13.

Els had een bed voor me opgemaakt en tegen elf uur trok ik mijn kleren uit om onder de warme dekens te kruipen. Ik lag nog niet voor er op de deur werd geklopt. “Wil je nog een kopje thee met honing voor het slapen gaan?” Ik glimlachte en toen ik de dampende mok zag wist ik dat het onbeleefd was om nee te zeggen. Dankbaar dronk ik de zoete thee en het kostte slechts minuten voor ik sliep.

De volgende ochtend nam ik ruim de tijd om me op te maken en aan te kleden. Het ontbijt was uitgebreider dan ik ooit gehad had, en ik begon me een beetje schuldig te voelen over de manier waarop de oude vrouw zich voor me uitsloofde. Maar eigenlijk leek ze er best van te genieten. Ze behandelde me als haar eigen dochter en het beviel me wel.

We gingen ’s middags Magdeburg in. Ik voelde me ongemakkelijk toen ik door de straten van de stad slenterde. Bill was hier, Bill was hier… Dezelfde zin bleef zich in mijn hoofd herhalen. “Mag ik daar even kijken?” Ik wees naar een sneakerzaak. Els knikte en ik rende als een klein kind de winkel binnen. Het aanbod viel me een beetje tegen. “Hm… Ik weet niet” zei ik twijfelend. Ik hield mijn wijsvinger tegen mijn mond toen ik naar de wand met schoenen staarde. Mijn blik verplaatste zich naar een meisje dat een paar Nike’s aan het passen was. Ze had kort haar, en ik kon zien hoe in zwarte letters een tekst achter haar oor getatoeëerd was. Ik hield mijn hoofd een beetje schuin om de woorden te ontcijferen, maar voor ik de kans kreeg was ze omgedraaid en opgestaan. Ze wilde toch niet deze schoenen.

Mijn lippen zeiden geluidloos zijn naam. Ik staarde nietsziend naar de wand voor me. “Bill…” Een medewerker die me al even stond te bekijken kwam op me af, maar ik besteedde geen aandacht aan hem. “Kan ik u helpen?” Ik keek hem aan alsof ik het achtste wereldwonder had ontdekt. “Bill!” zei ik hardop, en ik vermeed de verwarde blik waarmee ik werd aangekeken. Met een ruk draaide ik me om en pakte Els’ hand. “Kom mee, ik moet even iets doen!”

Chambers tattoo studio, stond op de gevel. Ik twijfelde niet en voelde geen zenuwen. Het was pure adrenaline die door mijn lijf stroomde.

Hoewel ik niets verteld had, was Els niet zo enthousiast over mijn plotselinge ingeving. “Kindje, je bent 16! Je zit er meteen de rest van je leven aan vast…. Als je 50 bent, ben je heus niet meer blij met een dolfijntje op je schouder!” Maar ik wilde geen dolfijntje. Ik wilde diepzwarte letters in mijn arm.

Ik vroeg de tatoeëerder of ik even gebruik mocht maken van zijn computer. “Ik weet dat het een beetje vreemd klinkt, maar het ontwerp heb ik als het goed is ergens op internet staan…” Ik loog niet. Al zo vaak had ik gefantaseerd om Bill’s naam in mijn huid te laten vereeuwigen, maar nooit had ik de stap gezet om het daadwerkelijk te laten doen. Ik bleek niet de enige te zijn met een online ontwerp, en het plaatje rolde vijf minuten later de printer uit.

“Hier even tekenen.” Ik hoefde alleen nog maar mijn handtekening te zetten op het formulier dat me verplicht was in te vullen. Ik merkte dat ik trilde toen ik mijn naam schreef.

De pijn was bijna ondraaglijk. En de gedachten die door mijn hoofd spookten hielpen ook niet. Ik wist zo vreselijk goed dat ik spijt zou krijgen. Maar ik moest het. Ik wilde Bill’s naam altijd en overal bij me dragen. Ik wilde mezelf bewijzen dat ik van hem hield, en mezelf ervan verzekeren hem nooit te vergeten. Ik keek naar de naald die de inkt mijn huid in prikte en voelde mijn ogen branden. De B was nog niet eens af.

Ik dacht aan de eerste foto die ik van hem zag. Zijn naam. Aan de arm die door het gordijn gestoken was geweest, 2 jaar geleden. Zijn naam. Aan de jongen die ik op tv had gezien, en wiens gezicht de muren van mijn kamer sierden. Zijn naam. Vereeuwigd op mijn pols.

Mijn liefde voor hem stond met zwarte letters op mijn huid beschreven. Zijn naam als een groot, krullerig woord. Zijn achternaam er iets kleiner onder. Het brandde. Maar het was zo mooi.


“Dat is dan 135 euro.” Ik kon mijn ogen niet van mijn arm afwenden. Er zat nu een gaasje overheen, maar het idee dat Bill’s naam mijn pols sierde zorgde dat ik het gevoel had alles aan te kunnen. Ik wist dat ik het juiste had gedaan.


Ik liet Els thuis pas zien wat ik had laten zetten. Ik wilde niet dat ze in de studio zou gaan vragen, want één man die me honderd keer vertelde hoe onverstandig het was om zo jong al een naam te laten tatoeëren was al te veel geweest.

“Bill Kaulitz?” Ze las zijn naam een beetje verontwaardigd voor. “Je snapt nu vast wel dat ik me afvraag… Wie is Bill?” Ik glimlachte, met enige twijfel of ik de waarheid zou vertellen. “Bill is…” Mijn ogen zochten naar hulp, of een hint naar wat ik moest zeggen. “Bill is belangrijk voor me.” Ik had niet gelogen. Els lachte. “Dat vermoedde ik al, ja. Waarvan ken je hem, is het je vriendje?” Ik glimlachte een beetje moeilijk. “Ja. Nee. Nee, hij is niet mijn vriend.”

“Nou, kom maar op.”

“Hij is… mijn broertje!”

“Je broertje?”

Ik knikte. “Mijn vader heeft hem meegenomen toen hij een baby was.”

Els staarde naar mijn pols. “Heet je dan… Kaulitz?”

Mijn mond vertrok. “Ja. Ik heet Kaulitz.”

De vrouw naast me trok een wenkbrauw op. “Soms denk ik wel eens me iets anders te herinneren.”

Ik slikte. “Ik heb… een dubbele naam?” probeerde ik. Maar ik wist dat ze me door had.