bill was. “Is het een eeneiige tweeling?” vroeg ik, alsof ik verbaasd was. “Jazeker.” Ik staarde naar de onschuld van de twee kleine jongentjes. Ik probeerde me voor te stellen hoe dat kleine kwetsbare wezentje op de foto die jongen was die ik al zo vaak op het podium had zien staan. Op een of andere manier leek hij machtig in die lichten, enorm groot, ver weg. Onmenselijk. Hij lag hij als baby naast zijn kleine broertje. Een kindje dat je zo vast kon pakken, in je armen kon wiegen. Waar je zijn zachte huidje kon voelen zonder dat het je raar aan zou kijken. Dat kindje was Billy. Ik voelde de vertedering tot diep in mijn hart, een soort van bliksemschicht die doorschoot naar mijn ogen. Tranen die opwelden als een steek. “Is er iets?” Simone had het meteen opgemerkt. Ik schudde mijn hoofd terwijl ik mijn neus ophaalde. “Nee. Ik vind baby’s gewoon altijd zo vertederend. Moedergevoelens, denk ik.” Ze aaide medelijdend door mijn haren. Het voelde fijn.



Er volgden foto’s van de twee kleine kleutertjes in overalls, huilend, schaterlachend. Foto’s die ik nog nooit gezien had, foto’s die geen enkele fan gezien had. Ik kon de twee onmogelijk uit elkaar houden. Het was opeens vreselijk confronterend dat Bill en Tom genetisch gezien hetzelfde waren. Dat hun gezicht hetzelfde moest zijn, hun lichaam. Maar Tom was gespierd en mannelijk, Bill was… een beetje jongensachtig? Hij was alles behalve dik, maar hij had niet die mannelijke vormen die zijn broer had. Misschien was er wel iets mis met hem. Maar ik vond het wel schattig.

Ik had altijd gedacht om Bill uit duizenden te herkennen, maar naast zijn tweelingbroer kon ik niet zien wie hij was. Stel je voor; ik herkende Bill niet. Die Bill waar ik zo veel uren naar had gekeken en over had gedacht. Ik had de neiging me te schamen.



Pas toen hij een jaar of elf was kreeg hij duidelijk zijn eigen identiteit. Toen al had hij dat meisjesachtige dat alleen maar sterker geworden was. Ik vroeg me af of het zijn geaardheid was die hem zo beïnvloedde. Het leek me sterk dat het hem op zijn elfde al wist dat hij meer voor jongens voelde. Daar waren kinderen helemaal niet mee bezig. Het zat waarschijnlijk gewoon in hem.



“Wat is hij mooi…” verzuchtte ik. Ik had niet in de gaten hoe ik mijn hand over Bill’s kindergezichtje liet strijken. “Je bent wel erg gefascineerd door Bill, niet?” Ik keek op. “Hij heeft gewoon iets… iets dat ik niet kan beschrijven. Hij is zo…”

“Vrouwelijk?”

Ik glimlachte. “Dat is hij zeker, maar ik weet niet of dat hetgeen is dat hem zo bijzonder maakt. Ik weet niet wat het is, ik weet het niet.”

Het was ook onmogelijk om hetgeen dat ik me nu al twee jaar had afgevraagd opeens te verwoorden. Ik wist niet wat hem bijzonder maakte. Ik wist niet wat het was dat me zo aantrok. Dat iedereen zo aantrok.

“Je bent niet de enige die dat zo voelt, heeft hij de laatste jaren gemerkt.” Het boek werd neergeslagen en Simone grinnikte. “En dan eens na te gaan dat hij… laten we zeggen… van de jongens is.” Ik hoefde geen moeite te doen om verbaasd te kijken: ten eerste vertelde zijn moeder dit zonder enige bedenkingen aan een vreemdeling, en ten tweede bleek hieruit dat hij dit aan zijn moeder verteld had. “Dat is ook wel een beetje te verwachten met een jongentje als hij,” antwoordde ik alsof het allemaal vanzelfsprekend was. “Heeft hij het je zelf verteld?” vroeg ik. “Soort van.” Ik keek Simone vragend aan. “Kan ik je vertrouwen?” Ik knikte, en ze grijnsde toen ze de herinnering terug leek te halen. “Hij was denk ik een jaar of 13 toen hij een vriendje van school mee naar huis nam. Ook zo’n typisch gevalletje, als je begrijpt wat ik bedoel. Ik betrapte ze toen ze elkaar in de tuin een beetje zenuwachtig zaten te zoenen.” Mijn adem stokte. Hij was 13. Hij had een jongen gezoend.