10.

Het begon een beetje te schemeren en ik had geen idee waar ik heen moest. Ik kende hier niemand, kon niet zomaar op het station rond blijven hangen, en er was ook geen mogelijkheid een hotel te boeken. Ik mocht geen sporen achterlaten, en bij het inchecken werd er altijd om legitimatie gevraagd.

Ik besloot om de stad in te gaan en een kijkje te nemen in het uitgaansleven van Berlijn. Ik had op dit moment gewoon niets anders te doen, en ik kon eigenlijk alleen maar afwachten tot Bill weer weg was uit Loitsche. Ik hoopte nu alleen maar extra dat hij snel beter was…

Het scheen dat hij had moeten huilen op het moment dat hij naar huis gestuurd was om onderzocht te worden en uit te rusten. Ik wilde er niet aan denken. Het beeld van Bill, waarbij zwarte tranen over zijn wangen naar beneden liepen, kon me helemaal breken.

Ik nam een taxi naar de stad en daar aangekomen zwierf ik maar een beetje rond. Er waren veel clubs waar de minimale leeftijd 18 jaar was, en het duurde even voor ik iets vond waar ik wel binnen mocht. Ik nam een beetje onzeker plaats aan de bar en bestelde een cola. Ik hield niet van alcohol, en schaamde me daar ook niet voor. Ik dronk heus wel eens wat, maar zodra ik alleen was had ik er absoluut geen behoefte aan.

Er kwam een meisje naast me zitten. Haar stijl had wel iets weg van de mijne. Ik keek naar haar schoenen, kleren, en uiteindelijk voorzichtig naar haar gezicht. Ze glimlachte. “Ich habe dich hier noch nie gesehen,” sprak ze, toen ik het oogcontact maar weer verbrak om niet onbeleefd te lijken. “Nee, ik woon hier ook niet” mompelde ik. Het meisje glimlachte omdat ik vast met een erg duidelijk accent Duits sprak. “Nederlands?” Ik knikte, een beetje verbaasd omdat ze het meteen herkende. “Ik ben Tara.” Ze gaf me een hand en ik stelde me ook aan haar voor. We praatten wat, soms met handen en voeten omdat ik me niet geheel verstaanbaar kon maken in het Duits, maar voor het grootste deel leken we elkaar goed te begrijpen. Pas tegen sluitingstijd besloot Tara naar huis te gaan en een beetje zenuwachtig keek ik haar aan. “Het is misschien een beetje een rare vraag… Maar zou ik een nachtje bij jou kunnen blijven?” Tara lachte. “Ja hoor, als je maar niet teveel troep maakt.” Ik beloofde haar alles netjes te houden en liep met haar mee naar haar appartement, niet ver van het centrum.

Het voelde een beetje vreemd om het huis te betreden van iemand die ik slechts enkele uren kende. Maar ik was blij dat ik een slaapplek had voor deze nacht, en plofte neer op de zachte rode bank in de huiskamer. “Wil je nog iets te eten?” Ik schudde mijn hoofd. “Ik heb geen honger.” Ergens bleek ik nog altijd bloednerveus te zijn, want veel meer dan 3 broodjes had ik vandaag nog niet op.

Tara was ontzettend aardig en we keken nog even tv voor we gingen slapen. Ik vond het geweldig om VIVA te kunnen ontvangen, omdat ik altijd allerlei reportages van die zender op YouTube had bekeken.

Mijn adem stokte toen Bill in beeld verscheen. Ik probeerde mijn lippen stijf op elkaar te houden, en keek een beetje verkrampt weg toen het geluid van een van mijn favoriete nummers de kamer vulde. “Hebben we hen ook weer,” zuchtte Tara. Ik glimlachte ietwat moeilijk. “Ja… Ze zijn hier heel populair, toch?” Ze haalde haar schouders op. “Valt tegenwoordig wel mee. Ik dacht dat ze in Nederland ook behoorlijk wat fans hadden ondertussen.” Ik knikte. “Tja, waar niet?” Ik voelde een steek in mijn maag omdat ik het helemaal niet leuk vond dat Bill ondertussen in alle hoeken van de wereld bekend was. “Zijn ze hier tenminste weg” grinnikte Tara. Ik knikte alsof ik er volledig mee instemde, maar eigenlijk kon ik wel huilen.

Haar kamer hing vol met posters van allerlei bands die ik niet kende. Ik was er in ieder geval van overtuigd dat ik iemand had getroffen die niets aan Tokio Hotel vond, en ik was er stiekem wel blij om. Aan de andere kant was het soms best lastig om te verbergen hoeveel ik van Bill hield terwijl ik hem uitschold.

