21.

Ik vermaakte me een tijd met Viva, en opnieuw verscheen mijn lievelingsband op het scherm. Ik voelde een knoop in mijn maag maar tegelijkertijd was ik opgelaten als een klein kind op zijn verjaardag. Ik voelde de neiging om naar het scherm te wijzen, op de bank te gaan springen, en te roepen dat die jongens op de televisie hier vandaan kwamen. Dat twee van hen geboren waren uit de vrouw die mij onderdak gaf. Dat al die meisjes die je in de video zag dit nooit zouden meemaken. Dat ik wel degelijk verheven was. Joehoe!

Na het laatste akkoord van An deiner Seite (wat was het heerlijk om dat lied in het Duits te horen, in plaats van in het Engels zoals ik thuis altijd te zien kreeg) zette ik de tv op standbye en verdween de gang in. Ik wilde het huis even oppervlakkig verkennen.

Achter de eerste deur die ik tegenkwam schuilde een studeerkamer. Maar eigenlijk was de kleine computer die er stond, de enige reden om dit een studieruimte te noemen. Een grote, massief houten kast stond in de hoek enorm te wezen, en er stonden gitaren die er zo gebruikt uitzagen dat ik haast zeker wist dat deze niet van Tom maar van Gordon waren. Ik durfde er geen uit te proberen. Ik had echt het gevoel alsof ik een inbreker was die elk moment betrapt zou kunnen worden. Diep van binnen wist ik heel goed dat niemand boos zou worden wanneer ik hun spullen aan zou raken, maar ik kon het gewoon niet doen. Alsof alles in dit huis heilig was.

Zo graag zou ik de computer aanzetten en inloggen op mijn MySpace account. Mijn mail checken, even op MSN. Maar er bestond een grote kans dat ik in Nederland als vermist was opgegeven. Dat er zoekacties gaande waren. Ik was bang dat wanneer ik alle bezorgde e-mails zou lezen, dat ik terug zou willen. En ik wilde niet terug. Niets mocht me uit dit avontuur halen, even niet.

De volgende kamer was Tom’s kamer. Ik kon een grijns niet verbergen toen ik de deur open deed; op een of andere manier was ik me niet echt bewust geweest van Tom’s bestaan. Alsof hij maar een figuurtje was. En ik had er niet echt bij stil gestaan dat dit ook zijn huis was. Dat Bill van Tom hield, voor altijd. Ik vond het zo vertederend.

Tom’s kamer was, in tegenstelling tot die van Bill, wél een echte jongenskamer. Ik hield er niet zo van als jongens altijd zo op moesten scheppen en stoer moesten doen, en juist bij Tom schemerde zijn kleine hartje vaak zo vreselijk door. Ook hij had een bureau, wat opgeruimder dan dat van zijn broer. Er lagen tekeningen op.



Zonder geluid te maken stapte ik naar zijn bureau, en pakte een van de witte vellen in mijn handen. Wauw. Buiten een geweldige gitarist, was Tom een fantastische tekenaar, zag ik. Iets wat ik nooit achter hem gezocht had. Oké – hij zag er niet uit als de gemiddelde jongen, maar ik had nooit gemerkt dat hij ongelofelijk kunstzinnig was. Zijn tekeningen waren prachtig, écht mooi. Een beetje meisjesachtig. Ha – hij ook al.



Tom had zijn mannentijdschriften openlijk in zijn kamer liggen. Hoe kon het ook anders.



Ik liep zijn kamer uit en sloot de deur achter me, en glimlachte. Dat was nou de kamer waar mini-Tomi had geslapen. Tom toen hij klein was en nog een kikkerstemmetje had. Wat schattig.



De kamer van Gordon en Simone liet ik maar met rust aangezien ik zelf nooit in ouderlijke slaapkamers had rond mogen spoken. Waarom hadden zij eigenlijk meer recht op privacy dan hun kinderen? Maar hun kamer interesseerde me eigenlijk ook niet.



De badkamer kende ik al, en in Bill’s kamer had ik vannacht geslapen. Ik plofte neer op zijn bed; geen zin om weer in de stille woonkamer te gaan zitten. Bill had een cd-speler. Ik drukte op de on-knop, maar er gebeurde niets. Na even te zoeken concludeerde ik dat de stekker niet in het stopcontact zat. Ik moest van mijn ouders ook altijd alle apparaten uit het stopcontact halen wanneer we op vakantie gingen.

Ik schoof de cd-lade open om te kijken wat hij hier het laatst geluisterd had. Het was een cd van Pink. Ik had hem ook.



Ik ging languit op bed liggen en luisterde aandachtig naar de muziek die uit de stereo-installatie kwam. Ik vond het raar dat Bill van deze muziek hield. Geen enkele jongen die ik kende zou bekennen dat hij naar artiesten als Pink luisterde. Geen hetero jongen, in ieder geval. Ik geloofde ook niet zo in Bill’s liefde voor meisjes. Maar dat waren niet mijn zaken.



“Cause now I've got everything that I have ever wanted, or so it seems.” Ik zuchtte. De tekst van dat nummer had me altijd aan Bill doen denken, en nu ik dit op zijn bed, vanuit zijn cd-speler lag te luisteren, leek het allemaal nog veel intenser. Vaak hoorde ik teksten van nummers, en herkende ik er zinnen uit Bill’s liedjes in. Hij werd zo menselijk wanneer je hoorde waar hij zijn inspiratie vandaan haalde. Wanneer je dingen terugzag in teksten van artiesten waar hij naar luisterde. Hij was ook maar een jongen. Een soort van fan.

Een uur later klonken de laatste tonen en versuft drukte ik de cd weer uit. Ik was een beetje in slaap gezakt; ik had vannacht natuurlijk veel te lang wakker gelegen. Terwijl ik de stekker weer uit het stopcontact haalde (ik wist niet hoe lang ik hier kon blijven en later zou ik het misschien vergeten) viel mijn oog op Bill’s cd-verzameling. Ik bukte en liet mijn blik langs alle albums glijden. Nena, Nena, Nena. The Rasmus. Pink. Keane. Green Day. Hij had een opvallende muzieksmaak, moest ik zeggen. Ik had wel eens getwijfeld of hij echt van Green Day hield, of dat hij het slechts zei omdat het bij zijn imago paste. Misschien vond hij Billie Joe wel leuk. Maar de teksten pasten wel bij hem. Hij was ook een poëet. Een kunstenaar met zijn teksten.

Ik stond op en liep de kamer uit. Uit de keuken haalde ik een glas cola (Coca Cola, in Duitsland écht veel lekkerder dan in Nederland!) en ik ging aan de eettafel zitten. Terwijl ik slokje voor slokje mijn glas leeg dronk staarde ik maar wat de tuin in. Bill had zo vroeger vast ook zitten kijken als hij ’s ochtends vroeg ontbeet. Misschien ontbeet hij wel helemaal niet. Misschien was het altijd donker als hij opstond. Ik wist dat zijn schoolbus altijd om 6 uur vertrok. 6 Uur ’s morgens… Die half 8 van mij was zo erg nog niet eens.

Het was tien over één. Wat moest ik in hemelsnaam gaan doen…