20.

Omdat ik absoluut geen zin had om langer naar de gelige muren te staren, pakte ik zachtjes mijn tas en begon spullen uit te laden. Ik moest er zeker van zijn dat ik niets meer bij me droeg dat me zou kunnen verraden als fan. Maar ik had niet veel bij me. Mijn kleren vertelden niets over me, mijn beer heette dan wel Billy maar dat was niet aan hem af te lezen, en mijn iPod… Mijn iPod. Vertwijfeld keek ik naar de zilverkleurige muziekspeler. Wat moest ik daar nou mee? Ik verwachtte niet dat Simone zonder het te vragen aan mijn spullen zou komen om te kijken wat voor muziek ik luisterde, maar ik kon toch geen risico nemen? Ik schoof het knopje van de toetsenblokkering naar links. Mijn iPod sprong aan en het witte lichtje verblindde me. Vermoeidheid.

Alsof ik zocht naar een optie om liedjes te verwijderen scrollde ik langs de lijst aan artiesten. Het was duidelijk welke band overheerste. Vertwijfeld staarde ik naar het schermpje toen mijn oog op de witte oplader viel. Ik kon mijn iPod natuurlijk gewoon leeg laten lopen, zodat Simone hem, wanneer ze hem mocht vinden, niet meer aan zou krijgen. Het was mijn enige oplossing.



Nu zat ik op bed en het enige wat ik hoorde was het gesis uit de oordopjes die vanaf de grond muziek voor niemand speelden. Ik had geen zin er naar te luisteren, ik kon het geduld niet opbrengen om ook maar één liedje aan te laten staan. Toch trommelden mijn vingers op het ritme een beetje nerveus mee. Het zou nog wel even duren voor de accu leeg was.



Om zes uur ’s ochtends viel ik uitgeput van de stress in slaap.



“Guten Morgen…” Een klop op de deur werd gevolgd door een zachte, vriendelijke stem die klonk alsof ze me niet wilde wekken. Ik kreeg mijn ogen niet open. Er kwam iemand naast me op bed zitten maar mijn gedachten waren nog ergens heel ver weg. Er werden haren uit mijn gezicht geveegd en eindelijk kon ik het opbrengen om met mijn handen de slaap een beetje weg te wrijven. Toen ik me weer bewust werd van de wereld om me heen was ik in één keer klaarwakker. Het was ondertussen 9 uur, Loitsche, Bill’s moeder maakte me wakker. Ik merkte dat ze vaker tieners wakker had gemaakt. Een zwartharige tiener in dit bed. God.

“Ik heb koffie voor je gemaakt, ik weet niet of je het lust…?” Dankbaar glimlachte ik, voor zover dat mogelijk was met mijn half verdoofde lichaam. “Natuurlijk… Dank je.” Ik tilde mezelf overeind en pakte de warme mok van haar aan. Simone was al aangekleed en opgemaakt. “Ik ga werken, vind je het erg om hier vandaag alleen te blijven?” Ik keek haar een beetje geschrokken aan. “Nee hoor, helemaal niet. Maar durf jij het aan om een wildvreemde zomaar alleen achter te laten in dit huis vol spullen die voor honderden en honderden euro’s op ebay verkocht kunnen worden?” Simone glimlachte. “Ik vertrouw je.”



Ik voelde een schuldige steek in mijn lichaam.



Toen ik de woonkamer in kwam was de tafel gedekt voor één persoon. Alle ontbijtproducten stonden uitgestald en ik vroeg me meteen af hoe ik dit in hemelsnaam straks op ging ruimen omdat ik geen idee had waar alles hoorde te staan.

Uit alles wat op tafel stond, pakte ik een vertrouwde doos Cocopops. Het was het enige ontbijt waar ik ooit echt van kon genieten, al was het maar omdat ik Tom er zo vaak over had horen praten. Mijn ouders vonden dat ik gezond moest ontbijten, niet met chocoladegranen. Dus nu was het extra lekker.



Ik probeerde de achterkant van de doos te lezen terwijl ik mijn ontbijt naar binnen lepelde. Ik begreep er niet veel van. Hoewel ik Duitse teksten haast moeiteloos kon begrijpen, waren grappen en moppen een veel groter probleem. Ik snapte dat niet; waarom was humor in een andere taal zo lastig op te vatten? Het gaf me genoeg om over na te denken voor de tien minuten die volgden.



Om tien uur was ik uitgekeken op de ontbijttafel en begon aan de grote puzzel van het opruimen. Het broodbeleg was niet moeilijk te vinden, evenmin als de plaats waar het brood thuishoorde. De Cocopops konden echter overal vandaan komen. Een beetje ongemakkelijk zette ik ze op het aanrecht, omdat het me beter leek dan ze zomaar ergens neer te zetten en kwijt te maken. Ik kon toch niet zomaar Tom’s ontbijt verstoppen…? Het pak melk verdween in de koelkast. Het was lekkere melk. Duitse melk. Melk die ik kende van de tour-dvd.



Ik had geen idee of ik de douche mocht gebruiken, maar ik voelde me vies en slaperig, dus ik besloot om snel eventjes de badkamer te bezetten. Er was tenslotte toch niemand thuis, dus er was niemand die het op dit moment zou storen. Ik was bang hun waterrekening te belasten. Ik vond het vervelend eten gehad te hebben waar Simone voor betaald had.



Toen ik klaar was stond ik lang voor de spiegel. Ik had een föhn gevonden waarbij ik er vanuit ging dat ik hem wel mocht gebruiken, en ik stijlde lok voor lok mijn zwarte haren. Wat was dit vreemd en heerlijk om te doen in Bill’s badkamer. Ik kon precies voor me zien hoe hij hier ooit stond.



De kleur van mijn haarverf begon een beetje te vervagen. Het had een roodbruinige gloed in het zonlicht. Precies zoals Bill’s haar soms had.



Ik was in een bui voor donkere make-up. Meestal tekende ik slechts een smal lijntje boven mijn ogen, niet te opvallend, en zelfs ’s ochtends om kwart over zeven met tranende ogen van de slaap gemakkelijk te doen. Maar vandaag had ik zin en tijd om er uitgebreid aandacht aan te besteden.



Ik was best goed geworden in het creëren van ‘smokey eyes’. Vroeger had ik uren voor de spiegel gestaan en geprobeerd Bill’s make-up te kopiëren. Het lukte nooit. Hij had smalle ogen, de mijne waren relatief groot. Zijn ogen waren donkerbruin. De mijne lichtblauw. Hij was mooi, zo mooi.



Minstens 20 minuten stond ik met oogpotlood en eyeliner te stuntelen, het weg te vegen en weer opnieuw te tekenen. Stiekem betwijfelde ik of ik het nou echt niet goed vond, of dat ik gewoon probeerde zo veel mogelijk van mijn tijd te verspillen. Ik kon haast niet wachten tot Simone thuis kwam. Ik kende haar nog niet echt en zij mij niet, maar om een of andere reden voelde ik me zo geaccepteerd…

Maar het was pas kwart voor 11. Ik had nog uren die ik alleen zou moeten besteden. Het was tegelijkertijd eng en razend opwindend…