Pas rond 5 uur sliepen we. Het lag best lekker op het matras dat voor me was neergelegd, en ik maakte me eigenlijk niet heel druk om het feit dat mijn ouders doodongerust moesten zijn. Ik sliep heerlijk, die nacht.



Toen ik wakker werd, realiseerde ik me dat Tara nog helemaal niet gevraagd had waarom ik eigenlijk in Berlijn was, en ze had zich schijnbaar ook nog geen moment afgevraagd waarom ik zo graag bij haar wilde slapen. Maar misschien was het wel beter, want eigenlijk had ik nog helemaal geen excuus verzonnen tegenover de mensen die ik niet wilde vertellen wat mijn doel was. Het leek me gewoon het beste om zo veel mogelijk voor me te houden, zodat niemand me gestoord zou vinden, of erger nog: zou verraden.



Tara sliep nog, en na enkele minuten vanuit het bed doelloos om me heen te hebben gekeken besloot ik op te staan en water op te zetten voor een kop thee. De huiskamer kwam me nog slechts vaag bekend voor, omdat het vannacht half donker was geweest toen we hier nog even gezeten hadden. De waterkoker maakte meer herrie dan ik verwacht had en ik hoopte dat ik Tara niet zou wekken. Maar in de kamer achter me bleef alles tot mijn grote opluchting doodstil.

Ik maakte het mezelf gemakkelijk en plofte opnieuw neer in de zachte rode bank. Ik stuiterde enkele keren omhoog en omlaag en grijnsde. Snel zette ik mijn lippen weer op elkaar omdat ik altijd bang was dat iemand me zat te bekijken. Ik had wel meer van die rare trekjes.

Het werd half elf, elf uur, en om half twaalf hoorde ik nog altijd Tara’s regelmatige ademhaling uit haar slaapkamer komen. Ik zuchtte en stond op om mijn mok weg te zetten. Ik had ondertussen alle Duitse zenders al even bekeken maar er was weinig dat mijn interesse kon wekken.

Op de weg naar de kleine keuken viel mijn oog op een dichtgeklapte laptop. Zou ik…? Ik wierp nog een snelle blik langs de deur van Tara’s kamer, maar zij was nog ver in dromenland.

Ik klapte de computer open en draaide als eerste het geluid uit, om er zeker van te zijn dat Tara niets zou merken. Ik was blij toen haar account niet beveiligd bleek te zijn met een wachtwoord en wachtte tot alle programma’s geladen waren. MSN klikte ik meteen weg, en ik drukte op de bekende blauwe ‘e’ van de internetbrowser. Ik vond het grappig dat alles in het Duits was, en had er nooit bij stilgestaan dat de programma’s die voor mij zo logisch waren ook in honderden andere talen gebruikt werden.

Ik checkte enkele weblogs, maar over Bill leek nog weinig bekend te zijn. Ik durfde nergens in te loggen omdat ik bang was dat mijn gegeven te traceren waren. Maar toen ik er langer over nadacht, realiseerde ik me dat ik al lang weg zou zijn tegen de tijd dat het spoor naar Tara’s huis opgepakt zou worden.

Ik meldde me toch maar aan op MSN, mijn status op offline, en voelde een vreemde soort van blijdschap toen ik voor de naam van mijn liefste internetvriendin een groen poppetje zag staan.

“En waar is Bill nu?” typte ik, zonder enkele andere manieren om haar verder te begroeten. Zoals ik al verwachtte kreeg ik een hele scheldkanonnade met bekende verwijten over me heen. Ik wachtte rustig af omdat ik wist dat ik er toch niet op in kon gaan. “… dus kom nu terug!” Ik hoopte dat het hiermee besloten was, en er leek inderdaad een einde te zijn gekomen aan haar spraakwaterval. “Goed. Maar ik vroeg iets…” schreef ik doodleuk, zonder enige reactie te geven op alles wat ze me net gezegd had. “Bill? Hij schijnt in Berlijn te zijn en daar voorlopig te blijven.” Mijn adem stokte. “Berlijn? Oké. Ik ben weer weg. Maak je geen zorgen over mij.” Zonder nog een antwoord af te wachten meldde ik me af en klapte de laptop dicht. Ik voelde mijn hart als een razende tekeer gaan. Ik was in dezelfde stad als Bill. Ik had dichter bij hem geslapen dan ooit eerder. En het was helemaal niet mijn bedoeling…