2.

Dat Bill opeens mijn idool was, vond ik een beetje moeilijk te accepteren. Het duurde even voor ik toegaf dat ik hem toch stiekem leuker vond dan zijn tweelingbroer Tom, die ik in de eerste weken maar al te graag als afleidingsmanoeuvre gebruikte. Bill was zo anders… Iets dat ik niet kon plaatsen en nog minder kan verwoorden. Ik schaamde me een beetje voor hem. Om zo iemand leuk te vinden. Ik was me ook niet bewust van de andere fans. Dat ik niet de enige was die viel voor Bill’s donkerbruine ogen die zo veel leken te vertellen.

Ik was vroeg wakker, 3 juni. Het was zaterdag en ik zou ze eindelijk live gaan zien. Ik kende de band pas enkele weken, maar ik was zo opgewonden over het feit dat ik die jongens op alle foto’s even voor me zou hebben staan.

We vertrokken tegen 4 uur. Ik was enorm onder de indruk toen er op dat tijdstip al zo’n 300 mensen stonden te wachten. Een gekkenhuis, vond ik het. Nergens in de buurt was nog een lantaarnpaal, hek of deur te vinden die niet was volgeschreven met telefoonnummers en liefdesverklaringen. Woorden aan Bill. Mijn Bill.

Ik kwam ergens tweede rij te staan, in Paradiso. De zaal was zo mooi, en de fans waren zo aardig… Maar misschien heb ik dat beeld achteraf gevormd, omdat het zo perfect had moeten zijn.

Het eerste wat ik ooit van Bill zag, was zijn dunne arm die hij tijdens het intro van het eerste nummer door het gordijn had gestoken. Ik gilde, toen hij opkwam. En ik vroeg of hij daar echt stond. Mijn vriendin ontkende. Maar het gaf niets.

Ik was verbaasd over zijn zwaardere stem, en de blonde plukjes in zijn haar. Ik had me nooit gerealiseerd dat hij al zo veel ouder was dan toen hij de nummers die ik had leren kennen opnam. Maar ik vond hem machtig mooi.

Hij besloot het concert met Durch den Monsun. Mijn vriendin gilde. Ik voelde één traan over mijn wang rollen. Dat was vast de eerste keer dat ik om Bill huilde. Ik was hevig onder de indruk en uren later nog altijd sprakeloos. Ik besefte niet hoe dichtbij hij net geweest was, maar voelde veel te goed dat ik me elke seconde in de auto verder van hem verwijderde. Ik wilde dat hij me vast zou houden, toen. En toch was het allemaal nog zo oppervlakkig…

Nog altijd ben ik in de heilige overtuiging dat hij me toen even aankeek. Dat ik meezong, zijn ogen de mijne vonden, ik de tekst vergat, en hij met een glimlach weer wegkeek. Maar misschien heb ik veel te veel waarde aan dat moment gehecht.

“Billy…” Slaperig duwde ik mijn wekker uit, drukte mijn handen in mijn gezicht en opende mijn vermoeide ogen. Het was ondertussen een gewoonte geworden om zijn naam als eerste woord van elke dag te gebruiken. Ik ademde diep in en blies alle lucht in één keer weer uit mijn longen. Mijn hoofd draaide een kwartslag en ik keek in Bill’s donkerbruine ogen die de hele nacht geopend waren geweest. Eigenlijk waren ze altijd open geweest, precies zoals op elke andere poster die de muren van mijn zolderkamer sierde. Ik trok de dekens een stukje verder over mijn schouders omdat ik er nog altijd een pesthekel aan had om op te staan. Mijn wijsvinger legde zich tegen Bill’s onderlip, die, zoals gewoonlijk, gewoon als glad papier voelde. “Ik hou van je, Billy.” Ik klonk als een klein kindje als ik dat zei. Maar als ik naar hem keek voelde ik me zo jong… Zodra hij in het spel kwam had ik niets meer over mijn eigen leven te zeggen, en moest ik gehoorzamen. Alsof ik weer klein was en zelf niets mocht beslissen. Snel drukte ik een kusje op zijn papieren mond en gooide de dekens van me af. Ik zuchtte voor ik overeind kwam en uit bed stapte.



Ik was nu bijna 2 jaar verder en ik haatte het een fan te zijn. Fans van Tokio Hotel waren mijn grootste angst, en ik had een hekel aan de meeste van hen. Ik verafschuwde het om als een van die doorgeslagen types te worden gezien, en zolang het me lukte hield ik voor me dat ook ik hopeloos verloren was in die ene band waar iedereen tegenwoordig fan van leek te zijn. De mensen die me langer kenden wisten het van me, maar verder liet ik ook niemand toe in mijn kamer die door sommigen als ‘tempel’ werd beschouwd. Vrienden voelden zich vaak onprettig in mijn kamer omdat ‘je zo bekeken werd’. Maar ik hield van mijn posters, van allemaal. Ik werd er juist rustig van om op mijn bed te zitten en overal om me heen Bill’s gezicht te kunnen zien. En aan bijna elke poster had ik wel een herinnering… Mijn eerste poster, de poster die ik kocht bij dat concert, of in die vakantie… Het waren mijn kleine heiligdommen.

Ik had Bill nu al 9 keer in het echt gezien, maar nog altijd nooit ontmoet. Op een of andere manier had ik ook nooit het gevoel gehad dicht bij hem te zijn geweest, omdat ik altijd omringd werd door de mensen die ik als mijn vijanden beschouwde. Concerten waren een marteling voor me, omdat ik van tevoren altijd uren tot zelfs dagen in de kou doorbracht met al die fans, die altijd maar bleven zingen, gillen en schreeuwen. Ik wilde Bill gewoon zien, maar ik begon bij elk concert meer te twijfelen of ik het er wel voor over had om me uren lang tussen zijn fans te bevinden. Ik voelde me gewoon beter dan hen, meer dan hen… Ik zei het nooit, want ik wist dat iedereen zich beter voelde. En ik schaamde me een beetje voor mijn arrogantie, waarvoor ik geen enkele reden had die te hebben.

Tokio Hotel leek opeens wel overal te zijn. Bandshirts in Nederlandse etalages, overduidelijke fans op straat, posters in kluisjes op school. Ik had een beetje een agressie tegenover de fans ontwikkeld en moest vaak moeite doen om mensen niet aan te vliegen wanneer ze trots met Bill’s hoofd op hun shirt door de stad paradeerden. Begrepen ze dan niet dat hij van mij was? Of begreep ik gewoon niet dat hij niet van mij was..?

Ik kon niet eens meer normaal tv kijken omdat er altijd op een of andere manier wel een fan in elke uitzending door wist te breken. Het leek wel alsof ze overal waren… Ik realiseerde me dat geen enkele andere band zulke actieve fans had, en ik schaamde me verschrikkelijk om erbij te horen. Ik was dan wel al 2 jaar fan, maar zelfs de meisjes die ze pas net kenden beweerden al op minstens 30 concerten te zijn geweest, en kochten voor veel geld gebruikte kaartjes van Paradiso of andere concerten als ‘bewijs’ dat ze al lang fan waren. Het was een complete gekte geworden en ik wilde er absoluut geen deel van uitmaken. Maar om Bill, mijn leven en mijn alles, daarvoor op te geven, ging zelfs mij te ver.